είθε η κρίση των σιωπών

στους ελαφρύς μας ώμους

να μην συστρέφεται

σαν  δαιμονικό

κάτω από την κούφια κουπαστή

στον βρωμισμένο αέρα

να δροσίσει η μέρα

το κοίλο του μυαλού μας

να στέλνουμε τα αδύναμα

στιχάκια μας

στην λήθη

να ακτινοβολούμε  φώς και ήλιο

στην ησυχία της ερήμου

και έτσι

να εξιλεωθούμε

σε μια…

περίεργο να μιλάει

εν καιρώ ειρήνης

για σφαγές

που ακούστηκε

να ξημερώνει η νύχτα την ημέρα

με πληγωμένες όλες τις κορφές

στην αρχή ένα κλαδί τσακίστηκε

από χέρια κυρίαρχα ,είπε

έπεσε στην αγκαλιά ενός παιδιού μήπως

και αντέξει στις πληγές

ακολούθησαν άλλα

σύρθηκαν με το κεφάλι κάτω

στο ματωμένο χώμα

μήπως και ξαναγεννηθούν

μύριζε ο τόπος ξηρασία

και ας είχε…