Μαύρο πουκάμισο φορώ κ'στο λαιμό τση Κρήτης φυλακτό

στιβάνια, ζώνη μαύρη, χορεύω στα σύνορα του Άδη





Μαύρο κουβαλώ καημό, πανάρχαιο Κρήτης μυστικό…

Ζέστη πολλή ζεσταίνομαι,

καίγομαι και καψώνω,

ανάβει ο νους μου στο λεπτό,

που σκέφτομαι  και μόνο.

Φλόγες μου καίνε το μυαλό

και μες στον πυρετό μου,

φλαμπέ βλέπω, διάπυρο,

το δόλιο τον εαυτό μου.

Άναψε ο τόπος γύρω μου,

φλέγεται όλη η πλάση

κι ο πυρωμένος άνεμος

δεν λέει να κοπάσει.

Σε αναμμένα κάρβουνα

πατώ και δεν προφταίνω,

με σόλες και με σάνταλα

τα πόδια…

Ανέβα στης ελπίδας το καράβι

που είναι, ένα σκαρί  παντός καιρού…

Εάν πιστεύεις πως όσοι κατέστρεψαν τη ζωή σου ,είδαν το φως το αληθινό και τώρα θα σε σώσουν.

Πως όλοι αυτοί που ορμώμενοι από τα προπύργια τους ποδοπατώντας τους ανυπεράσπιστους αναγνώρισαν το λάθος τους και τώρα είναι δίπλα σου.

Πως όλοι αυτοί  που με το χυμένο ιδρώτα σου γέμισαν τις κάνουλες τους με χρυσό γύρισαν το μαγικό διακόπτη και ήρθε η στιγμή να ανταμείψουν τον κόπο σου,

Δεν είσαι αισιόδοξος είσαι απλά ηλίθιος.

*

Από τα μύρια της αυγής δροσάτα χρώματα ,

διάλεξα το μενεξεδύ να βάψω ,

τα όνειρά σου και τους στίχους που σου έγραψα

και στα κοχύλια γιά τη μουσική να ψάξω .



Αιχμαλωτίσθηκε η σκέψη μου στο χθες θαρρείς ,

για ένα φιλί τα χείλη διψασμένα ,

πόθος και ηθική γεννούν αισθήματα ,

ακαταμάχητα , ένοχα , διχασμένα .



Γοργόνα γίνεσαι πάντα στη σκέψη μου ,

γλυκειά φωνή που φτερουγίζει στο μυαλό μου ,

ύλη του έρωτα , μέσα μου πλάθεσαι…

ΑΠΟΔΡΑΣΗ...…

Και κάπως έτσι σε ‘χασα, δίχως να ‘χω φυλάξει

μια στάλα απ’ την ανάσα σου, να με ξεπροβοδίζει τις νυχτιές.

Τότε που τριγυρίζω σαν πεταλούδα πριν καεί,

στο φως της πολιτείας.

Κι αφήνομαι να λησμονώ μες σε καπνούς κι αρώματα φτηνά

και πεθαμένες εκδοχές του εαυτού μου.

Τότε που άξαφνα σβήνουνε, χωρίς να λυτρωθώ

τα ματωμένα στίγματα απάνω στις παλάμες.

Μια ανάσταση προσωρινή ίσα για να χωρέσει

το ζαλισμένο σφίξιμο μιας άδειας…

Έφυγα από κοντά σου

μα νιώθω πως είμαι εκεί

μέσα στην αγκαλιά σου

σε νιώθω στην αφή.

Έφυγα μα πήρα

την γλύκα απ΄τα φιλιά σου

την ζέστη από τα χάδια σου

και την γλυκιά αγκαλιά σου.

Έφυγα μα σε πήρα

εγώ εδώ μαζί μου

μέσα στον νου και στην καρδιά

σε αισθάνομαι κοντά μου.

Ας μ΄άφησες να φύγω

είμαι πάντα κοντά σου

μέσα στην σκέψη σου γλυκά

κράτα με , εκεί δικιά…

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ

Θέλω να γίνουμε καλοί φίλοι,

Με το χαμόγελο στα χείλη,

Και κάποιο μαγεμένο δείλι,

Να φάμε ρόγες από σταφύλι.

Θέλω να γίνουμε καλοί φίλοι,

Να σε καρτερώ μπρος τη πύλη,

Και σα το ψέμα του Απρίλη,

Να σε χορέψω με λευκό μαντήλι.…

Όσα για σένα πέρασα

έριξα στο ποτάμι,

ούτε για την αγάπη μου

θα πω ποτέ χαράμι.



Απ' το τεφτέρι έσβησα

υπόλοιπα και χρέη

κι αν χώρισαν οι δρόμοι μας

έπαψε να με καίει.



Τρέχω προς ένα ξέφωτο

που όλο και το φτάνω.

Χάνεται απ' τα μάτια μου

το σκοτεινό σου πλάνο.



Εχουν…

Με την ανάσα μου κομμένη

  Μέσα στα μάτια σε κοιτώ

Κι η αγωνία με πεθαίνει

 Αν θα μου πεις το σ’αγαπώ

Μου παίζεις άσχημο παιχνίδι

  Και’γω δεν ξέρω τι να πω

Στου άλλου κόσμου το ταξίδι

 Με στέλνεις για…

Μου έλεγαν δεν πρέπει να ξεφύγω απτήν γραμμή

το όνειρο μπορεί να με πληγώσει

μα νοιώθω τη ζωή μου στοιχειωμένη φυλακή

σκοτάδι και δε λέει να ξημερώσει

Μου έλεγαν να κάνω όπως όλοι υπομονή

πως πρέπει να περάσει η καταιγίδα

μα νοιώθω πως το τέλος ξαναγίνεται αρχή

πως χάνεται στο δρόμο η ελπίδα

Μου έλεγαν πως πρέπει να κοιτάω με σεβασμό

τους πρόκριτους  που θέλουν το καλό μου

μα νοιώθω πως δε θέλω όπως μου…

*

Κι αν τα φτερά μας με τρισίλιο ματίσαμε ,

στους ματωμένους ώμους μας σε κάποια ράδα ...

και τις πληγές μας με ψαρόλαδο αλείψαμε ,

δίπλα σε βράχια που `σκαψε η σοροκάδα ...

Κι αν τα κορμιά μας σε σειρήνες παραδώσαμε ,

στου παραλογισμού την έκσταση και την κρεπάλη ...

και με ψαλμούς τους δαίμονες μας αφορίσαμε ,

ακροβατόντας στης απόλαυσης την ζάλη ...

Κι αν διοπτεύσεις σε νεκρά αστέρια πήραμε ,

και φάλτσα στίγματα μας ρίξανε…

*

Στάθηκα  μπρος  τον  εαυτό  μου  δικαστής 

με  ύφος  βλοσυρό  και  οργισμένος ,

κι   όταν  στα  μάτια  κοιταχτήκαμε  ξανά

τότε  τον  ρώτησα  ...  προς  τι  το  μένος .

Αίφνης  εννόησα  ποιός  είμαι  τελικά

τι  με  κρατάει  δέσμιο  του  έλους ,  

πως  χάθηκαν  τόσα  ιδανικά  ...

το  ρόλο  μου  στη  φύση  επιτέλους .

Είμαι  λοιπόν  ένας  δειλός  ...  κοινός  θνητός ,

στου  κόσμου τη  ροή …

ΕΙΔΑ Τ ΑΣΤΕΡΙΑ

Είδα τ αστέρια μια ολόφωτη νυχτιά

να τρεμοπαίζουν στα ουράνια λιβάδια,

κι έκανα ευχή να βγουν αληθινά

τα όνειρα μου τα στερνά που ήταν άδεια

τους έστειλα ένα μήνυμα απ τη Γη

να σκύψουνε στον πόνο μου επάνω,

τη μοναξιά που με συντρόφευε βουβή

να την τονώσουν με ελπίδα και κουράγιο

τότε τα είδα να λαμποκοπούνε χαρωπά

με όλα τ ακριβά τους τα πλουμίδια

και να μου…

Χρειάστηκε ποτέ ν'ακούσεις τον ψίθυρο της πεταλούδας;

Χρειάστηκε ποτέ να δεις πίσω απ'τα φτερά της;

Ρώτησες να μάθεις τ'αρίφνητα μυστικά της;

Τρεις μέρες ζωή και τρεις μέρες αργός θάνατος.

Ο ανατέλλων θάνατος πίσω από το λόφο με τις πεταλούδες.

Και αυτές βρήκαν το λόφο του θανάτου να βιγλίσουν τη ζωή.

Χρειάστηκε ποτέ να υμνήσεις τη μέρα του θανάτου αντάμα με τις πεταλούδες;

Είναι η ημέρα μιας καινούργιας αρχής, μιας νέας…

Σε ένα κόσμο ψεύτικο παλεύεις μοναχός

οι δαίμονες πολιορκούν το ανήμπορο κορμί σου

γυρεύεις κάπου να πιαστείς μα ο απόμακρος θεός

βγάζει και πάλι άκυρη τη δόλια προσευχή  σου

Ξεκίνησες ταξιδευτής στα πέρατα του νου

σε κάλπικη ονείρωξη  μπέρδεψες την ψυχή σου

παραπατώντας στην οργή έφηβου καλπασμού

έμεινες απροστάτευτος μπροστά στην κόλαση σου

και τώρα στέκεις άβουλος σαν ζωντανός νεκρός

προσμένοντας παράταση από…