Ανατολικά δύουν οι καρδιές των ποιητών

Στο κάλεσμα σειρήνας και ανύπαρκτων θεών

Στα ανάγλυφα σκαλίσματα στην όψη των ναών

Στις σάρκινες λέξεις που ντύνουν τη γύμνια των ψυχών



Όταν οι θεοί μιλούν με σημάδια και θύελλες

Ο ποιητής ακούει το σύρσιμο των βημάτων

Στα αόρατα αφήνετε σαν κατάρα στις ύαινες

Ράβοντας την σάρκα των άξιων θανάτων



Χέρι τρεμάμενο αραδιάζει το βίωμα, τη γνώση

Χωρίς όμηρους η αλήθεια συστρέφει την πτώση

Άκρο υπάκουο… Συνέχεια