Δεν έχει ο δρόμος πια φουστάνι

φουστάνι καλοκαιρινό…

Εισπνοή,
εκπνοή...
Πότε;
Πως;
Ένα άηχο κύμα υπάρχει μόνο,
που χτυπά στη μιά,
κι επιστρέφει
στην άλλη ανατριχίλα.
Για την ώρα,
κρύβεται
μέσα στο στόμα...
Για όσο ακόμα υπάρχει αυτό το όριο.
Ο πηλός,
που μέχρι τη συνάντηση
δεν είχε στεγνώσει,
λιώνει
στη θάλασσα της Στοργής.

ΣΒΗΣΜΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙΑ

Σβησμένα αστέρια,

Στην ακρογιαλιά,

Δυνατά αγέρια,

Στα γκρίζα μαλλιά.

Φύγανε τα…

Τ’ Αυγουστιατικο τρεμοπαιζε φεγγαρι

και εμεις καθομασταν κι ακουγαμε το κυμα

σαν τον Διογενη που ζουσε σε πυθαρι

δεν αγοραζονται τα παντα με το χρημα.



Μικρη παρεα και η φωτια, ειχε πια σβησει

και αγναντευαμε το δροσερο νερακι

ο Τακης φωναξε, ‘’η βραδια μας δε θα κλεισει

αν δε βουτηξουμε για βραδινο μπανακι.’’



Τα ρουχα βγαλαμε και πεσαμε στο κυμα

γιναμε ένα με φεγγαρι και νερακι

μονο με τρομαζε από το πρωτο βημα

τον ανδρισμο…

Μου πες, ‘’θα ναι ευκολο να μπεις,

το παραθυρο θ’ αφησω ανοιγμενο.’’

Μα το αγριοσκυλο σου... το κανις

στο παραθυρο γαυγιζει το σκασμενο,

μου πες θα το εχεις δεμενο.



Μου πες, ‘’θα ναι ευκολο να μπεις

ο αντρας μου θα λειπει για ταξιδι.’’

Μα τουτο το σκυλακι το κανις

μου φερνει στο κορμι μου μια ριγη.



Δεσε τ’αγριοσκυλο να μπω

νομιζω πως με βλεπει σαν κουλουρι

μα πιο πολυ τρομαζω σαν θωρω

πως μοιαζει... λιγο στ’αντρα σου τη…

Κόκκινο βαθύ στα χείλη

το φιλί, κρασί γλυκό

κέρνα εσύ κι εγώ να πίνω

μεθυσμένα να 'ν τα λόγια

που 'χω να σου πω…

Δεξιά μου και ζερβά

στην κρυφή και  έξω τσέπη

άφαντα είν’ τα ευρά,

δεν υπάρχει ούτε λέπι.

Είν’ η τσέπη αδειανή,

στρογγυλό ζερό στη φόδρα,

το πανί με   το πανί,

φτου μη βασκαθώ και σκόρδα.

Κλαίω και  παραμιλώ,

«αν θα ξαναδείς σπουργίτι

χάρτινο είτε ψιλό

να μου την τρυπάς τη μύτη.»

Για να μείνεις στην ΟΝΕ

θα πληρώσεις το χαράτσι

λες και τον πορτομονέ

σου παράδωσε…

Κάποτε θέλω να θυμάσαι τη φωτιά

που ‘χαμε ανάψει οι δυο μας

ανάμεσα απ’ του σαλονιού τα γκρίζα έπιπλα

και της γενιάς μας τη ζεστή τη λύπη.

Και απ’ το κουτί που μας ανέθρεψε

πρόσωπα κρυμμένα στη σιγουριά των κουστουμιών

μας μάλωναν, μόνο μας μάλωναν

για τη ζωή που κρύβαμε κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Κι ύστερα με ύφος πατρικό και ξένο

κι απ’ ένα κόσμο άλλο σε ένα γυαλί τετράγωνο

μας ζήταγαν, μόνο μας ζήταγαν

να μη φοράμε…

Με μάτια ορθάνοιχτα κοιτάζω το ταβάνι

η απουσία σου τον χρόνο τον ξοδεύει

θυμάμαι μου έταξες μια βόλτα στο λιμάνι

μα η αύρα σου τον πόνο ταξιδεύει.

Με παραμύθια τώρα τρέφω τις ελπίδες

ταξιδεύω σε ένα κόσμο που βουλιάζει

το κορμί μου το χαράζουνε λεπίδες

η πληγή αιμορραγεί μα δεν με νοιάζει.

Με άφησες μόνο να μετράω αναμνήσεις

και να πείθομαι πως μια μέρα θα γυρίσεις.

Και αν έφταιξα σε…

Δεν αντικρούει κανείς τη σιωπή.

Είναι σίγουρο...

Αυτή μέρα,

διαχειρίζεται έτοιμες αλήθειες

και μέσα της δεσπόζει

μιά σκέψη σε κατάσταση ηρεμίας,

γεμάτη παλμούς,

οι οποίοι έχουν μπολιαστεί

με τη μηδενική συχνότητα

κρουσμάτων αμφιβολίας,

και δε θορυβούν.

Κι έτσι,

κάπου αλλού,

ακούγεται κάποιο καρδιοχτύπι,

να σκάβει την ύλη και το αερικό,

προσπαθώντας να βρει

ένα ακόμα δικό του…

Θέλω να βρίσω αλλά…  γιατί  ν’ αποκαλέσω  παλιανθρώπους  και  τυχάρπαστους  τους  παράγοντες  και  παραγοντίσκους   της  εξουσίας  όταν  πάσχουν  από το σύνδρομο  της  παχυδερμικής   αρτηριοσκλήρωσης   και  το  αυτί  τους  δεν  ιδρώνει!

Θέλω να βρίσω  αλλά…  ποιος  ο  λόγος   να σιχτιρίσω  ως  αναξιοπρεπείς  και κατώτερους   των…

Θα πορευτώ και ας τυφλή
τη θύελλα π' όρισε
η  μοίρα.

Θα πορευτώ σ' ένα αξέγραφτο γραφτό

δεμένη στο άρμα του πόνου

ως το πλήρωμα του χρόνου.

Ως τότε που θα αποθέσει την ψυχή μου
στο ξεκίνημα του άπειρου δρόμου,
στο μήκος του να ταξιδέψουμε
την αγάπη...

στον άπειρο χρόνο,
μ' αποπληρωμένο
το τίμημα της αιωνιότητας.

Αν ψυχή μου
μακάριοι οι πενθούντες,
δική μας είναι η δόξα.

"Είσαι",
με την έννοια
του απόλυτου των στιγμών...
Λέω "Εδώ",
κι εννοώ άνθρωπο...
Είσαι εδώ.
Ως συνδετικός κρίκος,
μεταξύ
της επιβίωσης
και του σκοπού της.

 …

Σήμερα εννέα του Δεκέμβρη

 Τ’άστρα κατεβαίνουν χαμηλά

Τ'όνειρο στην άγκαλιά της γέρνει

 Κι η Αννούλα μας χαμογελά

Σήμερα γιορτάζει και το ξέρει

 Είναι η Αννούλα του χιονιά

Και με την αγάπη της θα φέρει…

Ο κρότος τίναξε το μειράκιον στον αέρα!

Τ' όνειρο διεκόπη άλλη μια φορά.

Ένας κρότος σαν κι αυτούς που το θορυβούν απ' τα γεννοφάσκια του.

Σαν κι αυτούς που θα το θορυβούν για πάντα.

Είναι ο κρότος της γονικής ανατροφής.

Δίνετε ζωή και υφαρπάζετε ανεμελιά!

Δίνετε πνοή και αφαιρείτε αέρα.

Κι εγώ νηπενθής κοιτώ, μηρυκάζω τον πόνο.

Δεν σταματά η μαχλοσύνη, δεν τελειώνει η ξεδιαντροπιά.

Έτσι συνεχίζεται από γενιά σε γενιά.

Χάθηκε μέρος της Ουσίας.
Μιά αίσθηση παράλειψης,
δεν επιτρέπει ασφαλείς υπολογισμούς.
Πάντως ο ίσκιος,
χλωμιάζει
όταν μπαίνει στον καθρέφτη,
ενώ οι πρώτες στιγμές του ξεσπάσματος,
έχουν αρχίσει
να περισυλλέγουν από τη μνήμη
φθαρμένα περιτυλίγματα προσπάθειας
και με τη βοήθεια κλειστών ματιών,
σε τέλειες συνθήκες μήτρας,
ετοιμάζουν τη νέα ελπίδα,
που θα τα γεμίσει.

-εκεί υπουργείο οικονομίας?

-ένα λεπτό να ρωτήσω τους συναδέλφους μου

-με την ησυχία σας

-πσσσσ..πσσσσ.πσσσ

-τελικά εδώ είναι,ποιόν θέλετε ?

-κάποιον υπεύθυνο παρακαλώ…