Χρώματα





Μιλάς με χαμηλή φωνή,

Μα όλα πάνω σου φωνάζουν..



Κυλάς σαν ήσυχο ρυάκι,

Αλλά είσαι άγριος χείμαρρος..



Σωπαίνεις στις κατηγορίες,

Όμως μιλάς για θαύματα..



Διαβάζεις ανθρώπων μαρτυρίες,

Ξεχνάς όμως τις ρίζες σου…



Περπατάς αδιάφορος στον δρόμο,

Ταΐζεις όμως τα…

Είναι στιγμές που νιώθω τόση αδυναμία

λέξεις δε γίνονται αυτά που θέλω να σου πω

μα την απάντηση την ξέρεις ,είναι μια

πως πιο πολύ στον κόσμο εσένα αγαπώ..



Είναι στιγμές που δεν υπάρχει ψυχραιμία

και σε δυο λέξεις μοιάζει να ισορροπώ

μα δεν υπάρχει περίπτωση καμία

να μ'εμποδίσει κάτι να σου πω πως σ' αγαπώ..



Είναι…

ΜΑ ΟΣΟΙ ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝΕ

Με περνούν ξεροκέφαλο,

Κάνω τα ίδια συνέχεια,

Π’ έχω άδειο προσκέφαλο,

Και ζω μες την ανέχεια.

Μα όσοι με κοροϊδεύουνε,

«Τάχα» από καλλιέργεια,

Μάλλον θα με ζηλεύουνε,

Τους τρώει η περιέργεια.

Να κολλώ σε…

Δεν με φιλάς, γλυκά στα χείλη,

Δεν μου μιλάς, όπως και πρώτα

Δεν περιμένεις , να ΄ρθει το δείλι,

Να μ αγκαλιάσεις , μπροστά στην πόρτα

                    ---..---      

Πήρες το τραίνο και έχεις φύγει ,

Μα δεν μου άφησες κλειδιά

Κι ο έρωτας δεν μου ανοίγει

Την κλειδωμένη μου  καρδιά.

Πήρες το τραίνο και έχεις φύγει ,

Ποτέ δεν θα σε ξαναδώ

Και το παράπονο με πνίγει,

Που είμαι μοναχός…

 Κλείδωσε η ψυχή μου και κατάπιε το κλειδί, πνίγοντας μέσα της την πιο γάργαρη,ακλόνητη φωνή... τώρα σιωπή πιο βαριά και από την ομίχλη της ψυχής ο χρόνος που γλίστρησε φλέγμα φυματικού σε μουχλιασμένο τοίχο.

Χρωστούσα μέρες και χρώματα που ξέκλεψα από την πιο πυκνή μου…

Τι απαιτείται για να ζεις...

Μια αιωνιότητα να χωράει σε μια στάλα





Τι έδωσες για να αρνηθείς...

Μια μακροβιότητα να χωράει σε μια …

-καπετάνιε Χλεμπονιάρη.. ένας …ένας...

-τι έπαθες και αυτολιποαναρροφήθηκες ύπαρχε Φουσκαμπούκη?

- μα κι εγώ τρόμαξα που τον είδα στην καταπακτή,κόντεψε ν αποψιλωθεί το μουστάκι μου !

-ώστε κι εσύ τρόμαξες καμάρι της αόρατης αριστερας?

-αν τρόμαξα λέει !!

- τελικά ποιός…

Εδώ θα αναρτήσω κάποια ποιήματα από την συλλογή μου που τα έχω κατατάξει στην κατηγορία "Εύθυμα αφηγηματικά". Να με συγχωρήσετε φίλοι μου για το μέγεθος τους, και ιδιαίτερα ο Ιάνης, αλλά λόγω του αφηγηματικού χαρακτήρα των και της ιδιοσυγκρασίας του ποιητή, η μείωση του μεγέθους των πρέπει να θεωρηθεί αδύνατη. Τέλος θέλω να σας ζητήσω συγνώμη επειδή στον ρου του λόγου, χρησιμοποιούνται κάποιες λέξεις που μπορούν να ενταχθούν στην κατηγορία της αισχρολογίας, αλλά και πάλι λόγω ποιητικής…

ΤΟ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙ

Φεύγεις το ξέρω, ούτε θα κοιτάξεις πίσω  

ενός ονείρου έχει σβήσει η γραφή             

ότι κι αν πω ποτέ δεν θα σε μεταπείσω       

η ιστορία μας έχει διαγραφεί                      

Μου είχες πει, ότι μπορείς να μου χαρίσεις  

μία ζωή γεμάτη χρώματα και φως                

όμως το ξέρω αν με ξανασυναντήσεις          

το όνομα μου δεν θα ξέρεις δυστυχώς         

Κι εγώ μιλάω, στα αστέρια…

Είμαι καλά ..



Κλείνω τα μάτια ζαλισμένη

Από το φως του Ήλιου..

Μα τα ανοίγω πληγωμένη

Από μαύρη μαχαιριά..

Δεν αντέχω το σκοτάδι…

Θολωμένη …καταδικασμένη…

Μ’ ένα «εγώ» βασανισμένο…

Να κολλά στον βαλτωμένο δρόμο

της αμφιβολίας..

Είμαι καλά θα πω… είμαι καλά…

Είμαι καλά και ας βουλιάζω…

Σε λίμνης το απύθμενο νερό..

Είμαι καλά ..προχώρησε και φύγε

Απ’ της ζωής μου το άγονο λιβάδι..

Είμαι καλά… δεν…

ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ

Εγώ πλανήτης σ’ έναν άδειο ουρανό

να καρτερώ ανατολή να σε φωτίσει

κι εσύ υπέρλαμπρο αστέρι και τρανό

να ’χεις τον ήλιο από χρόνια τώρα σβήσει

Έτσι γυρεύω της τροχιάς σου τη γραμμή

να ακολουθήσω το δικό σου το αχνάρι

σε μιαν αέναη να μπω διαδρομή    

να σ’ έχω ήλιο μου φεγγάρι και λυχνάρι

Γύρω από σένα να γυρίζω διαρκώς

λίγη απ’ την αίγλη σου λαθραία να αρπάξω

να ταλαντεύομαι…

                      ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ

Απ’ τη στιγμή που μ’ έφερε η μάνα μου στον κόσμο

με αριθμούς με γέμισε η πλάση και η ζήση 

δεν πλούμισαν τ’ όνομα με γιασεμί και δυόσμο

με νούμερα αλλόκοτα το έχουν διανθίσει

Από του Δήμου τα χαρτιά του Δήμου τα τεφτέρια

πήρα τον πρώτο αριθμό πριν όνομα να πάρω

πριν με κρατήσει η μάνα μου στα τρυφερά της χέρια

προτού το γάλα να γευτώ, στην κούνια πριν…

Τόσες νύχτες σκοτάδι και κρύο

ήμουν εγώ που ζούσα για δύο

εσύ είχες κάψει τις αναμνήσεις

με την αλήθεια δεν μπορούσες να ζήσεις.



Έφευγες πάντα κυνηγημένος

πίσω από φόβους ήσουν κρυμμένος

δικαιολογίες της μιας βραδιάς

λόγια δικά σου που τα ξεχνάς.



Πίσω μια μέρα ξανά θα γυρίσεις

στιγμές…

-ντριιιν

-ω ,καλώς την Γεωργία μας !

-καλώς σε βρήκα Άντα μου !

-σμάτς-σμούτς

-τι κάνουνε τα συμμαθητάκια μας?

-είναι έξω στην αυλή και παίζουνε φανερό κρυφτό !

-τι καλά,θάχουμε πολλά να πούμε μόνες μας στα φανερά κρυφά…

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΔΟΥΛΙΚΟ

Ε! αφεντικό,

Δεν είμαι δουλικό,

Ζητάω μερδικό,

Δε κάνεις ψυχικό.

Πρωί πριν τις οχτώ,

Το βλέφαρο ανοιχτό,

Πόσο να τ’ ανεχτώ,

Και λες να φυλαχτώ.

Ε! αφεντικό,

Δεν είμαι δουλικό,

Ούτε κάνω κακό,

Και…

Μια δίψα κέρινη,χλωμή, κατατρέχει το λησμονημένο διάβα μου

μια θλίψη απάνεμη,ωκεάνια,αφήνει ίχνη στη νυχτωμένη σιωπή…

Πρόβαλα πρώτα το κεφάλι απ΄ το σοκάκι,

κυνηγημένο αγρίμι από αόρατο εχθρό.

Ασθμαίνον δέμας διερεύνησα τα πέριξ

για ν΄ αποφύγω οποιονδήποτε γνωστό.

Διάβηκα γρήγορα του δρόμου το ποτάμι.

Κάθε ματιά ξωπίσω μαχαιριά.

Κίτρινα φύλλα προσκυνούσαν το χειμώνα

που ’ρχόταν βάρβαρα στην πόλη, στην καρδιά.

Στην πόρτα κοντοστάθηκα μήπως αδράξω

τη θέρμη από ξένια χνώτα εξουσίας.

Το πρόσωπο χαστούκισε με…

Με αφορμή το χαμόγελό Του

------------------------------------

Με το πόδι να προβάρει

το εξηκοστό παπούτσι,

timberland το 'να ζευγάρι,

τ΄άλλο vans, το άλλο Gucci.

Στην κατήφεια και στην γκρίνια,

μες το "όμως" και στο "μα",

σου ξινίζουν τα σκαρπίνια

και η γόβα σου βρωμά.

Κάποιος να…