Ὀχτώ ποτάμια σέρνουνε τήν κόμη σου

Ἀπάνω σέ ὀχτώ χειμάρρους δράμω

γιά νά τήν ἀδράξω

            Μέ ποιά τά χέρια

            δάχτυλα ποιά

            πού τά ἔχεις ἐνσαρκώσει στό κορμί σου

Μέ ποιά φιλιά νά σέ δαγκώσω

Τή δύναμή τους σύμπασα

            τήν ἔκανες ἀνάσα σου                    …

Ὕφαινα ξεΰφαινα

            Το ἀδράχτι

            ἔστελνα στό ἀρχικό το ὑφάδι

            πίσω νά γύρει

            ν’ ἀρχινάει τήν ἀρχή

Στή λέξη ὁπού ἀνταμώσαμε

            νά γείρει

Ὅ,τι ἔρρεε στοῦ μέλιτος τόν τράχηλο

            Τώρα βαλτότοπος

            σβήνει στόν βυθό του τά φεγγάρια μας

Ἀπ’ τόν πηλό του πλάθεται καινούριος στρόβιλος

τούς ἀνεμόμυλους τοῦ…

Καλή

Ὁ ἔρωτάς μας χορεύει μέ τόν χάρο

ὅταν μέ σκουλαρίκι πάλλευκο

στήν κορυφή στό κυπαρίσσι  σύγνεφο ἀδράχνεται

            μήν κι ἀγναντέψει ἀψηλότερα

Καί κάτω στή ζωή

ἕνα πούσι

            θολό θολό

τοῦ ἐρωτευμένου ὁ νοῦς

Καλή

Τί νόμιζες πώς ἀνασαίνουν τά κυκλάμινα

            Πυρίτη ἔρωτα

            Ριπές ἀπό τόν δυόσμο ἐκεῖνο

ὁ πού μαραίνει  καί μαραίνεται

σέ μακρινοῦ ἐρωτευμένου…