Μες το απυρόβλητο του χρόνου που γερνάει,

μέσα στου κόσμου την τεράστια φυσαλίδα,

μέσα από σμήνος μελισσών το φως περνάει,

για άλλη μια μέρα γράφει ακόμα μια σελίδα.



Μέσα στο άρρωστο κορμί γήινου μάγου,

που ξεπουλάει στο σφυρί την οικουμένη,

μέσα στα δάση του Διονύσου και του τράγου

χαμένη αχτίδα κάποιον ήλιο περιμένει.



Μέσα στο πέτρινο…

Άπειρα χρόνια μεγαλώνεις,

μέσα σε θάλασσες φωλιάζεις,

του χρόνου τ' άλογο σελώνεις

κι όλο τον κόσμο αγκαλιάζεις.

Άσπονδοι φίλοι σε πληγώνουν,

σε σιωπηλές περιπολίες,

μαχαίρια μαύρα σε καρφώνουν,

σκουριάζουν τώρα κι οι φιλίες.

Ένα νησί θα περιμένεις,

μετράς τους ήλιους σου και βρίζεις,

σαν μελωδία επιμένεις,

και σαν τα κύματα αφρίζεις.

Γνώριμα χρόνια σαν τσιγάρα,

μες τα πακέτα εγκλωβισμένα,

θέλουν ν' άναψουν σαν φουγάρα,

και…

Κρεμάω στον τοίχο τη χαμένη σου εικόνα,

σε ξαναφέρνω με ένα σκίτσο ζωγραφιά,

μορφή χαμένη σε καπνούς και δακρυγόνα,

τραυματισμένη από ανθρώπινα καρφιά.

Κολλάω στο τζάμι την κρυμμένη σου αφίσα

για μια παράσταση που κάηκε απ' το φως,

σε ξαναβρίσκω σε νυχτιά, σκοτάδι πίσσα,

να καταρρέεις σε ένα ψέμα συνεχώς.

Φέρνω ξανά σε μια κατάλευκη επιφάνεια,

με σκέψη ανόθευτη σε τόπο φωτεινό,

καρδιά πανάκριβη, χαμένη περηφάνεια,

σ' ένα ταξίδι της ψυχής μου…