Συμποιητές πεινάσατε;

Να βάλω μακαρόνια;

"Άλλο να φάμε θέλουμε,

αυτά τα τρώμε χρόνια!"

Να βάλω μήπως όσπρια;

Φασόλια ή ρεβύθια;

"Είσαι πολύ ξενέρωτος,

βρε μάγειρα, αλήθεια!"

Του στομαχιού σας, πείτε μου,

πώς θα χαρεί το βίτσιο;

Να βάλω μήπως μουσακά;

Μη θέλετε παστίτσιο;

"Μας προκαλεί αντίλογο

τι θα' μπει στην κοιλιά μας!

Εμείς θέλουμ' ομόνοια

με όλη την καρδιά…

Το μικρό ποίημα που ακολουθεί αποτελεί αφιέρωμα στο "Γυμνό Κορίτσι", ένα από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα, που γράφτηκε το 1964 από τον Νίκο Αθανασιάδη. Η υπόθεση του μυθιστορήματος (αναγκαία για την κατανόηση του αφιερώματος) είναι, πολύ περιληπτικά, η εξής: σε ένα χωριό της Μυτιλήνης κατοικεί μια κοπέλα (η Αγγέλα) με τον πατέρα και τα μικρότερα αδέλφια της (τους οποίους και φροντίζει) για την οποία λέγεται ότι είναι γοργόνα και ότι σχετίζεται ερωτικά με ένα μεγάλο δελφίνι του πελάγους…

Ρωτήθηκα σα γράφτηκα,

ως μέλος που εντάχθηκα,

τι μ' έφερε εδώ...

Να είμαι, θέλω, ειλικρινής

και με δυό λόγια της ψυχής

με τούτα απαντώ:

Με φέρνει η αγωνία

για να' βρω μια γωνία

να ποιητολογώ...

Στης ποίησης το σπίτι,

σα χιονιστό σπουργίτι,

μπαίνω να ζεσταθώ...

Απόρθητα κι αν αφεθούν

κάποια του ονείρου κάστρα,

ο νους μας θα υψικρατεί,

θα διώχνει νέφη και βροχή

και θ' ατενίζει τ' άστρα...

Χαίρετε.