Στης γαλάζιας θάλασσας τον πάτο,

συντρίμμια σκορπισμένα κομμάτια,

πετάμενη αγάπη σε απώτερο λάκκο,

σκουρόχρωμη απατηλή, κακόβουλα ματιά.

Έφυγες μακριά κι ούτε γύρισες το βλέμμα,

με νυχτερίδας τα…

Στης γαλάζιας θάλασσας τον πάτο,

μάζευα τα σκορπισμένα μου συντρίμμια,

Αγναντεύοντας σιωπηλά στον βάλτο,

Των νεφών σου ματιών την ηλιαχτίδα.

Όμως μετανιωμένος θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου,

ν’ άπλωνα…

Το πάθος πως φουντώνει,

κάθε φορά που συναντώ,

εσένα στο μπαλκόνι.

Το χάραμα ξυπνούσα

και πότιζα τα άνθη,

στη μεριά σου όμως κοιτούσα.

Μάτια γαλαζοπράσινα,

σαν λιβάδια του ουρανού, τα βλέπω

κι ας ήταν ακόμη μισοσκότεινα.

Το κορμί σου υπέροχο και λυγερό,

λεπτό και μικροκαμωμένο,

πόσο θα ‘θελα μια νύχτα να το χαρώ.

Τα μελαχρινά σου μαλλιά,

ήταν το έμβλημα της…

Τα μάτια αυτά τα λαμπερά,

την ζωή μου συγκλονίζουν,

τόσ’ όμορφα γυαλιστερά,

γαλάζια στην όψη που ζαλίζουν.

Το κορμί σου ήθελα να θωρώ,

μες σε κήπο με κερασιά ανθισμένα,…

Στα μάτια σου δεν ήθελα να βλέπω,

θεοσκότεινα πηγάδια συμφοράς,

στα μάτια σου ακόμη παραβλέπω,

τις ψεύτικες υποσχέσεις που πουλάς.



Δεν ήσουν άξια αγάπη να δεχτείς,

όμως σ’ αγάπησα με πάθος φλογερό,

ότι ένοιωθα για σένα δεν έλεγες να δεις

και μ’ άφησες στην άκρη να πονώ.



Τ’ αμαρτωλό σου το κορμί,

ήταν για μένα ο υγρός…

Στέρεψαν τα δάκρυα,

σε ποταμό του Άδη,

στέρεψε κι ο έρωτας,

στο αχανές σκοτάδι.



Τα μάτια σου που ‘ταν, 

όμορφα κι ας ‘κλαιγαν,

στα μάτια σου δεν έβλεπα,

πονηριά όπως ‘λεγαν.



Τα μαλλιά σου κατάξανθα,

υπέροχα γυαλίζαν,

παν’ στου λόφου τα στενά

οι μέλισσες τριγυρίζαν.



Μυρωμένο άνθος,

του αγρού κι αν ήσουν,

στο…

Η ακριβοθώρητη που την καρδιά μου τόσο μάγεψε,

Μιαν ανύποπτη στιγμή που σ’ αντίκρισα στο συναπάντημα,

μάτια καστανά χάρμα, ο ουρανός θαμπωτικά έλαμψε

ατενίζοντας το κορμί σου, θελκτικός πειρασμός κι αμάρτημα.



Ήτανε πικρόχολες οι στιγμές της ανίας και η μοναξιά,

πλάι σου μόνο ζητάω να βρίσκομαι εκλιπαρώντας,

τα τρυφερά μου πάνω σου ν’…

Είσαι το παραδείσιο άνθος,

που ήρθε στην καρδιά μου

κι έφερε την άνοιξη,

ένα δειλινό.



Ο έρωτας είχε την μορφή σου,

νεράιδα πεντάμορφη,

γλυκιά και γοητευτική,

σαν την αυγή.



Θα σ' αγαπώ παντοτινά,

έφερες στην ψυχή μου,

τα χρώματα της ίριδος,

με το ουράνιο τόξο.



Είσαι το φως στις σκέψεις μου,

με τις ζεστές ακτίνες του πάθους,

που χάριζαν ζωή,

σαν τον…

Άλλο ένα πρωινό αντίκριζε,

το σκοτεινό μου μάτι στην αυλή,

η νυχτιά ήσυχα στο μανδύα της κοίμιζε,

τον αυγερινό, την πούλια και την χαραυγή.



Ξημέρωνε άλλη μια μέρα,

ανούσια βαριεστημένη πικρή,

μια καταχνιά θολή στον αιθέρα,

η ηλιαχτίδα έπαψε να ‘ναι λαμπερή.



Σ’ έναν ύπνο γλυκό να βρισκόμουν,

ατέλειωτο βαθύ χωρίς ξύπνημα,

στην αγκαλιά…

Ω Αλίκη ! Γλυκιά κι αιώνια ύπαρξη,

εσύ που μέσα απ' την καρδιά σου, πηγάζει η μακαριότητα

και πάνω στο δροσοστάλαχτο κορμί σου,

παρατηρώ έκθαμβος την συμπαντική ολότητα !



Τα μάτια σου που ακτινοβολούσαν ρομάντζα αιθέρια,

με τα αστραφτερά σκουρόχρωμα μαλλιά σου που με χάρη ανέμιζαν,

την λαμπερή σου ύπαρξη προμήνυαν οι μούσες των τεχνών,

που με τις…

Μάτια βουρκωμένα ριχτήκανε στο κλάμα,

έσταζαν τα δάκρυα στ’ άνθη του αγρού,

φόβος παγερός όπως σε αρχέγονο δράμα,

έπληξαν την ψυχή σου τα πάθη του κακού.



Τα μάτια σου που τα ‘βλεπα πάντα όμορφα,

ακόμα και μουσκεμένα ήταν φωτεινοί ήλιοι,

όπως σε ατέλειωτα της νύχτας μαγευτικά όνειρα,

στην αγκαλιά μου να σε σφίγγα εν’ αυγουστιάτικο δείλι.



Να ‘μουν στο κόσμο της καρδιάς σου η…

Λαχταρώ να γευτώ,

τα χείλη σου μια βραδιά,

τα μάτια σου να δω,

να λάμπουν από χαρά.



Ο έρως χρόνια δε κοιτά,

μικρή μου καστανούλα,

η καρδιά μου από έρωτα πετά,

τα δάκρυα σε μια λιμνούλα.



Ήσουν τόσο γοητευτική,

πλανεύτηκα όταν σ’ αντίκρισα,

για πρώτη φορά σε μια πλατεία.



Η ομορφιά σου ήταν θαμπωτική,

της αγάπης…

Έρεε το πάθος ανέμελα,

ένα βράδυ βροχερό,

στην αγκαλιά του έρωτα.

Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά,

γαλάζια στο χρώμα της θάλασσας,

γαλήνια ένοιωθα όταν με κοιτά.

Τα…

Τα μάτια σου αυτά,

γιοφύρια της χαράς,

τόσο σαγηνευτικά,

κοιτούσα μονομιάς.



Το βλέμμα δε μπορώ,

να τραβήξω από σένα,

το πάθος αναζητώ,

στα χείλη τα φραουλένια.



Ήσουν η οπτασία,

που έδινε ευτυχία,

στης καρδιάς την ουτοπία.



Σε νεραϊδίσιων βάλτων,

πανδαισία χρωμάτων,

γλυκών συναισθημάτων.





Πάρης Π.…

Σκληρή, αχάριστη, άπονη και κουφή,

έφυγες να χαρίσεις τα ζεστά σου χάδια,

σε μιαν άλλη αγκαλιά και μ’ έριξες τον δύστυχο,

στην απόγνωση βυθισμένο τα βράδια.



Ωστόσο μετανιωμένος σ’ εκλιπαρώ,

να ‘ρθεις…