μαμά,παπά,

σήμεγα είντα στο ντγόμο ένα μεγκάλο ατοκίνητο να πεγνά με κόκκινο από όλα τα φανάγια..

Μετά ειντα αστυνομικούς με μηκανές να κυνηγάνε ατοκίνητο και μετά να σταματά ατοκίνητο στο πόντι ενός αστυνομικού,που φώνατζε ..ωωωωχ.

Στο μεγκάλο ατοκίνητο ήτανε μεσα ένας κύγιος με μεγκάλες βλεφαγίντες,που τον έλεγκαν «ξέρεις ποιός είμαι εγκώ?»

Του ζήτησαν τατότητα,αλλά ντέν έντινε…

ΣΤΑ ΑΓΟΥΡΑ ΣΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Στ’ άγουρα σου χρόνια,

Με τα στενά παντελόνια,

Την ασημί τη ζώνη σου,

Λουλούδι στο σαλόνι σου.

Προκαλείς πανδαιμόνια,

Όταν βάζεις τη κολόνια,

Και κυκλοφορείς στη πόλη σου,

Με το κεντητό φακιόλι σου.

 …

Αδύνατον

να περιγραφούν με ασφάλεια

τα σημεία επαφής.

Δε χωρά πια

στην καθομιλουμένη της οντότητας,

το να είμαστε μαζί.

Η σημασία του,

επεκτείνεται

και στη σάρκα

πιο πολύπλοκων λέξεων.

Από την αυτοσυντήρηση,

στη ζωή.

Τις  προάλλες  που συναντήθηκα,   με  ένα  παλιό μου  φίλο συγγραφέα   το  Λάκη,  μου έλεγε  πλέοντας  σε πελάγη  ευτυχίας.

Δικέ μου,  εγώ τον έπιασα!  

Ποιόν  έπιασες?   Ρώτησα  απορημένος 

Τον  έπιασα  σου λέω  και  τον…

Πόσο όμορφα μ΄εκανες να νιώσω απόψε.....

Σε είδα, πέρασα από δίπλα σου γιατί σιωπηλά με κάλεσες....

Δεν μιλήσαμε, δεν είπαμε λέξη, και ουτε μια φορά δεν συναντήθηκαν τα βλέμματα..

Ξέραμε όμως, οτι κοιτάχτηκαν οι ψυχές μας....

Θα φυλάξω προσεκτικά μέσα μου αυτήν την συνάντηση.!

Δεν είναι εύκολο να συνωμοτεί το Σύμπαν...

Καληνύχτα.

ΝεφΕλλη

2/9/2011

======================

'

Θαμμένη στου χρόνου την άμμο

προσμένει η γλυκιά χαραυγή

να σβήσει τα χνάρια από χάμω

που αφήκε η βραχνή ωρυγή.

Σπασμένος στα χίλια κομήτης

τσακίζει το μπλε τ’ ουρανού,

στο διάστημα ήταν αλήτης

στη γή κομιστής οιωνού.

Ξεσκίζει τη δόλια ψυχή μου

για αιώνες το λάβρο σικλέτ

και εσύ μυστική προσευχή μου

ξορκίζεις το γκρίζο κισμέτ.

Βγαλμένη απ’ του…

Ήταν της μοίρας μας γραφτό

  Ετούτη η κατάρα

Που μ’ ένα τρόπο μαγικό

  Τα έκανε μαντάρα



Μας πούλησε, μας πρόδωσε

  Φτώχυνε την Ελλάδα

Αμαχητί μας έδωσε

  Στη ξένη την αρμάδα



Κι αν δυσκολεύουν οι καιροί

  Κι αν όλα βγαίνουν στο σφυρί

Εγώ κρυφά ανασαίνω

  Θ'αντέξω δεν πεθαίνω

Ελπίδες…

-ψηλέα,ψηλέα..τάμαθες?

-τι να μάθω γείτονα?

-αδέρφια μου αλήτες πουλιάάάάάα…..

-άσε τα πετούμενα και γίνε πιο προσγειωμένος

-εκείνος μωρέ με το φυσερό στη μύτη..

-πάλι δεν σε…

Από τον πηλό του επικέιμενου,

στο ατσάλι του γεγονότος.

Αλλού φάνηκε

με τι τρόπο

βαθαίνει το χρόνο

η δεύτερη ευκαιρία,

κι αλλού

ακούστηκε

το τρόχισμα μιας απόφασης.

Πάντως,

όταν κάθε χαρακτηριστικό

σταμάτησε να κραυγάζει,

διάλεξε κι αυτός

τη φωνή του,

και το πρώτο που έκανε,

ήταν να κλάψει.

Πρωτη του γαμου τους βραδια

θεε μου τι αναποδια

ετσι δεν κανουν τα παιδια

ητανε αμαθος αυτος κι αυτη παρθενα.

Κι ολο στοχευει τον μηρο

πως να χωρεσει τουτο εδω

σε 'να μικρουλι κερμα;

Σηκωνει το ακουστικο

παιρνει τον θειο του λοιπο

κι αυτος με ενα γνωμικο

του λεει να το τριψει.

''τριψτο σιγα και μαλακα

κι ωσαν ανοιγουν αρακα

ετσι κι αυτο θ' ανοιξει!''

Μα που να τριψει απαλα

δεν το καταλαβε…

Δυσειδή μορφή ανέδειξαν οι πραγματικοί και λογοτεχνικοί χρωματισμοί.

Το θάμβος του αρχαίου κάλους έσβησε για πάντα.

Μόνο τ' όνομα συζεύει τις δύο εποχές.

Μόνο τ' όνομα συγκρατεί την ανεπιστρεπτί απομάκρυνση των δύο αντιθέτων.

Ποιoς απάδων διακρίνει ομοιότητα;

Ποιoς αδαής μιλά για προγόνους προδομένους;

Πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ απολεσθέντος και υπαρκτού!

Δυοίν θάτερον.

-ψηλέα κοίτα τι μας έρχεται !

-μπά,μια ξένη στη χωματερή !

-κάνει γλού-γλού δεν την ακούς?

-τι εννοείς γείτονα?

-είναι Γαλοπούλα !

-δηλαδή?…

Περιμένουν σε τάξη...

Μια δυνατότητα,

η ακριβής ώρα της,

οι "κατάλληλες συνθήκες",

η απόλυτα πειθαρχημένη αρμονία

από το χτύπο,

του καλά κουρδισμένου ρολογιού,

η θέα προς τη θάλασσα.

Περιμένουν...

Τον άνθρωπο.

Και τότε,

θα ζωντανέψουν.

-ψηλέα ξύπνα,θαρρώ πως ονειρεύομαι !

-τι τρέχει γείτονα και με κόβεις από όνειρο με πολλά φαγιά?

-μα δεν βλέπεις εκεί κάτω ?

-Θεέ μου,οι σκουπιδιάρες σε παράταξη και πεντακάθαρες !

-α να ,βλέπω και τσολιαδάκια παραμορφωμένε…

ΓΙΑΤΙ Σ’ ΑΓΑΠΗΣΑ….

Τα τρυφερά σου χέρια,

Μου βάλανε μαχαίρια,

Τα λαμπερά σου μάτια,

Με κάνανε κομμάτια.

Γιατί σα φως σ’ αγάπησα,

Μα πέρασες σατράπισσα,

Και ο φτωχός σε ζήτησα,

Μα γέλασες αλήτισσα.

Τα φλογερά σου…

Ό,τι χρειάζεται,

για να καταστούν

ακόμα πιο διεισδυτικοί

οι κυνόδοντες

του Μεγάλου Λάθους,

φυλάσσεται

από τα χρόνια

που πέρασαν,

στιγματισμένο,

στη βιτρίνα

των πάλαι ποτέ

προπαρασκευαστικών πράξεων.

Πρόκειται

για το ορμητικότερο κομμάτι της ψυχής,

που τις έντυσε.