Στ’ ανοιξιάτικο περιβόλι μονάχος διαβαίνω,

όταν κοιτώ τα μάτια σου τα καστανά να μη τα εχορταίνω.



Να μπορούσα ν’ άπλωνα τα τρυφερά μου χάδια,

πάν’ στο ρουμπινένιο σου κορμί τα επερχόμενα τα βράδια.



Ήσουν μιαν όαση…

Υποφέρω τις νυχτιές,

που κοντά μου δε σε ‘χω,

υποφέρω που ‘φυγες,

μόνος στιγμή δεν αντέχω.



Αγάπη μου σε λάτρεψα,

το πάθος πλημμυρίζει,

τον πόνο που δεν άντεξα,

την καρδιά μου κατακλύζει.



Την ομορφιά σου την πηγαία,

που ‘χα για αγνάντι,

υπέροχη γλυκιά παρέα,

σ’ ήθελα πίσω... κι ας είν’ από γινάτι.



Τα μάτια σου τα καστανά,

κοιτώντας με ζαλίζουν,

μες στης καρδιάς μου τα…

Παράξενη επισκέπτρια σκοτεινή σαν βαθύ πηγάδι,

ήρθες σαν λαίλαπα τα πάντα στο πέρας να σκορπίσεις,

χωρίς να λυπηθείς και τίποτε ακέραιο ν’ αφήσεις,

στης καρδιάς μου της αγνής... το καταπράσινο λιβάδι.

Τα πάντα έρεαν στο είναι μου απ’ την ακατάδεκτη σου παρουσία,

των ματιών σου η γοητεία θαμπωτική γεμάτη μυστήριο

κ' η χλομάδα του προσώπου σου πικρή σα δηλητήριο,

που σκλάβος ένοιωθα παραπλανημένος... σαν σ’ ερήμου…

Ήταν κρίμα που μεγάλωσε,

ο πόνος στις πόρτες της καρδιάς,

ήταν κρίμα που το μάτι έχασε,

την πρώτη ακτίνα αντηλιάς.



Έφυγα γρήγορα ένα πρωινό δροσερό,

καθώς έτρωγες το κορμί μου σαν σαράκι,

τις παραξενιές σου άλλο δε μπορώ,

ούτε των χειλιών σου το φαρμάκι.



Λυπάμαι τα όνειρα που χαράμισα,

τις νύχτες που ‘ταν τόσο σκοτεινές,

τα νιάτα μου για σένα έχασα.



Την ηρεμία στη ζωή νοστάλγησα,

οι μέρες έπαυσαν να είναι φωτεινές

κι…

Έφυγες ένα πρωινό χωρίς να πεις ένα αντίο,

μου λείπει αφάνταστα το χαμόγελο σου το γλυκό,

που να χαρίζεις άραγε τα φειδωλά σου χάδια;

Και ποιος θα απολαμβάνει το κορμί σου το μαγευτικό.



Φεύγεις γι’ άλλη μια φορά από κοντά μου,

λείπεις μόνο μερικές ώρες φαντάζουν όμως αιώνες,

νοσταλγώ την γκρίνια της στριγκλιάς σου φωνής

και τα λόγια σου τα σκληρά σαν βαριές κοτρώνες.



Υπάρχει μόνον ένα κορμί στο κόσμο τούτο,…

Ματοστάλαχτο φεγγάρι,

στον ασυννέφιαστο ουρανό,

σε σούρουπου τ’ αγιάζι,

πόσο μ’ άρεζε να σε κοιτώ.



Ματοστάλαχτο φεγγάρι,

στης θάλασσας τα ύδατα,

μου φεύγε το μαράζι,

αφήνοντας πίσω στίγματα.



Ήτανε οι στιγμές μυστηριακές,

κάτω από το φεγγαρόφωτο,

μάτια πανούργα σεληνιασμένα.



Οι βραδιές κύλαγαν μαγευτικές,

η φαντασία οργίαζε ως ξέφωτο,

σε λόφου την άκρη τ’ ανθισμένα.



Αύγουστος 2013…

Τα ματάκια σου τα μελιά,

τι όμορφα που ‘ναι,

υπέροχα σαν αντηλιά,

το φως των σκέψεων μου είναι.



Το μυροβόλο σου κορμί,

πάνω στου κάμπου το γρασίδι,

αγνάντευα με γαλήνια σιωπή,

των ματιών μου σ’ έβλεπα στολίδι.



Μια ωραία βλέπω πανδαισία,

πάνω στα κύματα με περηφάνια,

χρωματιστή απέραντη οπτασία,

που ήρθε με ζωντάνια.



Η αγνότητα είν’ η…