Να ζει κανεις ή να μη ζει

χρονια με απασχολει

 αν υπαρχει λογος δηλαδη

 να ζουμε στον πλανητη.

Προχτες αργα σε μια γιορτη

κατεβηκε μια θεα στη γη

που να το ειχα φανταστει

 σαν εφυγα απ' το σπιτι.

Ληστεια εδω και φονικο

θα παθω εγκεφαλικο

τετοιο κορμι ερωτικο

 με εκανε κοματια.

 Ζαλιζομαι παραπατω

 δεν ξερω πια που περπατω

 γιατι δεν εχω ματια.

Ω! η αληθεια ειναι…

ΣΩΠΑΝΕ ΚΙ ΑΚΟΥ…

Σώπανε κι άκου,

Δε θα πάνε όλα του κάκου,

Όρκους μου συντροφικούς,

Να μην είμαι απ’ τους μοναχικούς.

Σώπανε κι άκου,

Τη καρδιά μου του ανθρωπάκου,

Με χτύπους τους πιο γλυκούς,

Δεν είμαι από τους περαστικούς.

 …

Χειμώνας άγριος

ο κόσμος άδειος

φρικιό του δρόμου

στρώνει χαρτόκουτο

να κοιμηθεί



Νύχτα φαρμάκι

τρύπιο σακάκι…

Κάποια Χριστούγεννα θυμάμαι,

σαν ήμουνα μικρό παιδί

με πήρε  η μάνα μου να πάμε

να ’βρουμε δέντρο και κλαδί,

να το στολίσουμε στο σπίτι

να του κρεμάσουμε πολλά

κι ένα άστρο σαν αποσπερίτη

να λάμπει απ’ όλα πιο ψηλά.…

Με τη ψηλάφιση

και το ψιθύρισμα,

τελειώνει,

σχεδόν,

το αλφάβητο του Νοήματος.

Αλλά ούτε καν στη ψυχή

δεν ολοκληρώνεται πραγματικά.

Όχι πριν το "Ωσαννά " της.

Από εδώ, καλές γιορτές σε όλους. Ας αστειευτούμε και λίγο να χαλαρώσουν τα νεύρα μας

Ο πλάστης φύτεψε στη σκέψη

τον πόθο να την κυβερνά

τον έρωτα να την παιδέψει

και την καρδιά για να πονά



έβαλε σύμβολα του πόθου

στο σώμα κάθε γυναικός

και με το χέρι το δικό του

άναψε ύστερα το φως



του άντρα θάμπωσαν τα μάτια,

μια λάμψη πέρασε γοργά

πριν σκεπαστούνε τα κομμάτια

με τρία φύλλα μιας συκιάς



και τα…

Να υπάρχεις.

Μόνο αυτό.

Και θα 'σαι,

μ' αυτόν τον τρόπο,

πάντα εδώ.

Ρίγος

πάνω στην ηρεμία

των δισταγμών.

Για να πεθαίνουν οι μισοί

από το απόλυτο των αισθημάτων,

και οι υπόλοιποι

από το ανείπωτο.

Αν κρύβω  δηλητήριο σε τούτη  τη γραφίδα

και σε στιγμές  απρόσμενες  εκχύνω  στη  γραφή,

εκλύω  στο …

Ας είναιέστ

ένα παροδικό χαμόγελο.

Που έζησε,

όμως,

όσο και η σαφής πίστη

στην οποία στηρίχθηκε.

Για να μην τραφεί

από χείλη-μαριονέτες θολών ελπίδων,

ο όποιος παράγοντας επιβάρυνσης

ενός βλέμματος

που μελόντικα ίσως καθορίσει

το ρου μιας ζωης.

Δαχτυλιδάκι μου στενό   

χρυσή μου χειροπέδα

στο μέταλλό σου τ' ακριβό

του Πάθους καις τη Βέδα.  

Στον ξύπνο πάντα σε φορώ

στον ύπνο μου σε βγάζω

στα όνειρά μου να γυρνώ

μικρές να ξελογιάζω.  

Σημάδια πάνω μου μετράς

από κραγιόν και νύχια

κι όταν ξυπνάω με ρωτάς :

-Πού γύρναγες τη νύχτα;  

-Γύρναγα πέρα μακριά

στις θάλασσες του Ύπνου

και γδέρνομουν στο…

Κάποια Χριστούγεννα παλιά

τότε που είμασταν παιδιά

κι ήταν ο κόσμος όλος γύρω μια μαγεία!

Τα χρόνια πέρασαν γοργά,

αλλάξανε όλα κι όμως να...

πάντα η θύμηση κρατάει τη γοητεία!

Τώρα δεν είμαστε παιδιά,

όμως η φλόγα στην καρδιά

ποτέ δε σβήνει!

Αυτή ζεσταίνει το κορμί,

αυτή η αιτία κι η αφορμή,

δρόμους ανοίγει!

Κράτα τη φλόγα στην καρδιά

κι αν σε πικράνανε πολλά...

ασ' τα να…

Να έχεις ένα ύφος δε βαριέσαι

ρηχά κάτω απ το γόνα συλλογιέσαι

τριγύρω σου οι άνθρωποι αγρίμια

και μέσα η ζωή σου σε συντρίμμια…

Ο ομιλητής ήταν κομψός,

παγκοσμίου φήμης και

ερμαφρόδιτος φυσικά.

Καθηγητής.

Ή μήπως Καθηγήτρια?

Ξερόβηξε και είπε σιγανά:

Το ειδεχθέστερο έγκλημα

του ζώου που καλούμε

με τον όρο ''άνθρωπος''

είναι όταν χρησιμοποιεί

το ρήμα ''αγαπώ''.

Σήκωσε το κεφάλι που

κοιτούσε στο πάτωμα.

Το αμφιθέατρο είχε αδειάσει.

Ή μήπως ήταν εξ'αρχής άδειο?

Μάζεψε το χαρτοφύλακα του.

Έφυγε σφυρίζοντας για το…

Εμείς καταδυθήκαμε
σε μιά μη κτητική αγκαλιά.
Τα χαμένα μας όρια,
στα αζήτητα.
Είναι το πρώτο μας φιλί
που δε φοβάται τον πνιγμό.