*

Όταν  θα  πέφτουν  του  τέλους  οι  τίτλοι 

ξέρω  πως  θάσαι  εκεί  …  να  κοιτάζεις  … 

στο  κρύο  σώμα  λουλούδια  θα  βάζεις

καθώς  θ` αλλάζουνε  κέντρα  οι  κύκλοι.

Τότε  θα  `ρθουν  κι  οι  φωνές  απ`  το  χάος

των  κολασμένων  να  λέν`  τα  τραγούδια ,

`κείνα  που  φόβιζαν  τα  αγγελούδια

και …

(Βρισκόμαστε μέσα σε έναν σκουπιδοντενεκέ. Εκεί ζουν λογής λογής σκουπίδια... Από αυτά, υπάρχουν τρία που αγωνίζονται - το καθένα για λογαριασμό του - να φτάσουν στην κορυφή του σκουπιδοντενεκέ και να κυριαρχήσουν στα υπόλοιπα: η Λεμονόκουπα, η Μπανανόφλουδα και το Ψαροκόκκαλο! Η Μπανανόφλουδα, παλιά οπαδός του Ψαροκόκκαλου, έχει ξεφύγει από τη σφαίρα επιρροής του και προσπαθεί να το ρίξει στον πάτο του ντενεκέ. Η Λεμονόκουπα επωφελείται από τη φαγωμάρα τους, για να επικρατήσει…

===============================

Η μοίρα η ανίκητη η σκληρή

αυτή που κυβερνά στη δυστυχία,

πατάει τους θνητούς η μοχθηρή

ως να γνωρίσουν τη λιποψυχία …

Άμα ποτέ σου δεν την έχεις ανταμώσει

δεν ξέρεις της αβύσσου τη ματιά,

σε μιά στιγμή μπορεί να σε σκοτώσει

για πάντα να χαθείς μες τη φωτιά …

Άμα δε σ’ έχει αγγίξει η σκληράδα

εάν η μοίρα σου καλή έχει γραφεί,

μπορεί να πείς και καμιά…

Θα μπορούσαν

να τελειώσουν όλα

εδώ.

Και το κρίσιμο διάστημα,

ανάμεσα στο "σε λίγο"

και το "ποτέ",

να μη το σημάδευε ανεξίτηλα

κάποιο βλέμμα-προπομπός

της σωτηρίας που περικλείει,

ή κάποια δυνατή διέγερση

του αλάθητου κριτηρίου

διά της αφής

που έχει η αόμματη ψυχή.

Όμως,

τίποτα απο αυτά

δεν έγινε.

Υπήρξες.

Σε  γη  που  νύμφες  βλάστησε, ήρωες  και  αγγέλους

ημίθεους  που  έθρεψε  ... στοιχειά  κι  αερικά,

το  όνειρο  σαΐτεψα  ... με  αιχμή  αρχαίου βέλους

ζητώντας  ψυχοβότανα,  να  φτιάξω  γιατρικά.

Μοναχικός  ταξιδευτής, στο  χθες  εγκλωβισμένος

στο  κέρας  της  Αμάλθειας  αιώνιος  φρουρός,

στου  όχλου  την  καταφυγή …

Κουπλέ

Περασμένα μεσάνυχτα

ώρα τρεις παρά κάτι.

Είν’ η ώρα για έρωτα

είν’ η ώρα γι’ αγάπη.

Τα ποτά μας τα  ήπιαμέ

είμαστε  σουρωμένοι,

μα θα φύγουμε αγάπη…

Ξεκινάμε και πάλι

τη μεγάλη έξοδο

απο τη σιωπή,

κρατώντας την ανάσα

στην απόφαση,

χωρίς

να αποδίδουμε μεγάλες εκπνοές

στα λεπτά

ή να τους εκχωρούμε

αποσπάσεις προσοχής.

Για να μην αρρωστήσει

απο ηττοπάθεια

το ασυνείδητο

και να μείνει πνοή,

στο στήθος του θάρρους,

αν χρειαστεί

να πούμε "Όχι".

Ασημένιο φεγγάρι

της νυχτιάς καβαλάρη

αστροκέντητη η σέλα

πανοπλία η πούλια

ασημόισκονη αφήνεις

στο μακρύ σου σεργιάνι

με φλεγόμενα βέλη

τις καρδιές πυρπολείς

κάθε δάκρυ διαμάντι

λαμπιρίζει στο φως σου

και γλυκαίνεις τον πόνο

μ' ένα τρόπο δικό σου

ασημένιο φεγγάρι

της νυχτιάς καβαλλάρη.....

Ξένοι καιροί σε τυραννούν χωρείς να βλέπεις δύση

και όλα στερεύουν εδώ μα η ώρα δεν θα αργήσει

ξύπνησαν μέσα σου τα όνειρα και πάνε πάρα…

ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Αυτό δεν είναι μνημόνιο,

Αλλά το πανδαιμόνιο,

Κακομοίρα Ελλάδα μάνα,

Για σένα χτυπά η καμπάνα.

Όλοι σου οι κυβερνήτες,

Πάντα ήταν λωποδύτες,

Για εξαίρεση στον κανόνα,

Ψάχνεις στ’ άχυρα βελόνα,

Λίγοι…

Υποψιάζομαι

πως ήταν για σένα,

κάτι το ανεξήγητο,

εκείνη

η επανειλημμένη αίσθηση παρουσίας,

κάπου

στην άκρη του ματιού,

καθώς κοιτούσες

μέσα στο ονειρό σου.

Όπως υποψιάζομαι,

πως σήμερα κάτι έλειπε.

Είναι

που δε θα ξυπνήσω.

Για μια στιγμή ξεχάστηκα

στη Σκέψη σου που Είχες,

και με Παρέσυρε Γοργά

στού Νου σου τις Αχτίδες.

Μια…

-ντρίιν !

-εμπρός !

-τζώρτζ ις γιού?

-γες μαμυ,ιτς μί !

-είμαι πολύ τιμωμένη μαζί σου !

-μπρρρ..γιατί μάμυ?

-γκιατί ντεν έβαλες Νίκο στην Κυβέρνηση

-τον έχω στα υπ όψιν μου, μην ανησυχείς !

-και μη ξεχάσεις και τον Αντρίκο μας !

-σούρ μάμμυ ,να τιμήσουμε και τον ντάντυ !

Μαράκος

Μεσάνυχτα ακριβώς.

Ούτε στο σήμερα

παρουσία,

ούτε στο αύριο,

αλλά σ' ένα κομμάτι ζωής

στο προαιώνιο χάος πάλι.

Όπως όλες οι διαθέσεις,

οι επαφές,

και οι ανάσες

που έντυσαν

το απόλυτο μηδέν,

έτσι και η τελευταία,

η όποια προσθήκη,

εκεί καταλήγει,

βρίσκοντας,

για μιά στιγμή,

το χρόνο νεκρό.

Ήρθαν μαντάτα άσχημα

τη χώρα να αλώσουν

 κι οι "φίλοι"  μας το πρόσχημα

 …

Οφείλω πολλά

στη βροχή

των ματιών σου.

Κυλάνε

οι σταγόνες

και κάνουν το δέρμα σου

αλμυρό,

με τραβάνε

απο την ανατριχιαστική αφυδάτωση

που έχουν οι ώρες

στη στεριά.

Στην πάλλουσα επικινδυνότητα

της θάλασσάς σου,

έμαθα να ταξιδεύω.

επάνω στο Κορμί σου,

το Χάϊδεψε το Δρόσισε

μαζί με την Ευχή σου.

Και όταν το όμορφο Σώμα σου τύλιξες

σαν βγήκες απ' την Πισίνα,

Λεβάντα Άνοιξης…