ρὲ Τσίπρα, θέλεις ἐπανάσταση,

διαδικτύου μιὰν ἄλλη διάσταση;

Ὅποιος ἀπαγορέψει τὸ διαδίκτυο,

ὄργιο προτείνω ποίησης-ὁλονύκτιο.

Κι' ἄπαντες, χωρὶς σάλιο, νὰ πηδήξουμε,

ἅπασες τὶς τρύπες του νὰ διαρρήξουμε·

κι'…

Όλα τα θέλω τα κρυφά κι όλα τα φανερά του

σε μια ρεκλάμα ζωγραφιά…

ἐπιτάφιος θρῆνος,

νιαουρεπωδύνως.

Γιατὶ, μπαμπὰ Κλινὸ,

μ' ἄφησες ὀρφανὸ;

Τὶ θ' ἀπογίνω, ἔ;

Μοῦ κόβοντ' αἱ πνοαὶ,

στενάζω καὶ κλαίω,

κι' οὔτε "νιὰρ" δὲν λέω

σὲ κανένα! Πενθῶ.

Πές μου πῶς ν' ἁμυνθῶ

στὴν κακία…

Ένας μαγκιόρος Κρητικός

Χρονώ νε εννενήντα

Ένα ομπέτι‹ κίνησε

Και 'πήεŒ στην Αθήνα

           ---.---

Στιβάνια, βράκᎠφόραγε

Γιλέκο και σαρίκι

Κι είχε στο αίμα του αντρειά

Φωτιά και ζοριλίκι

            ---.---

Στους δρόμους επορπάτιενε

Ωσάν το κυπαρίσσι

Και τσ' Αθηναίους…

Αναιμία

(Δεν μου κόβεται η ανάσα από την ομορφιά ενός Κήπου

καθώς ο νους χωρίζει τα φυτά του κήπου σε βρώσιμα και άχρηστα)…

La fiamma ( Η φλόγα )



Mια φωτιά...

Λικνίζεται...

Μια φωτιά ....Κατακόκκινη!

Μια φλόγα …Που χαϊδεύει,

το ξύλο αργά…αργά .....

Στριφογυρίζει γύρω του....

Σαν φίδι κουλουριάζεται,

σε δέντρου το κλαδί .....

Του ψιθυρίζει ερωτόλογα....

Χορεύει αισθησιακό χορό...

Κι αυτό…

Φουντώνει ακόμα πιο πολύ…

Νιώθει να τσουρουφλίζεται…

Γίνεται κατακόκκινο…

Από τον πόθο…

Θέλει να την τραβήξει μέσα του..

Να σμίξουν..

Το καυτό…

Έχουμε τα πόδια για να περπατάμε, τα χέρια για ν'αγγίζουμε, την καρδιά για να νιώθουμε, το κεφάλι για να κοιτάμε ψηλά.





2-2-12…

Το παρελθόν σου είναι λευκό,

ασήμι και διαμάντι,

όνειρο μοιάζει μαγικό

και κόλαση του Δάντη.

Το παρελθόν σου είναι φωτιά,

πειρατικό ιστιοφόρο,

μοιάζει με μαύρη σαιτιά,

σε στοχευμένο χώρο.

Το παρελθόν σου φανερό,

καράβι στολισμένο,

σέρνεται ο χρόνος στο νερό,

με μάτι ζαλισμένο.

Το παρελθόν σου φυλακή,

σε τόπο μεγαλείο,

είναι για μένα προσευχή,

πολύτομο βιβλίο.

Το παρελθόν…

Είμαστε οικόσιτα σκυλιά, αλυσοδεμένα

με ράχες σπασμένες, μαντρωμένα

ο κόσμος τελειώνει στην εξώπορτα

και ο τρόμος απλώνεται στα πρόσωπα.

Εκπαιδεύσιμοι, μόνοι ζούμε στις αυλές

δαρμένοι και δεμένοι θρηνούμε στις γιορτές.…

ΑΣΕ ΜΕ



άσε με κι εγώ θα βρω το θάρρος να μπορέσω

στα βλέφαρά σου να σταθώ, να δώσω μιά να πέσω

να πιστεύω άσε με, πως κάτι θα κερδίσω

απόψε με την ήττα μου που θα μονομαχίσω

 άσε με ...   άσε με ...



άσε με να βρίσκομαι στ' ασήμαντα τα πράγματα

να 'μαι η λύση ανάγκης όταν σε πιάνουν κλάματα

κοντά σου να υπάρχω κι όμως να μη φαίνομαι

να πέφτω στη φωτιά σου χωρίς ποτέ να καίγομαι

άσε με... άσε με...



άσε με τα εφεδρικά να είμαι τα…

Μου 'πες,  σιχάθηκες το ψέμα

Μα την αλήθεια πώς…

Δειλία

Έρημος η ανάσα του ανέμου

θωπεύει την οργή

έκανες τάμα την σιωπή

σαν αποτσίγαρο έσβησες φωνή.

 …

http://poettaria.blogspot.gr/

Θυμάμαι πατέρα

Κάποτε μια μέρα

Μου μίλαγες για τα άστρα, που σβήνουν την αυγή

Κι εγώ πιτσιρικάκι

Μες το φεγγαράκι

Έψαχνα για ναύρω, τι 'ναι η ζωή.

         ---.---

Θυμάμαι πατέρα

Κάποτε μια μέρα

Έσταζ ο ιδρώτας , αλάτι στο ψωμί,

Κι άλλοι στο λιμάνι

Βγάζανε φιρμάνι,

ζωντανό να θάψουν, το Θεό στη γη.

                                                                   ---.---

Θυμάμαι…

Ξέφρενες παραλίες

Με τις βροχές  που έφερε

της άνοιξης το βίτσιο

ο κούκος παραφώλιασε

στων φυλλωσιών το μπούστο.

Εκεί που παραλόγιζε

η συνήθεια του κούκου

ακούστηκε νησιώτικη

φλογέρα και λαούτο .

Το αεράκι  σκόρπισε

χαλάζι  , μαύρα νέφη

και χαρωπό ακούστηκε

το σφριγηλό  το ντέφι.

Και οσονούπω έρχονται

τρίφωνες  συγχορδίες…

Άμμο-άμμο , μπιτς…

Diavlos_1 έγραψε:

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ έγραψε:Ἕνα ἁπλὸ χαρτὶ πλαστικοποιημένο νὰ λέει: Κλινοψοφισθεὶς Ι.Λ.Σκ. σὲ μὼβ ἀπόχρωση.

Υ.Γ.

Μπορῶ νὰ ψη/οφίσω καὶ δεύτερη…

       Γιατί;

Αλόγιστα σκορπάς τα μυστικά σου...

Μετά πονάς και βασανίζεσαι...

Πικραίνεται βαθιά η καρδιά σου..

Και μέρα με τη μέρα φθείρεσαι ..

Κράτησε λίγα και για σένα..

Μην τα σκορπάς εδώ κι εκεί...

Θα μετανιώσεις κάποια μέρα..

Και θα αναμασάς ένα «γιατί»....

Νομίζεις πως υπάρχουν φίλοι...

Ανοίγεσαι και λες πάρα πολλά...

Όμως βλέπεις την πόρτα να σου κλείνει..

Και συ να μένεις έξω για άλλη μια φορά...

Gr.E.d.…

Δεν λάλησε την Άνοιξη

ούτε ένα αηδόνι

και βρέθηκα να τραγουδώ

με ένα κούκο μόνη.

Με ένα κούκο στο πικρό

τραγούδι μου ντουέτο.

Πουλί αποδημητικό

δεν φάνηκε εφέτο.

Δεν άνθισαν τα γιασεμιά,

δεν άνοιξε…