Τα γυαλικά σου έμειναν στο ράφι

κι` εγώ πονώ.

Τα βλέπω χρόνια εκεί μαυρισμένα

γεμάτα σκόνη, θαμπά, από την

αχρηστία.

Τι να τα κάνουν τρεις άντρες?

Θυμάμαι στο σπίτι στο Καστρί

τα τραπέζια σου, με τα χρυσά

μαχαιροπήρουνα, που τάιζες

όλο τον κόσμο.

Κι` όταν ήρθαν τα δύσκολα όλοι

αυτοί οι ευεργεθέντες, εξαφανίστηκαν.

Χωρίς να θυμούνται ότι εσύ κι` ο  Κωστής

μόνο δίνατε. Σου έλεγα θυμάμαι, πάρε

ένα …

Τέλειωσε το

τετράδιο,

γέμισε

αναμνήσεις

και παίζει μες

στο ράδιο

αδιάφορες

ειδήσεις.

Στη τελευταία

τη σελίδα

χάραξα

μια κόκκινη

καρδιά,

να την εδείχνω

κάποτε

στα πιο μικρά

παιδιά.

Άφησε σημάδι

αίμα από

κόκκινο μελάνι

κι` όλοι λέγανε

το θέμα

ειν το ξερό

μου, το

στεφάνι.

Το` χω…

Τα σήμαντρα

άκουσα της καρδιάς,

στης εκκλησιάς τον ήχο

κι` είπα ψυχή μου

κράτησε,

ότι αγνό μαζί σου

μη το λερώνεις

το κορμί

μην την χαλάς

τη σκέψη.

Και θα` ρθει

κάποιο δειλινό

καρπούς θα

έχεις δρέψει.

Αν σε κακία

βρέθηκες

κι` αν πόνος

σε τυλίγει

κι` άνθρωποι

σε πλήγωσαν.

Η αγάπη,

να σ` ορίζει.

Ήρθανε…

Σαν σε αξιώσει ο θεός

να γίνεις κάποια μέρα μάνα,

θα` χεις αγάπη, θα` χεις φως

από Αναστάσιμη καμπάνα.

Θα σου χτυπά την χαραυγή

μες στη ζεστή αγκαλιά σου

σαν σου δίνει ένα φιλί

και λαχταράει η καρδιά σου.

Το  κυπαρίσσι, το δενδρί

του πλάτανου το κλώνι,

σου ζωγραφίζει με κερί

στο κάδρο μια ανεμώνη

Και πα'ιζουν δώδεκα βιολιά

και δέκα μαντολίνα,

με του παιδιού σου τα…

Σαν κιτρινίσει το χαρτί

και ψάχνεις μες στα φύλλα

γίνεται η ανάμνηση γιορτή

και σου φωνάζει, μίλα.

Μίλα, στα γράμματα, στο φως

μίλα στη κάθε μέρα

για να μερώσει ο καημός,

μια καθημερινή Δευτέρα.

Μέτρα τα φύλλα, διάβασε

όσα ποθεί η ψυχή σου,

μέτρα τα φύλλα, διάβασε,

ρομαντική την ύπαρξη σου.

Θυμήσου, χίλιες πληγές

πληγές και αναμνήσεις

όλων των χρόνων τις…

Τη διαβήκαμε

τη πέτρα

και μας ξέρανε

τα χείλη.

Στης ζωής τα

χίλια μέτρα

καθώς έπεφτε

το δείλι.

Περπατήσαμε στα

βάτα

κι` ήταν μέρα

μεσημέρι.

Και  τα λόγια

τα σταράτα

τα εκάναμε

μαχαίρι.

Της ζωής μας

τις διαβάσεις

είχανε βουνά

μεγάλα,

Είχαν πέτρες

και στουρνάρια

και μια

χωματένια

σκάλα.

Ρείκια,…

Δεν ήσουν ένα άσπρο κρίνο

μ` ένα λευκό χαράς φουστάνι

κι` ήταν παιδί, μικρό εκείνο

στο δρόμο με την πάχνη.

Δεν έλαμπες, σαν άστρο αυγής

κι` ούτε γελούσες μάνα

την ερημιά σου, της κραυγής

την σκέπαζε η καμπάνα.

Μια γκρίζα θύμηση θολή

μ` ένα μαντήλι, σφιχτά δεμένο

στόμα ξερό δίχως φιλί

κι` ένα στασίδι πεπρωμένο.

Μαύρη σκιά, όλο το βιός

στης ρυτίδας το βλέμμα

μήτε να υφαίνει…