Μια σταγόνα μέσα στον ατελείωτο ωκεανό.



Είναι ένας άνθρωπος.



Ένας κόκκος άμμου στην ασύνορη έρημο.



Είναι ένας άνθρωπος.



Μια δυνατή κραυγή μέσα στο άγριο δάσος.



Είναι ένας άνθρωπος.



Μια σπίθα μέσα στη μαινόμενη πυρκαγιά.



Είναι ένας άνθρωπος.



Ένα χλωρό φύλλο στην αγκαλιά τ’ ανέμου.



Είναι ένας άνθρωπος.



Μια σελίδα στο ανοιχτό βιβλίο του χρόνου.



Είναι ένας… Συνέχεια

Χτες το βράδυ

Στο όνειρό μου

Είδα τον ουρανό

Μελανιασμένο

Να ρέει ακατάπαυστα

Σαν κρήνη

Αίμα άλικο

Είδα τον ήλιο

Θλιμμένο

Ξαφνικά

Να σκοτεινιάζει

Είδα τους δρόμους

Βυθισμένους

Στην απελπισία

Του θανάτου

Είδα τα δέντρα

Βουτηγμένα

Μες στο πένθος

Να φορούν

Μαύρα περιβραχιόνια

Στα μπράτσα τους

Είδα σπίτια

Γκρεμισμένα

Μέσα σε φλόγες

Και καπνούς

Είδα… Συνέχεια

Εκείνη την απάνεμη νυχτιά που στον ουρανό γαλήνια έπλεε το φεγγάρι

Εγώ μες στη μελαγχολική καμπίνα μου ήμουνα ερμητικά κλεισμένος

Το πλοίο μας ετοιμαζότανε απ’ το λιμάνι του Βαλπαραϊσο να σαλπάρει

Τα δάκρυα μου κυλούσαν που φεύγαμε΄ με τη Βιολέτα ήμουν ερωτευμένος.



Μόλις βγήκαμε στ’ ανοιχτά με τα φώτα του Βαλπαραϊσο να τρεμοσβήνουν

Πήγα στην πλώρη δίπλα στην παντιέρα κρατώντας μολύβι και χαρτί

Για να γράψω εκεί με τ’ ασημένια άλμπατρος να φτερουγίζουν… Συνέχεια

Ω ηγέτη περήφανε κι ανδρείε του πονεμένου Κυπριακού Ελληνισμού

Στη Λευκωσία είδες το φως μες στου αγριεμένου χειμώνα την καρδιά

Μα στα λεβέντικά σου χέρια άνθιζαν του δίκιου τα λευκά λουλούδια

Κι οι μύχιοι πόθοι του λαού για λευτεριά 'γιναν αγωνιστικά τραγούδια

«Την Ελλάδα θέλουμε κι ας τρώμε πέτρες» 'γραφαν τα ηρωικά παιδιά.



Ω ηγέτη περήφανε κι ανδρείε του πονεμένου Κυπριακού Ελληνισμού

Όταν με σχέδιο υποχθόνιο όλη την Κύπρο προσπάθησαν να αλώσουν

Εσύ… Συνέχεια

Στου δροσιστικού μου κήπου το μπαλκόνι καπνίζω τη σκαλιστή μου πίπα

Κι η γλαυκή μου η θύμηση μες στ’ ανθισμένα λουλούδια πνιγμένη

Στα μακρινά περιπετειώδη ταξίδια που έκαμα με τα ποντοπόρα πλοία

Τότε που ’μουν καπετάνιος ενεργός σαν ανέμελο γλαροπούλι ταξιδεύει.



Ήταν ένα μαλαματένιο πρωινό με τον ήλιο να μου γνέφει στον ουρανό

Όταν ξεκίνησα απ’ τον ξακουσμένο Πειραιά για το πρώτο μου ταξίδι

Και καθώς το πλοίο μας έβγαινε απ’ το μεγαλύτερο της χώρας μου… Συνέχεια

Ήταν καλοκαίρι όταν μπαρκάρισα στο φορτηγό πλοίο «Κούρο Σίβο»

Στο μουράγιο με τους γλάρους ανέμελους να φτερουγίζουνε τριγύρω

Μ’ αποχαιρέτησε φιλώντας με γλυκά στα διψασμένα μου τα χείλη

Η αρραβωνιαστικιά μου που ’χε δεμένο στο λαιμό λευκό μαντήλι.



Περνώντας απ’ τη Θήρα με το φουγάρο μαυρίλα να καπνίζει

Άρχισε στην ουρανοσκεπή να ξετυλίγεται δίχως αστέρια η νυχτιά

Μονάχα το χρυσαφί φως του φάρου απόμεινε στ’ απόκρημνα βράχια

Για να μου θυμίζει των… Συνέχεια

Έξω απ’ το μεγάλο της Γλασκόβης λιμάνι στη Σκοτία
Το βαπόρι μας μες στην πυκνή ομίχλη είναι χαμένο
Η σταχτί του κόρνα βραχνιασμένη απανωτά σφυρίζει
Κι εγώ ορθός στη γέφυρα με λαχτάρα να ’ρθεις περιμένω.

Θέλω κείνο το ωραίο γαλάζιο φόρεμα να φορέσεις
Και το χρυσό μενταγιόν που σ’ αγόρασα απ’ τη Μαρσίλια
Έτσι σαν νεράιδα ανάλαφρη, ολόδροση και γλυκιά
Την καρδιά μου που μελαγχολεί απόψε θα γιατρέψεις.