...Εβγαίναμε τη νύχτα αλαφροπάτητοι,

ίσκιοι,ένα με τους ίσκιους των τοίχων,

κεράκι της δραχμής να πά' ν' ανάψουμε,

στη σκοτεινή την εκκλησιά των στίχων .



Εκεί,όπου παπάς δεν ελειτούργαγε

κι οι Άγιοι ήταν φευγάτοι απ' τις εικόνες,

ένα μυστήριο φώς,γλυκά στραφτάλιζε,

σαν άστρο σε παλιούς ερειπιώνες .

......................

..Κι έτσι, ήταν μπορετό να ειδείς που βγαίνανε,

αργά μέσ' απ' της εκκλησιάς τις κρύπτες,

οι άγιοι της…

Μια κούκλα

πωλούνταν στη γωνία.

Σε μέρος

που κοιτά προς την ανατολή.

Μάτια υποψήφιων αγοραστών

τη σημάδευαν εξαντλητικά,

σε τέτοιο βαθμό,

που τα δικά της σταμάτησαν να λαμπυρίζουν πιά.

Αλλά απο απόψε,

αναπαύεται στο δωμάτιό Της,

απέναντι απο την εικόνα της,

μέχρι Εκείνη να γυρίσει

από ένα μέρος

που κοιτά προς το ηλιοβασίλεμα.

Εγκατέλειψε απροσδόκητα

τη θέση του.

Συνοδεύει τώρα,

τον έρωτα που απομακρύνεται.

Κι επειδή η λευκότητά του

δεν "πρέπει" να ηττάται,

φορά το πένθος

στα κοκκινισμένα του μάτια,

τα οποία κρατά κλειστά.

Δε το χωράει ο νους αυτό που μου συμβαίνει

και είναι κάτι που συνέβηκε τυχαία

σε ένα κομπιούτερ κάτι έψαχνα θυμάμαι

και άξαφνα βρέθηκα  στην πιο ζεστή παρέα

Μιλούσαν όλοι μια γλώσσα με στιχάκια

κάποιοι τα ντύναν και τα φτιάχνανε τραγούδια

γέμιζε η οθόνη με πανέμορφες εικόνες

και απτο κουτί  μοσχοβολάγανε λουλούδια

Ολημερίς σε άγνωστες  θάλασσες  γυρνούσα

και κάθε βράδυ είχα στον ύπνο μαξιλάρι

λόγια από φίλους  που τα…

Καθημερινά,

η ζωή

έκανε με το αυτοκίνητο,

την ίδια διαδρομή:

Υποχρέωση-υποχρέωση.

Σήμερα

η απουσία ήταν διπλή.

Και τα φρένα,

μη χρησιμοποιημένα.

============================

Μού ‘στειλαν ειδοποίηση να φύγω

να πάω σπίτι μου να δώ …

κάτι μου λέν’ σε θέλουνε για λίγο

πρωΐ Τετάρτης ήτανε, ..μουντό …

Κι αντίκρα.., αντίκρα μαχαιριά !

η κάσα του θανάτου !

Με μιά μου πήρε την ψυχή χεριά

κοράκι τ’ Άδη τ’ αχορτάτου …

Ποιός μες την κάσα νά ’ναι πεθαμένος;

Πως τρέμω…  φίλος..; συγγενής..;

Κόμπος στο στήθος, ..έμεινα χαμένος…

Οι σκέψεις σου 

τόσο δυνατές,

διαπερνούν

οποιοδήποτε τοίχος,

ξέρω όμως ότι είσαι

κοντά μου και για αυτό

και μόνο περιμένω….

σκιές δικές σου

με ακολουθούν ξωπίσω,

είπα να μην το αποδεχθώ

αλλά και πάλι

δεν μπορώ να σ’ αφήσω,

επειδή το νιώθω τώρα

ότι είσαι πια δική μου.

 ..με κλικ στον αποκάτω σύνδεσμο, ακούτε το τραγουδάκι "Μαύρη μου θάλασσα"

%20%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%20%20%CF%83%27%20%20%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7%CF%83%CE%B12.MP3 

...τους πιο πολλούς απ' τους  στίχους, γραμμένους όμως σε ελεύθερο στίχο, αλίευσα από την "Αμοργό" του Νίκου Γκάτσου...πρόσθεσα κάποιους δικούς μου, έβαλα και το…

-ντριιιν

-εμπρός παρακαλώ !

-Τζώρτζ μάι σάν, κονγκρατσουλέισιον  !

-ώστε  άκουσες τον Θείο λόγο μου…

Σε ένα λαβύρινθο σε βαλαν με το ζόρι

όμως διέξοδο δεν έχει ούτε άκρη

ψεύτικα λόγια  θολωμένο το μυαλό  σου

θλιμμένος  κόσμος βουτηγμένος στην απάτη

Αυτοί που  στήσανε  ετούτο το παιχνίδι

ντυθήκαν άγγελοι σου δίνουν υποσχέσεις

φύγε από το δρόμο που σου δείχνουν με μανία

γιατί και πάλι όπως και πρώτα θα πονέσεις  

Προσφέρει ο διάολος  της λύτρωσης το μήλο

χαμογελάει και περιμένει να δαγκώσεις  

δεν πρόκειται  το φίδι να το…

ΠΑΛΙ ΜΟΝΟΣ

Πάλι το βράδι μόνος,

Και στίχος μου ο πόνος,

Κάνω κουράγιο όμως,

Με περιμένει δρόμος.

Που είναι η αγάπη,

Για να μη πάρω χάπι,

Μπας είναι αυταπάτη,

Για μένα το σακάτη.

Μιλάω στο φεγγάρι,…

Μείνε αν μπορείς.

Αφου το ξέρεις.

Εξ' επαφής,

τα αλφάβητα των χτύπων μας,

επιτρέπουν στους συγκλονισμούς

να συλλαβίζουν ζωές.

Αν μη τι άλλο,

θυμήσου

την κοινή μας εμπειρία.

Το ότι όσες φορές

μοιράστηκε μια ανάσα,

η παραμονή,

κάτω από την επιφάνεια της σιωπής,

ήταν πολύ μεγαλύτερη

απο το μέσο όρο αντοχής ενός ανθρώπου.

Άνθισαν τα χαμόγελα

περπάτησε η σιωπή

άνοιξε η θάλασσα

πέρασε η αφορμή.

Γιόρτασαν τα όνειρα…

Θα 'ρθεις ξανά σαν το φονιά

στον τόπο του εγκλήματος

να ζητιανέψεις μια γωνιά

σαν κρίκος πια αδύνατος.

Εγώ όμως δεν θα ξοδευτώ

στου χθες τα ανομήματα,

θα 'σου 'χω μόσχο σιτευτό

και της αγάπης ρήματα.

Τη μέρα που θα…

Τέλος χρόνου,

Επιστρέφω το κορμί μου.

Κρατώ μονάχα

τη διαφορά που προέκυψε

στο διάστημα της ύπαρξης.

Ρευστοποιημένη

σε αποτυχίες κι επιτυχίες.

Για να μου μείνει και κάτι,

με το οποίο να πλύνω τη ψυχή μου,

που έβαλα ενέχυρο

στα ορατά και τ' αόρατα,

ώστε ν' αποκτήσω το δικαίωμα γνωριμίας

με τη γεύση τους.

Θα είσαι,

και μια λάμψη

κάπου μέσα στον κόσμο,

και κρυμμένος ήλιος.

Ευλογία και κατάρα

που ορθώνονται

από την ίδια κινητήρια δύναμη.

Απο ό,τι πήρες,

χωρίς να το διεκδικήσεις ποτέ.

Ποιος να μας το’ λεγε μα ποιος;

Πως θα ερχόταν ώρα,

Που θα μας κλέβανε το φως,

Τα όνειρα , τη Χώρα!

΄Ότι θα παίζαν ταμπουρά

Στις πλάτες τις δικές μας

Πως θα μαζεύαν τον παρά

Και στο σφυρί θα βγάζανε,

Το μέλλον, τις ζωές μας!

Προδώσανε το όνειρο,

Προδώσαν τον αγώνα,

Μίας γενιάς που…