Κόρη παρθένα λούζοταν σ’αφρούς μ’όμορφο σώμα

λιτά μαλλιά , κοφτή θωριά, ροδακινί το στόμα...

Οι Μούσες τη βαφτίσανε σε ασύδοτη γαλήνη

και «Λευτεριά» την είπανε την κόρη μας εκείνη.

Είχε τα κάλλη των Θεών και των Μοιρών το φθόνο

«πώς ένα πλάσμα απόκοσμο γεννήθηκε στο χρόνο;»



Κι έτσι καθώς λουζότανε στο οχυρό της μέσα

κι άστραφτε ολόκληρη θαρρείς σαν Ήλιου πριγκιπέσα

Να σου σιμώνει την πολύ, άγριο παλληκάρι

στη όψη όμορφο παιδί, στο χέρι είχε… Συνέχεια