Μεσημέρι Κυριακής

τα λεπτά αργά χτυπούν

κι απ' την άχαρη σιωπή

κάτι επίμονα ζητούν.



Ψάχνω αριστερά-δεξιά

κανα ψώνιο μήπως βρω

να αγριέψω τη ματιά μου

και με ύφος να του πω... 



Θέλω να σε προκαλέσω

Θέλω να σ' ειρωνευτώ

Θέλω και να σε πονέσω…

Τόπος
ή Χρόνος...
Πρόσωπο
ή Πράξη...
Κάτι το ξεχωριστό,
τέλος πάντων,
που μπόρεσε να χωρέσει
ένα αίσθημα απόλυτης ελευθερίας.
Που έγινε απαραίτητο
και σημείο αναφοράς.
Τρεφόμενο,
στο εξής,
με ασυναίσθητα προσκυνήματα,
μετά την κάθε επίκληση.

Των ονείρων εικόνες λιώνουν τους παγετώνες

και ένα άψυχο σώμα το γεμίζουν με χρώμα

δίνουν φως στη σκιά σου γίνονται συντροφιά σου

ροκανίζουν το ψέμα ζωγραφίζουν στο αίμα

Των ονείρων εικόνες ξεγελούν τους χειμώνες

προσκαλούνε τον ήλιο και τον κάνουνε φίλο

με καράβι το δάκρυ ψάχνουν για άλλη Ιθάκη

δίχως φόβο και ευθύνες λαοπλάνες σειρήνες

Των ονείρων εικόνες φτιάχνουν νέους κανόνες

δίχως όργανα τάξης νομικές διατάξεις

στην…

Στα χειλάκια πλάκα-πλάκα

μου το έψησαν το ψάρι.

Καρβουνιάζεται στη θράκα

μου ολόκληρο μοσχάρι.

Ούτε επί τη αναστάσει

στον αέρα τόση κνίσα,

έχουνε οι μύτες σπάσει

από δω ως τα Παρίσα

Απ' τα ώτα κι απ' το μάτι

ο καπνός ένα…

ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ ΑΝΑΚΡΙΤΗ

Εαυτέ μου ανακριτή,

Με στήνεις στο ειδώλιο,

Δε σου ιδρώνει το αυτί,

Και για μένα το δόλιο.

Πάντα βρίσκεις αφορμή,

Να με έχεις υποχείριο,

Και το φτωχό μου το κορμί,

Περνάς από μαρτύριο.

Εαυτέ…

-κύριε Δ/ντά τρέξτε !



-τί συμβαίνει προϊσταμένη?



-να,εκείνος ο φαλακρός με το μουστάκι που φέρανε προχτές..



-τι έκανε ο νεοφερμένος μας?



-κάνει όλη μέρα ποδήλατο !…

Νυχτώνει στο πάθος
και είναι ανάγκη,
απόψε
να κρυφτει πάλι
σε φεγγάρι ματιών,
για να βρει,
στην απόχρωσή τους,
το υλικό
να φτιάξει τα θέλγητρα
ενός Αύριο
και ν' ανατείλλει εκεί.

Κρυμμένο μέσα στων καιρών τα σκοτεινά τα βάθη

φυλάσσεται ένα μυστικό κάποιου μηνός Οκτώβρη·

τιμή σ' εκείνον που ζητά το μυστικό να μάθει,

σ' αυτόν που το φανέρωσε και σ' όποιον θε να τό βρει

Μην τάχατες να κρύβεται το μυστικό εκείνο

μες στων ωρίμων σταφυλιών τον τρύγο και το γλεύκος;

Μην κρύβεται στον ερυθρό και στον λευκό τον οίνο

ρετσίνι που τον κέρασε ο γέρικος ο πεύκος;

Μην τάχα σκεπασμένο ζει μέσα στου…

ΝΕΥΡΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όταν η αρρώστια σε νικά,

Να σκέφτεσαι τα θετικά,

Είναι ανθρώπινα κι αυτά,

Μύρο τα δάκρυα τα καυτά.

Γιατί αφήνεις πια το θυμό,

Να βάζει κόμπο στο…

Υπάρχει
και το δικαίωμα σε μιά ανάγκη,
που,
την ώρα μηδέν,
θα θυμάται το όνομά της.
Και τα δόντια της κραυγής
που βλασταίνει εκεί,
μπορούν να κόψουν
τη λιπαρή ατμόσφαιρα
του φθηνού ξενοδοχείου
και όλοι τριγύρω να καταλάβουν,
αλλοι μειδιώντας
κι άλλοι ανατριχιάζοντας,
ότι μιά ψυχή
εγκατέλειψε αποφασιστικά
κάποιο σώμα,
κι ας μην έγινε απόσβεση
όλης της αξίας χρήσης του.

Χρόνια τώρα,
δουλεύονται οι φόβοι.
Προσθαφαιρέσεις,
επισημάνσεις,
πλασματικά ξεθωριάσματα
και άδικες υπερτιμήσεις.
Κι ο μεγαλύτερος αυτών,
ο πιο τραχύς,
έχει δώσει μιά ζωή,
-και δίνει ακόμα-
λαβές προς λείανση.
Τείνει να γίνει ο Ανομολόγητος.

-που κάθε τέσσερα χρόνια παθαίνεις αμνησία και επαναλαμβάνεις το ίδιο τραγικό λάθος



-που στριμώχνεσαι στις κοπαδιάρικες συγκεντρώσεις των βολεμένων τους και συνανεμίζεις τις ρυπαρές παντιέρες τους



-που ανέχεσαι τα ψέματα ,την υποκρισία και τις λοβιτούρες τους



-που ελπίζεις…

Μαζί σου όταν στου έρωτα
πνιγόμουν τα πελάγη
μ' αισθήματα αμέρωτα

 έσπαγαν και οι πάγοι

Όταν τη ρότα χάραξες
βούτηξα στο εβίρα
και γεύτηκα, απ' τις μάλαξες
π' άφηνες, την αλμύρα.

Τα κύματα δεν τα 'τρεμα
κι ας μ' έστελναν στον πάτο,
έψαχνα για τ' απάνεμα
και δεν το 'βαζα κάτω.

Μα ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι
κι η θάλασσα στα δύο
σχίστηκε κι έμεινα απ' τη μια
κι εσύ σ' άλλο σημείο.

Μαύρο είμαι μολυβί , να 'σουνα λευκό χαρτί

που 'χω απόψε τόσα να σου γράψω

κι όσα από τα χείλη μου ποτέ δεν έχουν βγει

λόγια στο κορμί σου να χαράξω



Να…

Σιγά σιγά,
γίνεται παχύσαρκη η ηλικία.
Χάνει τα περιθώρια της,
ξεκαθαρίζουν οι εφιάλτες
κι εκείνοι που πέρασαν
από τη σάρκα της ζωής,
έχουν μιά τάση μονιμοποίησης
υπο τη μορφή απλών ερωτημάτων όπως:
"Άραγε πόσες φορές κατάλαβα,
πως το ουσιαστικό,
με το οποίο δέθηκα,
δεν ήταν κατ' ανάγκη ζωντανό.
Ότι ταίριαζε,
κάποιες φορές,
στο λόγο
κι όχι στο αίσθημα".

Μέσα στις στάχτες της ζωής γυρεύεις την ελπίδα

στα σύννεφα της λογικής του ονείρου ηλιαχτίδα

πίκρα και απογοήτευση ότι σε έχουν κεράσει

ψάχνει η σκέψη οδηγό για να τα ξεπεράσει

Ο ήλιος του χειμώνα κοροϊδεύει το βοριά

σαν τον κλέφτη ξεπροβάλει να ζεστάνει  στα κρυφά

στο όνειρο συνοδοιπόρος την ελπίδα οδηγεί

μας το δείχνει το σημάδι πως η άνοιξη θα ρθεί

Καράβια τα οράματα γυρεύουνε λιμάνι

το φάρο που μας οδηγεί…

"Πρώτα απ' όλα πρέπει..."
Χωρίς στέρεη αιτία.
Μόνο επειδή πλησιάζει η 'Ωρα.
Πάντα μιά αντίστροφη μέτρηση επικρέμεται
πανω από τον τράχηλο της ψυχραιμίας,
κι ο χώρος που αφήνει,
σε λίγο θ' ανήκει στην επιβολή.
Αλλά μέσα σε πυκνούς χρόνους τελεσιδικίας,
ούτε μία σκέψη δεν πλησίασε την κυριολεξία της
και η χλωμάδα μας
-που εκεί είναι παρούσα-
έχει φιλοτεχνηθεί
από ένα πλήθος αδύναμων αποφάσεων.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΓΙΩΡΓΟ .Ν

Δε κυνηγώ τα ρολόγια,

Για να αποχτήσω ανώγεια,

Μόνο παίζω…

Τίποτα πιο όμορφο από  μια αγκαλιά σου.

Αυτή η στιγμιαία στιγμή,

έλλειψης βαρύτητας της μοναξιάς μου.

Η στιγμή αυτή όπου τα χαμόγελα μας,

φωτίζουν όσες σκιές ακόμα παραμένουν.

Στιγμή ελάχιστη κι όμως μου αρκεί.

'Αλλωστε σε…