Η  Λαιμητόμος!

Κουμπί μες τη κουμπότρυπα γιατί, δε πας ευθεία κι’ όλο μου ξεκουμπώνεσαι τόσες φορές στο είπα.

Δε φταίω εγώ η ράφτρα σου μοναδική αιτία κι’ αφού λοξά με έραψε διαρκώς, …χάνω τη τρύπα!

Θαρρώ ότι, σκαρφίζεσαι φτηνές δικαιολογίες  να κρύβεις  τη  …λοξάδα σου, στο… φταίνε κάποιο άλλοι..

Όχι!  Στ΄ ορκίζομαι μαθές,  μ’ αυτές  τις  αστοχίες  χάνει τη τρύπα εύκολα το κούφιο  μου κεφάλι!

Δε ξέρω άμα, δε μπορείς …

Τι να σας γράψω,  χωρίς να κλάψω γύρω μου, σέρνονται χιλιάδες, πεινασμένοι.

Πως να τα γράψω, να περιγράψω της προσφυγιάς  το καραβάνι που, τους σέρνει.

Βαριές  οι ανάσες, για όλες τις ράτσες μες  το λιοπύρι η τ’ αγιάζι που βαδίζουν

μοίρα, δεν έχουν μα το αντέχουν κάπου, στο βάθος της καρδιάς τους να ελπίζουν.

Ωχρό το δέρμα, άδειο το βλέμμα  σε, ένα ακανόνιστο, ανθρώπινο ποτάμι

μα αυτό το δράμα,…

Το καπέλο το φτηνό

μου κουτσούλισε πτηνό

κι’ όλοι, λένε τι καλά

γούρι είναι και, χαρά

μα εγώ διαφωνώ,

με το σκεπτικό αυτό

διότι, έκανε ζημιά…

Κουπλέ

Περίμενα να ρθείς ζωή

ευχή ντυμένη και, γιορτή,

να σεργιανίσεις πλάι μου

σαν μάνα, αδελφή μου

μα ήρθες, σαν καταστροφή

κρυμμένη πίσω απ’ τη στροφή…

Είδες πως,

το ερέθισμα της ύπαρξης

καταναλώνει την αυτοτέλεια

επιτρέποντας,

στην ευθύτητα της μνήμης

να εκμεταλλεύεται διαχρονικά

την ανευθυνότητα?

Είδες…

Αγάπη μόνο εσύ

μπορείς να διαφεντεύεις,

τα πάθη στις καρδιές

μονάχη,  κυβερνάς

γλυκά, στη σκέψη

όταν ταξιδεύεις

κάθε αντίσταση,

σαν μέταλλο λυγάς.…

 Ανέκαθεν  παράτολμη

του  εγκέφαλου  η …γέννα  

για να πειστείς,  δοκίμασε

…οπλίσου, με μια  πένα

μετά, πιάσε  να  σκέφτεσαι

πως ,  πρέπει  να αραδιάσεις

κάθε  που θέλεις, στο…

Για να μη μπλέκεις, με γιατρούς

μη δε, με τσαρλατάνους

μετρίασε τη ζάχαρη

λιγόστεψε τ’ αλάτι

οπλίσου, με χαμόγελο

…κάνει κακό, στο άγχος

τα πάθη σου ελάττωσε

πες μακριά, στο…

Όλα, στη χαριτωμένη ιστοριούλα μας ξεκίνησαν…

Μια καλοκαιρινή Δευτέρα…

Τη στιγμή που, ένα ανύποπτο ρολόι εκκλησιάς χτύπαγε καταμεσήμερο κι’ ο καυτός ήλιος, καραδοκούσε, για να τρυπώσει από το άνοιγμα κάποιας, αφελούς γρίλιας…

Τότε, συνέβη το απροσδόκητο γεγονός…

Όταν ο Αδαής Χαζοβιόλης , «δίπλα, στο πρωτότοκο οκταμηνίτη υιό του» απρόσεκτα, άφηνε να του ξεφύγει, ένα καλογυαλισμένο ευρώ..

Στη πρωτόγνωρη θέα της αστραφτερής επιφάνειας τα χαδιάρικα, γεμάτα περιέργεια,…

Σε θεωρούσα συντροφιά,

σε  νόμιζα, για ..φίλο

συχνά  αναρωτιόμουνα

εγώ, τι θα απογίνω,

σαν λείψεις απ’ τα χείλη μου

και, η φωτιά σου σβήσει

υπάρχει κάτι ισάξιο

να, σ’ αντικαταστήσει?…

Τσακώθηκα, με τη.. ΔΕΗ

κι’ είπα, να τη χωρίσω

να παντρευτώ την ..Ύδρευση

καλύτερα να ζήσω

όμως, τη πάτησα επ’ αυτού

ξανά,  βγήκα  χαμένος

παίρνοντας…

Ήλιε!  Σαν  απαξίωσες 

της  συννεφιάς  το δάκρυ,

με  την  υπεροψία  σου

και,  το έκανες   βροχή

ακόμη  κι’  αν  πιστώθηκε

στα  πορφυρά  σου  λάθη

για  μένα  ήταν  λύτρωση,

μια  Θεϊκή …

Στο ματωμένο σου μανδύα

συγκλονισμένοι προσπαθούμε

…Ειρήνη , μ’ αφορμή τη λύπη

τον παρονομαστή να βρούμε.

Είναι αποτρόπαια η πράξη

κι’ έναυσμα, απαίσιο ορίζει

καθώς το πρόσχημα απαλείφει

στρατούς, για αντίποινα ν’ οπλίζει.

Θρηνούν, μεσίστιες σημαίες,

στη παγωνιά έρημων δρόμων

όπου, των όπλων μαύρη κάννη

στέκει γεμάτη επί ώμων

σκορπώντας, ρίγη ανατριχίλας

μα και, γροθιά υπερυψωμένη

σ’ όποιον θαρρεί, θα επιβάλλει

της…

Γλυκόπικρη ανασαιμιά.. 

Του κόσμου η αυταπάτη

κρεμάστηκε  χαμόγελο,

σε είδωλα χλωμά.

Ανέμη κλώθωγυριστή,

στο ραγισμένο αδράχτι

αφέθηκε να τριγυρνά

κοινώς,  διαχρονικά.

Ελπίδων διφορούμενα..

Προκρούστιο  κρεβάτι…

Ευχαριστώ τους συγγενείς

τους φίλους μου επίσης,

επώνυμους κι’ ανώνυμους,

για τις φιλοφρονήσεις

καθώς κανείς, δε ξέχασε

να πει, καλή κουβέντα,

στη χθεσινή μου τη γιορτή

που είχα, μεγάλη…

Στο είπα, τα όνειρα πως, είναι δανεικά

γιατί η ζωή μας, εφευρίσκει χίλιους τρόπους

να καταστρέφει της ψυχής τα ιδανικά,

σε αδιέξοδο να φέρνει τους ανθρώπους.

Στο είπα η ελπίδα, αυταπάτες καλλιεργεί,

σαν παραμύθι που τη σκέψη, γοητεύει

 τέχνασμα λόγου που απλώς, δικαιολογεί

γιατί το όνειρο, μας απογοητεύει.

Στο είπα ο έρωτας, αν μοιάζει, με φωτιά

και, κατακαίει της καρδιάς τα φυλλοκάρδια,

στο τέλος στάχτη, αφήνει μόνο και, βρωμιά

νεκρές…

Φρόντισα πολύ πρωί- νωρίς,

σαν του ήλιου έσκασε αχτίδα

να βρεθώ, σε στάση αναμονής,

για να καρτεράω την ελπίδα.

Έμαθα πως, κάνει το στερνό

δρομολόι, στη γραμμή ετούτη

κι’ έτσι, αποφάσισα πουρνό…

Κουπλέ

Γεμάτος ο παράδεισος

η κόλαση γεμάτη,

χωρίς ομπρέλα στη βροχή

ξεμείναμε  αμανάτι.

Γεμάτος ο παράδεισος

η κόλαση τα ίδια

προβλέπω να τη βγάζουμε

και, δίχως κεραμίδια.

Ρεφρέν

Τουλάχιστον μας  έμεινε

φιλότιμο από…