Ακούω τις οιμωγές μιας μοναξιάς και είμαι βέβαιος ότι δεν είμαι μόνος.

Ακούω το γέλιο μιας συντροφιάς και είμαι βέβαιος ότι είμαι μόνος.

Ποιο κλάμα και γέλιο;

Ποια λύπη και χαρά;

Ποιο χαμόγελο και δάκρυ;

Όλα μαζί τ'άκρα και εν τω μεταξύ  οι ακρότητες της απάθειας.

Καλύτερα να αποσοβηθούν τ'άκρα της αλαζονείας παρά οι ακρότητες.

Πρέπει να ταπεινώνεσαι καθημερινά και να πολεμάς την αδιέξοδη περηφάνια ενός επηρμένου Εγώ!

Αλλά η έπαρση…

Ανύψωσε τον άνθρωπο στη στέγη του κόσμου,

ψηλά στις πάλλευκες κορφές των Ιμαλάιων

και στην αιχμή του Ολύμπου.

Εκεί εδράζονται οι θώκοι των αθανάτων,

εκεί επέλεξε να εδράζονται η ανθρώπινη βολή.

Εξύψωσε τον άνθρωπο ομοειδή των αθανάτων και ομοτράπεζο συνδαιτυμόνα τους.

Έτσι ορίζει η συμπαντική ενότητα, αυτό ζητά η λογική.

Ένα τραγούδι ο κόσμος σαν το τραγούδι του εαυτού μου!

Ένα στίχος ο θεός απ'το ανθρώπινο τραγούδι.