Κάπως έτσι...

αναίτια

δεν συναντιούνται οι στάλες τις καταιγίδας

αναίτια...…

Δούλευε με τον πυρετό της άγνοιας στα μάτια καρφωμένο, ημίγυμνο κορμί μαρμάρινο, απέρριτο και τετραγωνισμένο από την επανάληψη στους βράχους που ακόνιζε. Κορμί ολίγον παραμορφωμένο και στρεβλό, κοντό, πόδια ατροφικά,κεφάλι μεγάλο και μπράτσα σμιλεμένα με κουράγιο. (άλλοι τον φώναζαν νάνο ή άνθρωπο…

Κρατούσαμε γερά το συρματόπλεγμα

θαυμάζοντας τα δέντρα που σιωπούσαν

γερά κρατούσαμε το σύρμα

ματώνοντας τα χέρια με ελπίδα…

Ξεχασμένη ανάσα απάνεμη

μαγγώνεται σε ξεχαρβαλωμένους μεντεσέδες

στροφικά η κάθε εκπνοή και κάπου στα μισά...

τεντώνει φτερούγες κολοβές και…