Καταχωρίσεις του/της Τσακίρη Χαρά - Ποιητική γωνιά2024-03-29T10:38:42ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriCharahttps://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2526880735?profile=RESIZE_48X48&width=48&height=48&crop=1%3A1https://spartinos.ning.com/profiles/blog/feed?user=2down2gdstpp3&xn_auth=noΆδεια δώραtag:spartinos.ning.com,2023-10-02:2305295:BlogPost:7443542023-10-02T02:42:57.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<table border="0" cellspacing="0" class="all" width="100%">
<tbody><tr><td bgcolor="#F3F7FE" width="100%"><table align="center" border="0" cellspacing="0" width="100%">
<tbody><tr valign="top"><td width="100%"></td>
</tr>
</tbody>
</table>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p><a id="top" name="top"></a></p>
<table border="0" cellspacing="0" class="all" width="100%">
<tbody><tr><td bgcolor="#F3F7FE" width="100%"><table align="center" border="0" cellspacing="0" width="100%">
</table>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<table border="0" class="all" cellspacing="0" width="100%">
<tbody><tr><td bgcolor="#F3F7FE" width="100%"><table width="100%" cellspacing="0" border="0" align="center">
<tbody><tr valign="top"><td width="100%"></td>
</tr>
</tbody>
</table>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p><a name="top" id="top"></a></p>
<table border="0" class="all" cellspacing="0" width="100%">
<tbody><tr><td bgcolor="#F3F7FE" width="100%"><table width="100%" cellspacing="0" border="0" align="center">
<tbody><tr valign="top"><td width="100%"><center><table width="90%">
<tbody><tr><td width="100%" valign="top"><center><table class="lyrics" border="0" cellspacing="0" width="100%">
<tbody><tr><td class="row3" valign="top" width="90%"><br/> Σε κάποιους δίνει η ζωή, δίνει πολλά<br/> Σε κάποιους άλλους, λιγοστά και μετρημένα<br/> Λες και υπάρχουν οφειλές και δανεικά<br/> Λες κι όλα δόθηκαν σβησμένα και γραμμένα<br/> <br/> Και περπατώ μέσα στις μνήμες τις γυμνές<br/> Γεμάτη πόνους, πίκρες κι όνειρα πια ξένα<br/> Τόσο μικρές και τόσο λίγες οι χαρές<br/> Τόσες πολλές οι χαρακιές, δάκρυα πηγμένα<br/> <br/> Κι όλα γυρίζουν κάθε νύχτα στο μυαλό<br/> Ανεμοστρόβιλοι του τότε και του τώρα<br/> Πλέκουνε γύρω μου ένα μαύρο κεντητο<br/> Παίρνουνε, φεύγουν και γυρνούν με άδεια δώρα<br/> <br/> <br/> Κλείνεις τα μάτια κι ήδη πέρασε η ώρα<br/> <br/> <br/> <br/> 24/8/23<br/> <br/></td>
</tr>
</tbody>
</table>
</center>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
</center>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
</td>
</tr>
</tbody>
</table>
<p><a name="top" id="top"></a></p>Αντάμωμαtag:spartinos.ning.com,2013-03-12:2305295:BlogPost:4192342013-03-12T19:25:24.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Σου έχω κλέψει μια ανάσα σου θνητή<br></br>Κι ένα αθάνατο φιλί μέσα απ’ τα χείλη<br></br>Τ’ όνειρο που έσβησες με λέξεις στο χαρτί<br></br>Κι ένα σου δάκρυ που άφησες στ’ άσπρο μαντήλι</p>
<p>Με είπες μάγισσα που σ’ έσπασα στα δυο<br></br>Κι είδα το μέσα σου σαν ν’ άνοιγα βιβλίο<br></br>Σου αποκάλυψα ένα αίσθημα παλιό<br></br>Και φοβισμένος μου γελάς σα να ‘ναι αστείο</p>
<p>Θα ανταμώσουμε και σ’ άλλες διαδρομές<br></br>Εκεί που λόγια, σκέψεις, χρόνος περισσεύουν<br></br>Και θα σου δείξω πόσες μέσα μου ζωές<br></br>Έχω…</p>
<p>Σου έχω κλέψει μια ανάσα σου θνητή<br/>Κι ένα αθάνατο φιλί μέσα απ’ τα χείλη<br/>Τ’ όνειρο που έσβησες με λέξεις στο χαρτί<br/>Κι ένα σου δάκρυ που άφησες στ’ άσπρο μαντήλι</p>
<p>Με είπες μάγισσα που σ’ έσπασα στα δυο<br/>Κι είδα το μέσα σου σαν ν’ άνοιγα βιβλίο<br/>Σου αποκάλυψα ένα αίσθημα παλιό<br/>Και φοβισμένος μου γελάς σα να ‘ναι αστείο</p>
<p>Θα ανταμώσουμε και σ’ άλλες διαδρομές<br/>Εκεί που λόγια, σκέψεις, χρόνος περισσεύουν<br/>Και θα σου δείξω πόσες μέσα μου ζωές<br/>Έχω σκοτώσει μα ακόμα με γυρεύουν</p>Κόκκινα γράμματαtag:spartinos.ning.com,2012-11-30:2305295:BlogPost:3816042012-11-30T17:34:08.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Αμετανόητα στιχάκια να μου γράφω</p>
<p>Κόκκινα γράμματα επάνω στο χαρτί</p>
<p>Εξιλεώνομαι και έτσι παραγράφω</p>
<p>Όλα τα λάθη μου, τις τύψεις, τα γιατί</p>
<p></p>
<p>Αναμοχλεύω τα ενθύμια του χρόνου</p>
<p>Παίρνω ανάσες κυνηγώντας τη βροχή</p>
<p>Γίνομαι ηγέτης της ψυχής μου και στο θρόνο –</p>
<p>Που αδρά μου χάρισα – με στέφω νικητή</p>
<p></p>
<p>Εκκολαπτόμενη η ιδέα πως με γνωρίζω</p>
<p>Αναρριχάται σαν αγιόκλημα απ’ τη γη</p>
<p>Όλους τους φόβους μου στη μέση τους χωρίζω</p>
<p>Και…</p>
<p>Αμετανόητα στιχάκια να μου γράφω</p>
<p>Κόκκινα γράμματα επάνω στο χαρτί</p>
<p>Εξιλεώνομαι και έτσι παραγράφω</p>
<p>Όλα τα λάθη μου, τις τύψεις, τα γιατί</p>
<p></p>
<p>Αναμοχλεύω τα ενθύμια του χρόνου</p>
<p>Παίρνω ανάσες κυνηγώντας τη βροχή</p>
<p>Γίνομαι ηγέτης της ψυχής μου και στο θρόνο –</p>
<p>Που αδρά μου χάρισα – με στέφω νικητή</p>
<p></p>
<p>Εκκολαπτόμενη η ιδέα πως με γνωρίζω</p>
<p>Αναρριχάται σαν αγιόκλημα απ’ τη γη</p>
<p>Όλους τους φόβους μου στη μέση τους χωρίζω</p>
<p>Και το μισό μου έτσι φαίνεται πολύ</p>
<p></p>
<p>Ξεψυχισμένες οι αγάπες μου και κλέβω</p>
<p>Κάποια απ’ τα όνειρα που έκανα παιδί</p>
<p>Κόκκινα γράμματα επάνω μου σμιλεύω</p>
<p>Παίρνω μαχαίρι.</p>
<p> Γράφω στο σώμα.</p>
<p> Κλαίω με φωνή.</p>
<p></p>
<p></p>
<p>Λυπαμαι που δεν προλαβαινω να σας διαβασω και να σχολιασω ως πρεπει αλλα υποσχομαι να επανερθω μολις χαλαρωσουνε λιγο οι υποχρεωσεις μου!!</p>
<p>Την αγαπη μου σε ολη την παρεα της "Γωνιας"!!!!!!!</p>Αποθήκες ψυχώνtag:spartinos.ning.com,2012-10-28:2305295:BlogPost:3723312012-10-28T21:31:23.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p><br></br><br></br> <br></br>Αποθήκες ψυχών και βαθιών στεναγμών<br></br>Η μια πάνω στην άλλη να κλαίνε<br></br>Όνειρα σωρηδόν, εφιάλτες παρών<br></br>Η κατάντια στο τέλμα της λένε</p>
<p>Με κοιτάς και γελάς, ένα χάδι ζητάς<br></br>Ένα «γεια» αν σου πω, ανασαίνεις<br></br>Τις ευχές σου σκορπάς, στο κενό που μιλάς<br></br>Και τα χέρια στην πλάτη σου δένεις</p>
<p>Στον τριθέσιο επτά, στις καρέκλες εννιά<br></br>Και γεμίσαν οι θέσεις γι’ απόψε<br></br>Στοιβαγμένα κορμιά. Ποιος μιλάει; Τσιμουδιά!<br></br>Κάτσε εκεί και τη μίρλα σου…</p>
<p><br/><br/> <br/>Αποθήκες ψυχών και βαθιών στεναγμών<br/>Η μια πάνω στην άλλη να κλαίνε<br/>Όνειρα σωρηδόν, εφιάλτες παρών<br/>Η κατάντια στο τέλμα της λένε</p>
<p>Με κοιτάς και γελάς, ένα χάδι ζητάς<br/>Ένα «γεια» αν σου πω, ανασαίνεις<br/>Τις ευχές σου σκορπάς, στο κενό που μιλάς<br/>Και τα χέρια στην πλάτη σου δένεις</p>
<p>Στον τριθέσιο επτά, στις καρέκλες εννιά<br/>Και γεμίσαν οι θέσεις γι’ απόψε<br/>Στοιβαγμένα κορμιά. Ποιος μιλάει; Τσιμουδιά!<br/>Κάτσε εκεί και τη μίρλα σου κόψε!</p>
<p>Κι όμως ακόμα ζει κι ας την ξέχασαν ‘κει<br/>Μια ψυχή που γι’ αυτούς μόνο ζούσε<br/>Η αποθήκη αυτή, - ναι - τρομάζει πολύ<br/>Κι όμως, μια σου επίσκεψη αρκούσε</p>
<p></p>
<p></p>
<p><em>"Αποθηκες ψυχων" ητανε το μονο που ψελλισε ο αντρας μου μετα απο μια επίσκψη στο γηροκομειο.....</em></p>Δεν ξεχνώtag:spartinos.ning.com,2012-10-25:2305295:BlogPost:3678852012-10-25T08:00:47.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Σπόρος εγώ φτωχολογιάς κι αμέτρητων αγώνων</p>
<p>Δεν σπούδασα στην ξενιτιά, παιδί εργατογόνων <br></br>Βαφτίστηκα στα φθισικά, στα λίγα και στα πρέπει<br></br>Με όνειρα εφηβικά που η κοινωνία διέπει</p>
<p>Έκλεισα μες στα μάτια μου το γκρίζο και το μαύρο<br></br>Έντυσα στ’ άσπρα την ψυχή, νομίζοντας πως θα ‘βρω<br></br>Αγάπη, ήθος, λεβεντιά κι όσα μου ‘χουν διδάξει<br></br>Δάσκαλοι άρτιας διδαχής μα άπειροι στην πράξη</p>
<p>Ξέρω πως λάθη έκανα πολλά στο πέρασμά μου<br></br>Κι αν πίστεψα σ’ ιδανικά ήταν η συμφορά…</p>
<p>Σπόρος εγώ φτωχολογιάς κι αμέτρητων αγώνων</p>
<p>Δεν σπούδασα στην ξενιτιά, παιδί εργατογόνων <br/>Βαφτίστηκα στα φθισικά, στα λίγα και στα πρέπει<br/>Με όνειρα εφηβικά που η κοινωνία διέπει</p>
<p>Έκλεισα μες στα μάτια μου το γκρίζο και το μαύρο<br/>Έντυσα στ’ άσπρα την ψυχή, νομίζοντας πως θα ‘βρω<br/>Αγάπη, ήθος, λεβεντιά κι όσα μου ‘χουν διδάξει<br/>Δάσκαλοι άρτιας διδαχής μα άπειροι στην πράξη</p>
<p>Ξέρω πως λάθη έκανα πολλά στο πέρασμά μου<br/>Κι αν πίστεψα σ’ ιδανικά ήταν η συμφορά μου<br/>Τώρα πατρίδα μου περνώ γυμνή μέσα απ’ αγκάθια<br/>Πίνω νερό και πνίγομαι από τα κατακάθια</p>
<p>Μου δώσανε τον κόσμο τους για να δημιουργήσω<br/>Μονάχα φρούδα όνειρα πως κάποτε θα ζήσω<br/>Στο ψέμα, στην κατάντια μας και στη διαφθορά μας<br/>Στηρίξαμε το όνειρο που βρήκαμε μπροστά μας</p>
<p>Τώρα κατηγορούμαστε για εθελοτυφλία<br/>Συνένοχοι χριστήκαμε σε εσχάτη προδοσία<br/>Του έθνους και της χώρας μας, προγόνων κι απογόνων<br/>Περνάνε στα κατάστιχα θεσμούς χιλίων αγώνων</p>
<p>Εγώ όμως γεννήθηκα σε Χώρα τιμημένη<br/>Κι η Ελλάδα μες στα στήθια μου χτυπά στεφανωμένη<br/>Το παρελθόν μου δεν ξεχνώ όσο κι αν προσπαθούνε<br/>Με την μπιστόλα μου σιμά σαν έρθουν θα με βρούνε.</p>
<p></p>
<p>Ναι ρε! Είμαι Ελληνίδα και είμαι περήφανη... γαμώ την Ευρώπη και την Παγκοσμιοποίηση σας!</p>
<p>(Συγγνώμη για την αγανάκτηση του σχολίου μου αλλά θεωρώ ότι το σχόλιο μου αυτό είναι αναπόσπαστο κομμάτι πια του στιχουργηματός μου... όπως το είχα δημοσιοποιήσει στις 7/6/2011)</p>Παραπονάκιtag:spartinos.ning.com,2012-10-22:2305295:BlogPost:3673632012-10-22T18:16:57.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό<br></br>Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα<br></br>Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω<br></br>Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα</p>
<p>Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί<br></br>Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου<br></br>Μα ούτε και που άφηνες κενή<br></br>Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου</p>
<p>Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς<br></br>Συνήθισα μονάχη να μιλάω<br></br>Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς<br></br>Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!</p>
<p>Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ<br></br>Και βλέπω πως…</p>
<p>Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό<br/>Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα<br/>Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω<br/>Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα</p>
<p>Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί<br/>Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου<br/>Μα ούτε και που άφηνες κενή<br/>Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου</p>
<p>Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς<br/>Συνήθισα μονάχη να μιλάω<br/>Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς<br/>Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!</p>
<p>Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ<br/>Και βλέπω πως εσένανε κοιτάζω<br/>Ούτε που οι γνωστοί σου στο χωριό<br/>Μου λένε πως απόλυτα σου μοιάζω</p>
<p>Δεν είναι που δε σ’ ένιωσα ποτέ<br/>Αν ήσουνα περήφανος για ‘μένα<br/>Μα ούτε που δε μου ‘δωσες καφέ<br/>Να πιω πρώτη γουλιά μου, από ‘σένα</p>
<p>Δεν είναι που δε σ’ έπιασα αγκαζέ<br/>Στο γάμο μου για να με παραδώσεις<br/>Και ούτε που το επίθετο σου – ναι –<br/>Τo κράτησα παρά τις επιπτώσεις</p>
<p>Να… είναι ένα παράπονο μικρό<br/>Και άνευ σημασίας που στο κρύβω<br/>Στον ύπνο μου δεν ήρθες να σε δω<br/>Ποτέ! Ούτε μία φορά… για λίγο…</p>
<p></p>
<p></p>
<p>Στον άνθρωπο που μ' εφερε στη ζωη αλλά δε γνωριστήκαμε...</p>Kemettag:spartinos.ning.com,2012-10-19:2305295:BlogPost:3664092012-10-19T20:04:59.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Σε γλώσσα άγνωστη, Αραβική μιλώ<br></br>Δώρα του Νείλου και πνοές απ’ αργιλίκι<br></br>Ana bahibbak τραγουδώ μ’ ένα σκοπό<br></br>Βαρύ και σέρτικο που σέρνω απ’ τη Φοινίκη</p>
<p>Με ιδεογράμματα σκαλίζω τις στιγμές<br></br>Να στις χαρίσω μη τυχόν και με ξεχάσεις<br></br>Είναι στα σπάργανα πολλές ανατροπές<br></br>Στη Μαύρη μου έρημο σαν όαση θα λάμψεις</p>
<p>Σαν τη Σαλώμη σου χαρίζω ένα χορό<br></br>Και σ’ ένα λίκνισμά απάνω σ’ υπνωτίζω<br></br>Κουνώ τα χέρια σα να ψάχνω να σε βρω<br></br>Με τους γοφούς μου κύκλους πόθου…</p>
<p>Σε γλώσσα άγνωστη, Αραβική μιλώ<br/>Δώρα του Νείλου και πνοές απ’ αργιλίκι<br/>Ana bahibbak τραγουδώ μ’ ένα σκοπό<br/>Βαρύ και σέρτικο που σέρνω απ’ τη Φοινίκη</p>
<p>Με ιδεογράμματα σκαλίζω τις στιγμές<br/>Να στις χαρίσω μη τυχόν και με ξεχάσεις<br/>Είναι στα σπάργανα πολλές ανατροπές<br/>Στη Μαύρη μου έρημο σαν όαση θα λάμψεις</p>
<p>Σαν τη Σαλώμη σου χαρίζω ένα χορό<br/>Και σ’ ένα λίκνισμά απάνω σ’ υπνωτίζω<br/>Κουνώ τα χέρια σα να ψάχνω να σε βρω<br/>Με τους γοφούς μου κύκλους πόθου ζωγραφίζω</p>
<p>Είσαι στο πλάι μου και γίνομαι παιδί<br/>Ξυπόλητο αλάνι τρέχω μες στο El Khalili<br/>Σα Νεφερτίτη θα χαθώ κάποιο πρωί<br/>Κι από Θεά θα γίνω μια πληγή στα χείλη</p>
<p><br/>Kemet (= μαύρο χρώμα και αρχαίο όνομα της Αιγύπτου)<br/>Ana bahibbak = Σ’ αγαπώ ( από γυναίκα σε άντρα )</p>Παλίρροιαtag:spartinos.ning.com,2012-10-16:2305295:BlogPost:3657592012-10-16T14:48:28.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Μέσα στις δυο σου θάλασσες θεριεύει η παλίρροια<br></br>Και τρέχει πάνω στα χαρακωμένα μάγουλά σου<br></br>Δεν ήθελες κι απόψε να στέκομαι εδώ κοντά σου<br></br>Και να μυρίζω στη σιωπή τα βάσανα, τα μύρια</p>
<p>Δε με κοιτάς, για να σου πει η ψυχή μου τα όσα θέλει<br></br>Και το απλανές το βλέμμα σου, μου κόβει τα φτερά<br></br>Όχι! Δεν ήρθα – λέω – γιατί η ανάγκη με τραβά<br></br>Είναι που απλά μου μίλησαν για ‘σένα, οι αγγέλοι</p>
<p>Κυπαρισσένια μου ομορφιά, που λύγισες στα χρόνια<br></br>Και λιμνοθάλασσα ψυχή, που…</p>
<p>Μέσα στις δυο σου θάλασσες θεριεύει η παλίρροια<br/>Και τρέχει πάνω στα χαρακωμένα μάγουλά σου<br/>Δεν ήθελες κι απόψε να στέκομαι εδώ κοντά σου<br/>Και να μυρίζω στη σιωπή τα βάσανα, τα μύρια</p>
<p>Δε με κοιτάς, για να σου πει η ψυχή μου τα όσα θέλει<br/>Και το απλανές το βλέμμα σου, μου κόβει τα φτερά<br/>Όχι! Δεν ήρθα – λέω – γιατί η ανάγκη με τραβά<br/>Είναι που απλά μου μίλησαν για ‘σένα, οι αγγέλοι</p>
<p>Κυπαρισσένια μου ομορφιά, που λύγισες στα χρόνια<br/>Και λιμνοθάλασσα ψυχή, που έρημος πια θαρρείς<br/>Πως γίνανε τ’ αισθήματα και άδεια αγκαλιά χωρίς<br/>Η αγάπη να σε έχει βρει κι ας σ’ έψαχνε αιώνια</p>
<p>Αχ! Να ‘ταν να χανότανε για πάντα η πλημμυρίδα<br/>Κι η άμπωτη να στέγνωνε τα μάτια σου, τα θολά<br/>Η αγάπη να σ’ επισκεφτεί, ποτέ δεν είναι αργά<br/>Κι όσο κι αν κρύβεσαι… μια λάμψη κάποτε την είδα</p>
<p></p>
<p></p>
<p>Στη γιαγιά μου, που μεγάλωσε 13 παιδιά, έδωσε όλη της την αγάπη παρότι ποτέ η ίδια δε γνώρισε την αγάπη σαν γυναίκα. Τα καταγάλανα μάτια της την προδώσανε καθως τυφλώθηκε και πλέον πάσχει απο Αλτσχάιμερ αλλά τα δάκρυα της για τα παιδιά της που την ξεχάσαν και τα όσα δεν έζησε δεν έχουν τελειωμό!</p>Αν ήμουνtag:spartinos.ning.com,2012-10-13:2305295:BlogPost:3645052012-10-13T14:29:53.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Αν ήμουν όνειρο, θα ήμουν εφιάλτης<br></br>Αν ήμουν Άγιος, θα ήμουν ο Χριστός<br></br>Αν ήμουν άνεμος, θα ήμουνα ο Μπάτης<br></br>Αν ήμουν φίλος σου, θα ήμουνα πιστός</p>
<p>Αν ήμουν δίπλα σου, θα ‘μουν ευτυχισμένη<br></br>Αν ήμουν διάφανη, θα ήμουν ποταμός<br></br>Αν ήμουν διάσημη, θα ήμουν ψωνισμένη<br></br>Αν ήμουν πόλεμος, θα ήμουν Ιερός</p>
<p>Αν ήμουν όργανο, θα ήμουνα το ντέφι<br></br>Αν ήμουν κόσμημα, θα ήμουν ακριβό<br></br>Αν ήμουν αίσθημα, θα ήμουνα το κέφι<br></br>Αν ήμουν όραμα, θα ήμουνα θολό</p>
<p>Μα είμαι ‘γω…</p>
<p>Αν ήμουν όνειρο, θα ήμουν εφιάλτης<br/>Αν ήμουν Άγιος, θα ήμουν ο Χριστός<br/>Αν ήμουν άνεμος, θα ήμουνα ο Μπάτης<br/>Αν ήμουν φίλος σου, θα ήμουνα πιστός</p>
<p>Αν ήμουν δίπλα σου, θα ‘μουν ευτυχισμένη<br/>Αν ήμουν διάφανη, θα ήμουν ποταμός<br/>Αν ήμουν διάσημη, θα ήμουν ψωνισμένη<br/>Αν ήμουν πόλεμος, θα ήμουν Ιερός</p>
<p>Αν ήμουν όργανο, θα ήμουνα το ντέφι<br/>Αν ήμουν κόσμημα, θα ήμουν ακριβό<br/>Αν ήμουν αίσθημα, θα ήμουνα το κέφι<br/>Αν ήμουν όραμα, θα ήμουνα θολό</p>
<p>Μα είμαι ‘γω που ‘ρθα στον κόσμο αυτό τυχαία<br/>Γι’ αλλού με προόριζα μα έπεσα στη γη<br/>Ποτέ δεν ταίριαξα, δε χώρεσα στα ωραία<br/>Πέφτοντας το ‘νιωσα πως έμεινα μισή</p>Ένας μικρός ήλιοςtag:spartinos.ning.com,2012-10-11:2305295:BlogPost:3640882012-10-11T18:26:14.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Στάλαξες ήλιε μου το φως σου για να πιω<br></br>Και τώρα ομόφωτη στον κόσμο τριγυρνάω<br></br>Μα είναι δώρο και κατάρα ν’ αγαπώ<br></br>Αυτά που εσύ μ’ έχεις ορκίσει να φυλάω</p>
<p>Που να σταθώ και πώς να πιάσω μια ψυχή<br></br>Που μόλις πάω να πλησιάσω αυτή λιώνει<br></br>Και με φοβούνται οι μορφές σ’ αυτήν τη γη<br></br>Που αυτή η λάμψη μου, ποτέ της δεν τελειώνει</p>
<p>Στάλαξες μέσα μου τ’ αθάνατο σου πυρ<br></br>Κι έκαψε όνειρα, ενθύμια και μνήμες<br></br>Για σένα έφτασα σε τέλματος ναδίρ<br></br>Και δεν ξανάσμιξα με…</p>
<p>Στάλαξες ήλιε μου το φως σου για να πιω<br/>Και τώρα ομόφωτη στον κόσμο τριγυρνάω<br/>Μα είναι δώρο και κατάρα ν’ αγαπώ<br/>Αυτά που εσύ μ’ έχεις ορκίσει να φυλάω</p>
<p>Που να σταθώ και πώς να πιάσω μια ψυχή<br/>Που μόλις πάω να πλησιάσω αυτή λιώνει<br/>Και με φοβούνται οι μορφές σ’ αυτήν τη γη<br/>Που αυτή η λάμψη μου, ποτέ της δεν τελειώνει</p>
<p>Στάλαξες μέσα μου τ’ αθάνατο σου πυρ<br/>Κι έκαψε όνειρα, ενθύμια και μνήμες<br/>Για σένα έφτασα σε τέλματος ναδίρ<br/>Και δεν ξανάσμιξα με μέρες και με μήνες</p>
<p>Έχω παράπονα ήλιε μου, μα απορώ<br/>Γιατί απ’ την λάμψη σου, σε μένα να χαρίσεις;<br/>Μάλλον θα πίστεψες πως μου ‘κανες καλό<br/>Γι’ αυτό δε ρώτησες πριν με υιοθετήσεις.</p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>Φιγούραtag:spartinos.ning.com,2012-10-10:2305295:BlogPost:3636182012-10-10T10:19:46.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Φιγούρα που έγειρε στου χρόνου τα σημάδια<br></br>Κι ένα χαμόγελο που πέθανε νωρίς<br></br>Νωρίς στερήθηκες τα παιδικά τα χάδια<br></br>Και από τότε ως τα τώρα προσπαθείς</p>
<p>Φωνή που άλλαξε στου χρόνου τα γρανάζια<br></br>Μπάσα, θλιμμένη σαν απόηχος θαρρείς<br></br>Θαρρείς πως βούλιαξε σαν άγκυρα γαλάζια<br></br>Κι αυτό το γέλιο σου, αδέκαστος κριτής</p>
<p>Βλέμμα περήφανο μαζί και λαβωμένο<br></br>Που τόσα χρόνια δεν το ένιωσε κανείς<br></br>Κανείς δεν το ‘δε, σε κοιτούσανε σαν ξένο<br></br>Μονάχα ‘γω σ’ είδα πως ήσουν…</p>
<p>Φιγούρα που έγειρε στου χρόνου τα σημάδια<br/>Κι ένα χαμόγελο που πέθανε νωρίς<br/>Νωρίς στερήθηκες τα παιδικά τα χάδια<br/>Και από τότε ως τα τώρα προσπαθείς</p>
<p>Φωνή που άλλαξε στου χρόνου τα γρανάζια<br/>Μπάσα, θλιμμένη σαν απόηχος θαρρείς<br/>Θαρρείς πως βούλιαξε σαν άγκυρα γαλάζια<br/>Κι αυτό το γέλιο σου, αδέκαστος κριτής</p>
<p>Βλέμμα περήφανο μαζί και λαβωμένο<br/>Που τόσα χρόνια δεν το ένιωσε κανείς<br/>Κανείς δεν το ‘δε, σε κοιτούσανε σαν ξένο<br/>Μονάχα ‘γω σ’ είδα πως ήσουν εξαρχής</p>
<p>Τώρα διαλέγεις και πετάς απομεινάρια<br/>Ενθύμια, δώρα, αναμνήσεις μιας ζωής<br/>Ζωής που φύλαγες μες σε κλειστά συρτάρια<br/>Και σαν ξερόφυλλα σκορπάνε καταγής</p>
<p>Γυρνάς σκυφτός μέσα στο άδειο σπιτικό σου<br/>Και να ξεφύγεις πια απ’ όλα επιθυμείς<br/>Επιθυμείς ν’ αλλάξεις απ’ τον εαυτό σου<br/>Όλα τα χρώματα και μ’ άσπρα να ντυθείς</p>
<p>Μάζεψες κούτες και βαλίτσες σε μιαν άκρη<br/>Σφίγγεις ψυχή, έναν λυγμό και ένα σου δάκρυ<br/>Με την γροθιά που σ’ έπλεξαν τα δάχτυλά σου<br/>Χτυπάς τον τοίχο μα, ματώνει η καρδιά σου.</p>
<p></p>
<p></p>
<p>*Σ' εκείνον, που ζήσαμε μια ζωή μαζί και καταλήξαμε δυο ξένοι.......</p>Ασφόδελο Λειμώναtag:spartinos.ning.com,2012-10-08:2305295:BlogPost:3634712012-10-08T19:20:44.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά<br></br>Μήτε «αντίο» μήτε «γεια» να ψιθυρίσεις<br></br>Το ‘δα σημάδι πως κακή θα ‘ναι η χρονιά<br></br>Γέρναν οι ασφόδελοι και ‘λέγαν θα μ’ αφήσεις</p>
<p>Έκλεψα σπόρους τους κι εγώ από οργή<br></br>Φύτεψα μέσα στην ψυχή και στη ματιά μου<br></br>Ωχρό το χρώμα τους, θανάτου η οσμή<br></br>Μαύρες κρυστάλλινες βελόνες τα όνειρά μου</p>
<p>Τώρα Γενάρη με Ιούλη ανθοφορώ<br></br>Σαν Περσεφόνη η ζωή μου εκτός χρόνου<br></br>Όλα τα θέλω μου σέρνουν μακρύ χορό<br></br>Σαν τραγουδάνε ένα απάνθισμα…</p>
<p>Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά<br/>Μήτε «αντίο» μήτε «γεια» να ψιθυρίσεις<br/>Το ‘δα σημάδι πως κακή θα ‘ναι η χρονιά<br/>Γέρναν οι ασφόδελοι και ‘λέγαν θα μ’ αφήσεις</p>
<p>Έκλεψα σπόρους τους κι εγώ από οργή<br/>Φύτεψα μέσα στην ψυχή και στη ματιά μου<br/>Ωχρό το χρώμα τους, θανάτου η οσμή<br/>Μαύρες κρυστάλλινες βελόνες τα όνειρά μου</p>
<p>Τώρα Γενάρη με Ιούλη ανθοφορώ<br/>Σαν Περσεφόνη η ζωή μου εκτός χρόνου<br/>Όλα τα θέλω μου σέρνουν μακρύ χορό<br/>Σαν τραγουδάνε ένα απάνθισμα του πόνου</p>
<p>Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά<br/>Κι έλα και βρες με κάποιον πένθιμο χειμώνα<br/>Εσύ μες στ’ άσπρα ν’ αναβλύζεις ευωδιά<br/>Κι εγώ από χρόνια σ’ ένα Ασφόδελο Λειμώνα</p>Σκουπιδολόγιαtag:spartinos.ning.com,2012-10-05:2305295:BlogPost:3620262012-10-05T08:10:43.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Κι όπως βουλιάζαμε στα ίδια και τα ίδια<br></br>Τα λόγια αδειάζαμε σε κάδους, σα σκουπίδια<br></br>Τα παραχώναμε κάτω απ’ τις πολυθρόνες<br></br>Λόγια φαντάσματα, στοιχειώσαν για αιώνες</p>
<p>Και καρτερούσαμε την ποθητή την ώρα<br></br>Που αυτά που κρύβαμε, θα βγάζαμε στην φόρα<br></br>Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια μα ακόμα<br></br>Αδημονώντας, λόγια θάβουμε στο χώμα</p>
<p>Λόγια παράπονα, λόγια αγανακτισμένα<br></br>Λόγια που πλέον δε θυμίζουνε κανένα<br></br>Άλλαξες κι άλλαξα και τώρα τα πετάμε<br></br>Σκουπιδολόγια που…</p>
<p>Κι όπως βουλιάζαμε στα ίδια και τα ίδια<br/>Τα λόγια αδειάζαμε σε κάδους, σα σκουπίδια<br/>Τα παραχώναμε κάτω απ’ τις πολυθρόνες<br/>Λόγια φαντάσματα, στοιχειώσαν για αιώνες</p>
<p>Και καρτερούσαμε την ποθητή την ώρα<br/>Που αυτά που κρύβαμε, θα βγάζαμε στην φόρα<br/>Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια μα ακόμα<br/>Αδημονώντας, λόγια θάβουμε στο χώμα</p>
<p>Λόγια παράπονα, λόγια αγανακτισμένα<br/>Λόγια που πλέον δε θυμίζουνε κανένα<br/>Άλλαξες κι άλλαξα και τώρα τα πετάμε<br/>Σκουπιδολόγια που ανείπωτα πατάμε</p>
<p>Κάποτε θέλαμε κι οι δυο να μας λυτρώσουν<br/>Τώρα απλά, μην ειπωθούν και μας πλακώσουν<br/>Τόσες στιγμές μας κρεμασμένες στο ταβάνι<br/>Αυτοκτονήσαν κι ένας λόγος δε μας φτάνει.</p>
<p></p>
<p></p>
<p>* Τα ανείπωτα λόγια μια μέρα θα πέσουνε πάνω μας να μας πλακώσουνε!!!!</p>
<p>Μιλάτε γιατί χανόμαστε! Τίποτα να μη μένει μέσα μας ανείπωτο κι απωθημένο !</p>Χρυσόςtag:spartinos.ning.com,2012-10-04:2305295:BlogPost:3619122012-10-04T13:30:00.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Είπα δε γίνεται, θα φύγω πριν πονέσω<br></br> Μα ‘συ μου κράτησες το χέρι πιο σφιχτά<br></br> Είπα στο λίγο σου εγώ πώς να χωρέσω;<br></br> Κι είπες να πάψω και να μη ρωτάω πολλά</p>
<p>Εσύ με γνώριζες προτού με συναντήσεις<br></br> Όλα τα ήξερες και πώς να με κερδίσεις<br></br> Σ’ ένα παιχνίδι που ‘χες προμελετημένο<br></br> Μπήκα κι ας το ‘ξερα πως ήτανε στημένο</p>
<p>Κλεισμένα μάτια και με στόμα σφραγισμένο<br></br> Έμαθα δίπλα σου αγάπη να προσμένω<br></br> Λίγο-πολύ, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω<br></br> Πόσα σου έδωσα και…</p>
<p>Είπα δε γίνεται, θα φύγω πριν πονέσω<br/> Μα ‘συ μου κράτησες το χέρι πιο σφιχτά<br/> Είπα στο λίγο σου εγώ πώς να χωρέσω;<br/> Κι είπες να πάψω και να μη ρωτάω πολλά</p>
<p>Εσύ με γνώριζες προτού με συναντήσεις<br/> Όλα τα ήξερες και πώς να με κερδίσεις<br/> Σ’ ένα παιχνίδι που ‘χες προμελετημένο<br/> Μπήκα κι ας το ‘ξερα πως ήτανε στημένο</p>
<p>Κλεισμένα μάτια και με στόμα σφραγισμένο<br/> Έμαθα δίπλα σου αγάπη να προσμένω<br/> Λίγο-πολύ, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω<br/> Πόσα σου έδωσα και πόσα πήρα πίσω</p>
<p>Είχες τον τρόπο να με πείθεις με μια λέξη<br/> Και μες στα χέρια σου στεγνός ήμουν πηλός<br/> Μ’ έπλασες όπως είχες μέσα σου επιλέξει<br/> Μα από χώμα πώς να λάμψω σα χρυσός;</p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>Μέσα απο ένα αντίοtag:spartinos.ning.com,2012-10-01:2305295:BlogPost:3614292012-10-01T20:07:26.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p><br></br>Και φτάνεις πάλι μπρος σ’ αυτό το σταυροδρόμι<br></br>Κοιτάζεις πίσω μια ολόκληρη ζωή<br></br>Φανάρια πράσινα και ανοιχτοί οι δρόμοι<br></br>Μόνο ένα βήμα θέλει κι έγινε η αρχή</p>
<p>Μα πως ν’ αφήσεις μια ζωή ολοδικιά σου;<br></br>Πως θα επιζήσεις κι αυτήν την καταστροφή;<br></br>Εδώ που έφτασες στο λέει κι η καρδιά σου<br></br>Πρέπει να φύγεις. Δεν υπάρχει επιστροφή</p>
<p>Είναι σκληρό να το δεχτείς<br></br>Θα κλάψεις και θα πικραθείς<br></br>Κι ας ζούσες μόνη σου για δύο<br></br>Κάποιες φορές μια νέα…</p>
<p><br/>Και φτάνεις πάλι μπρος σ’ αυτό το σταυροδρόμι<br/>Κοιτάζεις πίσω μια ολόκληρη ζωή<br/>Φανάρια πράσινα και ανοιχτοί οι δρόμοι<br/>Μόνο ένα βήμα θέλει κι έγινε η αρχή</p>
<p>Μα πως ν’ αφήσεις μια ζωή ολοδικιά σου;<br/>Πως θα επιζήσεις κι αυτήν την καταστροφή;<br/>Εδώ που έφτασες στο λέει κι η καρδιά σου<br/>Πρέπει να φύγεις. Δεν υπάρχει επιστροφή</p>
<p>Είναι σκληρό να το δεχτείς<br/>Θα κλάψεις και θα πικραθείς<br/>Κι ας ζούσες μόνη σου για δύο<br/>Κάποιες φορές μια νέα αρχή<br/>Χρειάζεται διπλή ψυχή<br/>Κι αρχίζει μέσα απ’ ένα αντίο</p>
<p>Στο πρώτο βήμα μόνο γκρίζο κι αγωνία<br/>Τα μάτια κλείνεις δίνεις ώθηση μπροστά<br/>Το ξέρεις όμως σα θα στρίψεις τη γωνία<br/>Θα έχεις ήδη διανύσει τα μισά</p>
<p>Από απέναντι εκείνος σε κοιτάζει<br/>Και απορεί που τελικά είχες ψυχή<br/>Τώρα που έφυγες το ξέρεις τον πειράζει<br/>Που εσύ και ήξερες κι αγάπησες πολύ</p>
<p></p>
<p>* Αφιερωμένο στην Μαρία - μια φίλη - που απόψε με συγκλόνισε και με σοκάρισε με τον Γολγοθά που τραβά και το πως εχει αλλάξει.... ένας άνθρωπος που ήτανε γεμάτος ζωντάνια και γέλιο!!!!</p>Τυφλόμυγαtag:spartinos.ning.com,2012-09-30:2305295:BlogPost:3605932012-09-30T10:30:00.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p><a href="http://www.youtube.com/watch?v=7jq6XTQfunc">http://www.youtube.com/watch?v=7jq6XTQfunc</a></p>
<p>Γραμμένο για την συγκεκριμένη ταινία "Sweet November" και ιδίως το τέλος της που με συγκίνησε όσο πολύ λίγες ταινίες καταφερανε!</p>
<p></p>
<p>Σαν τρέχει η αγάπη απ’ τα δάχτυλα στο χώμα<br></br> Κι είμαι για ‘σένα μια Θεά που βρήκε σώμα<br></br> Θα ‘ναι - φαντάσου - ανυπόφορη η ιδέα<br></br> Πως ήρθε η ώρα του φευγιού μου πια μοιραία</p>
<p>Εμένα ο Χάρος με παντρεύτηκε πριν μήνες<br></br> Γαμήλιο δώρο…</p>
<p><a href="http://www.youtube.com/watch?v=7jq6XTQfunc">http://www.youtube.com/watch?v=7jq6XTQfunc</a></p>
<p>Γραμμένο για την συγκεκριμένη ταινία "Sweet November" και ιδίως το τέλος της που με συγκίνησε όσο πολύ λίγες ταινίες καταφερανε!</p>
<p></p>
<p>Σαν τρέχει η αγάπη απ’ τα δάχτυλα στο χώμα<br/> Κι είμαι για ‘σένα μια Θεά που βρήκε σώμα<br/> Θα ‘ναι - φαντάσου - ανυπόφορη η ιδέα<br/> Πως ήρθε η ώρα του φευγιού μου πια μοιραία</p>
<p>Εμένα ο Χάρος με παντρεύτηκε πριν μήνες<br/> Γαμήλιο δώρο του, του χρόνου μου οι μνήμες<br/> Κι ήρθες εσύ, την τελετή ν’ αμφισβητήσεις<br/> Μα λήγει ο χρόνος μου, όσο κι αν μ’ αγαπήσεις</p>
<p>Έχω υπογράψει τα χαρτιά μ’ άσπρο μελάνι<br/> Κι ήπια το αίμα μου φορώντας το στεφάνι<br/> Χόρεψα ξέφρενα τον γύρο του θανάτου<br/> Πόδι δεν πάτησα, με πάγωσε η θωριά του</p>
<p>Γι’ αυτό θα παίξουμε τυφλόμυγα οι δυο μας<br/> Κλείσε τα μάτια σου και γίνομαι κυκλώνας<br/> Κι έτσι όπως τρέμεις και με ψάχνεις μ’ αγωνία<br/> Απομακρύνομαι γελώντας με πικρία</p>
<p>Δε θέλω η αγάπη μας ποτέ πια να τελειώσει<br/> Και την εικόνα μου τίποτα ν’ αμαυρώσει<br/> Μες στην ψυχή σου την μορφή μου θέλω να ‘χεις<br/> Σαν την Θεά που αγαπάς και όλο την ψάχνεις</p>Θεούλη….εδώ Άνναtag:spartinos.ning.com,2012-09-27:2305295:BlogPost:3599342012-09-27T13:11:39.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Δεν ήμουνα παιδί εγώ να παίξω με παιχνίδια<br></br>Έν’ αλητάκι ήμουνα της κάτω γειτονιάς<br></br>Δεν ήμουν κάποιας κόρη, να με ντύσει με στολίδια<br></br>Με δανεικά κουρέλια με έντυνε ο ντουνιάς</p>
<p>Είχα στα μάτια την ψυχή, στα χείλη πάντα μέλι<br></br>Και έτρεχα σαν άνεμος, να πιάσω την ζωή<br></br>Μα ένα ορφανό – κι ας είν’ ψυχή – κανένας δεν το θέλει<br></br>Και τον Θεούλη ικέτευα, για ένα του φιλί</p>
<p>Σκληρό να ζεις χωρίς στοργή και πώς να το αντέξω<br></br>Ένα απόγευμα μουντό, σου φώναξα να ‘ρθεις<br></br>Δέξου…</p>
<p>Δεν ήμουνα παιδί εγώ να παίξω με παιχνίδια<br/>Έν’ αλητάκι ήμουνα της κάτω γειτονιάς<br/>Δεν ήμουν κάποιας κόρη, να με ντύσει με στολίδια<br/>Με δανεικά κουρέλια με έντυνε ο ντουνιάς</p>
<p>Είχα στα μάτια την ψυχή, στα χείλη πάντα μέλι<br/>Και έτρεχα σαν άνεμος, να πιάσω την ζωή<br/>Μα ένα ορφανό – κι ας είν’ ψυχή – κανένας δεν το θέλει<br/>Και τον Θεούλη ικέτευα, για ένα του φιλί</p>
<p>Σκληρό να ζεις χωρίς στοργή και πώς να το αντέξω<br/>Ένα απόγευμα μουντό, σου φώναξα να ‘ρθεις<br/>Δέξου με, μες στο σπίτι σου, άσε με να χωρέσω<br/>Στην πιο κρυφή γωνίτσα σου και κάνω ότι μου πεις</p>
<p>Θεούλη… εδώ η Άννα που γράμματα δεν ξέρει<br/>Μα σου ‘στελνε μηνύματα με στάλες της βροχής<br/>Και επιτέλους μου ‘δωσες κι εμένα ένα αστέρι<br/>Και κει που είμαι τώρα πια… δε με πονάει κανείς.</p>
<p></p>
<p>Εμπνευσμένο από το ομότιτλο βιβλίο του Fynn</p>
<p><br/>Περιγραφή του Εκδότη: Ο Φυν βρήκε την Άννα να περιπλανιέται στους δρόμους του Ανατολικού Λονδίνου στη δεκαετία του 1930 και ανίκανος ν' ανακαλύψει που έμενε, την πήρε να ζήσει στο σπίτι του, μαζί με την μητέρα του. Στο εξής, θα περνούσε τ' απογεύματά του κουβεντιάζοντας και παίζοντας με την Άννα, φλυαρούσαν γενικά για τη ζωή και ειδικά για την επιστήμη και τα μαθηματικά, και η Άννα του μιλούσε για τις συζητήσεις της με τον «κύριο Θεό»,με τον οποίο μοιραζόταν όλες τις σκέψεις και τις σκοτούρες της. Η αθώα αλλά διεισδυτική άποψή της για τον κόσμο ώθησε τον Φυν να επανεξετάσει τη δική του.</p>Λευκή ελάτηtag:spartinos.ning.com,2012-09-26:2305295:BlogPost:3594762012-09-26T11:37:17.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Ένα χαρμόσυνό σου σήμα λαχταρώ<br></br>Κι εγώ απ’ τα χείλη μου χαρά θα σου στραγγίξω<br></br>Θα βρω τη δύναμη κι ας μη βρω τον σκοπό<br></br>Πως είμαι ακόμα ζωντανή θα σου το δείξω</p>
<p>Άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου ξανά<br></br>Κλειστά τα μάτια, πίσω γέρνω το κεφάλι<br></br>Αν με χτυπήσεις άλλη μία δυνατά<br></br>Δε θα ‘χω δύναμη να σηκωθώ και πάλι</p>
<p>Θα περιμένω μες στην κούνια σα μωρό<br></br>Την ανημπόρια μου ανάγκη θα βαφτίσω<br></br>Θα τραγουδώ έναν ανάλαφρο σκοπό<br></br>Καθώς θα γεύομαι αυτά που θα…</p>
<p>Ένα χαρμόσυνό σου σήμα λαχταρώ<br/>Κι εγώ απ’ τα χείλη μου χαρά θα σου στραγγίξω<br/>Θα βρω τη δύναμη κι ας μη βρω τον σκοπό<br/>Πως είμαι ακόμα ζωντανή θα σου το δείξω</p>
<p>Άνοιξα διάπλατα τα χέρια μου ξανά<br/>Κλειστά τα μάτια, πίσω γέρνω το κεφάλι<br/>Αν με χτυπήσεις άλλη μία δυνατά<br/>Δε θα ‘χω δύναμη να σηκωθώ και πάλι</p>
<p>Θα περιμένω μες στην κούνια σα μωρό<br/>Την ανημπόρια μου ανάγκη θα βαφτίσω<br/>Θα τραγουδώ έναν ανάλαφρο σκοπό<br/>Καθώς θα γεύομαι αυτά που θα μισήσω</p>
<p>Κι όμως ακόμα ένα σημάδι καρτερώ<br/>Κι ίσως πιστέψω ότι ζεις κι εσύ ακόμα<br/>Φύτρωσα σα λευκή ελάτη στον γκρεμό<br/>Κι αιώνες τώρα λαχταρώ για λίγο χώμα</p>
<p></p>
<p></p>
<p>Στον Θεό μου!</p>Όταν τελειώνουν οι αγάπεςtag:spartinos.ning.com,2012-09-24:2305295:BlogPost:3584712012-09-24T13:30:00.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Όταν τελειώνουν οι αγάπες, μη μου κλαις<br></br> Σεντόνια άπλυτα γίνονται οι θυμισιές<br></br> Με γεύσεις, άρωμα, το σχήμα του κορμιού<br></br> Να σβήνουν πάνω σου τις μνήμες του φιλιού</p>
<p>Όταν τελειώνουν οι αγάπες, μη θρηνείς<br></br> Μετά το τέλος τους, αρχίζεις να τις ζεις<br></br> Σαν την αυγή που διαρκεί λίγα λεπτά<br></br> Κι έπειτα μένεις με το φως της στην ματιά</p>
<p>Όταν τελειώνουν οι αγάπες, μη μου κλαις<br></br> Μέσα στα όνειρα γίνονται πιο απτές<br></br> Και σαν θα μάθεις στην ψυχή να τις φυλάς<br></br> Θα…</p>
<p>Όταν τελειώνουν οι αγάπες, μη μου κλαις<br/> Σεντόνια άπλυτα γίνονται οι θυμισιές<br/> Με γεύσεις, άρωμα, το σχήμα του κορμιού<br/> Να σβήνουν πάνω σου τις μνήμες του φιλιού</p>
<p>Όταν τελειώνουν οι αγάπες, μη θρηνείς<br/> Μετά το τέλος τους, αρχίζεις να τις ζεις<br/> Σαν την αυγή που διαρκεί λίγα λεπτά<br/> Κι έπειτα μένεις με το φως της στην ματιά</p>
<p>Όταν τελειώνουν οι αγάπες, μη μου κλαις<br/> Μέσα στα όνειρα γίνονται πιο απτές<br/> Και σαν θα μάθεις στην ψυχή να τις φυλάς<br/> Θα ξεχωρίσεις ποιες αξίζουν ν’ αγαπάς</p>
<p>Σαν θα τελειώνουν οι αγάπες, μη μου λες<br/> Πως δεν θα ήθελες να ‘ρχοτανε ποτές<br/> Σαν τον παλαίμαχο στρατιώτη με τιμή<br/> Κάθε σημάδι θα ξυπνά και μια ριπή.</p>
<p><br/> Μουσικη - ερμηνεια : Βασίλης Πάλλης</p>Μετά από 'σέναtag:spartinos.ning.com,2012-09-23:2305295:BlogPost:3578672012-09-23T11:16:10.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Μετά από ‘σένα, μια διάφανη σιωπή<br></br>Κι ένα ταξίδι ως τον πάτο της ψυχής μου<br></br>Χίλια παράπονα και χίλια δυο γιατί<br></br>Κι ένα κενό στη θέση αυτή της ύπαρξής μου</p>
<p>Μετά από ‘σένα, έμαθα ξανά να ζω<br></br>Με ένα μέλλον απ’ τα πριν καθορισμένο<br></br>Ένιωσα ασήκωτο στους ώμους τον σταυρό<br></br>Αυτόν που χρόνια κουβαλώ, το μολυβένιο</p>
<p>Μετά από ‘σένα, τριγυρνώ σα μια σκιά<br></br>Του εαυτού μου που δε κατοικεί εντός μου<br></br>Οι παραστάσεις και τα έργα όλα μισά<br></br>Σε μια ματιά η αντανάκλαση του…</p>
<p>Μετά από ‘σένα, μια διάφανη σιωπή<br/>Κι ένα ταξίδι ως τον πάτο της ψυχής μου<br/>Χίλια παράπονα και χίλια δυο γιατί<br/>Κι ένα κενό στη θέση αυτή της ύπαρξής μου</p>
<p>Μετά από ‘σένα, έμαθα ξανά να ζω<br/>Με ένα μέλλον απ’ τα πριν καθορισμένο<br/>Ένιωσα ασήκωτο στους ώμους τον σταυρό<br/>Αυτόν που χρόνια κουβαλώ, το μολυβένιο</p>
<p>Μετά από ‘σένα, τριγυρνώ σα μια σκιά<br/>Του εαυτού μου που δε κατοικεί εντός μου<br/>Οι παραστάσεις και τα έργα όλα μισά<br/>Σε μια ματιά η αντανάκλαση του κόσμου</p>
<p>Μετά από ‘σένα, καρκινοβατώ γοργά<br/>Κι είναι απέλπιδα τα όνειρα που κάνω<br/>Κάποτε πίστευα σε αγγέλους με φτερά<br/>Τώρα πιστεύω πως ερήμωσε εκεί πάνω</p>
<p>Μετά από ‘σένα, έχασα μία ζωή<br/>Αυτή που έπρεπε μαζί σου για να ζήσω<br/>Μου ‘μεινε άλλη μια μισή, καχεκτική<br/>Που τη μισώ κι όλο παλεύω να γεμίσω</p>
<p>Μετά από ‘σένα, δε με άγγιξε ξανά<br/>Κανένας άνθρωπος, στοιχειό ή εφιάλτης<br/>Διάλεξε η Άτροπος για ‘μένα η ψαλιδιά<br/>Ν’ αργήσει αιώνες και γελά με την καρδιά της</p>
<p></p>
<p></p>
<p>Μουσική /Ενορχήστρωση : Τάκης Βαρδάκας</p>
<p>Φωνή /Κιθάρα : Μίνα</p>
<p>Μπουζούκι : Κώστας</p>Πέτρινο γεφύριtag:spartinos.ning.com,2012-09-22:2305295:BlogPost:3577332012-09-22T10:00:00.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p> <br></br> Μοιάζει με πέτρινο γεφύρι η ζωή μου<br></br> Κάθε του πέτρα κι ένα ενθύμιο ζωής<br></br> Στήριγμα είναι όλοι οι άνθρωποι οι δικοί μου<br></br> Πάνω απ’ το ρέμα, να ‘μαι πάντα ασφαλής</p>
<p>Άλλοι διαβήκαν βιαστικά και προσπεράσαν<br></br> Και άλλοι σταθήκαν για μια ανάσα της στιγμής<br></br> Κάποιοι με πλήγωσαν, με λόγια με χαράξαν<br></br> Κάποιοι με πότισαν με δάκρυα φυγής</p>
<p>Είναι η ζωή μου, ένα πέτρινο γεφύρι<br></br> Κάθε σημάδι… ένας πόνος, μια χαρά<br></br> Σα θα περνάς, κάνε μου μόνο 'να χατήρι<br></br> Κόψε…</p>
<p> <br/> Μοιάζει με πέτρινο γεφύρι η ζωή μου<br/> Κάθε του πέτρα κι ένα ενθύμιο ζωής<br/> Στήριγμα είναι όλοι οι άνθρωποι οι δικοί μου<br/> Πάνω απ’ το ρέμα, να ‘μαι πάντα ασφαλής</p>
<p>Άλλοι διαβήκαν βιαστικά και προσπεράσαν<br/> Και άλλοι σταθήκαν για μια ανάσα της στιγμής<br/> Κάποιοι με πλήγωσαν, με λόγια με χαράξαν<br/> Κάποιοι με πότισαν με δάκρυα φυγής</p>
<p>Είναι η ζωή μου, ένα πέτρινο γεφύρι<br/> Κάθε σημάδι… ένας πόνος, μια χαρά<br/> Σα θα περνάς, κάνε μου μόνο 'να χατήρι<br/> Κόψε το βήμα σου και πήγαινε αργά</p>
<p>Αν θες να νιώσεις και ν’ ακούσεις την ψυχή μου<br/> Στάσου για λίγο και ακούμπα με απαλά<br/> Κοίταξε γύρω κι αφουγκράσου την σιωπή μου<br/> Κάθε γεφύρι… διαφέρει στην καρδιά!</p>
<p></p>
<p></p>
<p></p>Πρώτη φοράtag:spartinos.ning.com,2012-09-20:2305295:BlogPost:3570632012-09-20T13:13:06.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Σήμερα κοίταξα τον ουρανό<br></br>Πρώτη φορά <br></br>Με μάτια ανοιχτά<br></br>Σήμερα που έγνεψα στον χωρισμό<br></br>Ήρθε κοντά<br></br>Μια υγρή αγκαλιά</p>
<p>Δεν είσαι πια για μένα πουθενά<br></br>Πρώτη φορά <br></br>Σε νιώθω μακριά<br></br>Και η φωνή σου σιγοτραγουδά<br></br>Έναν σκοπό<br></br>Και σβήνει αργά</p>
<p>Μες στου παράλογου την λογική<br></br>Πρώτη φορά <br></br>Εμένα κοιτώ<br></br>Πού έχω φταίξει; Ποια είναι αυτή;<br></br>Μονολογώ<br></br>Μα εμένα θωρώ</p>
<p>Σκόρπια αισθήματα και ενοχές<br></br>Πρώτη φορά <br></br>Τα φταίω όλα εγώ<br></br>Μες…</p>
<p>Σήμερα κοίταξα τον ουρανό<br/>Πρώτη φορά <br/>Με μάτια ανοιχτά<br/>Σήμερα που έγνεψα στον χωρισμό<br/>Ήρθε κοντά<br/>Μια υγρή αγκαλιά</p>
<p>Δεν είσαι πια για μένα πουθενά<br/>Πρώτη φορά <br/>Σε νιώθω μακριά<br/>Και η φωνή σου σιγοτραγουδά<br/>Έναν σκοπό<br/>Και σβήνει αργά</p>
<p>Μες στου παράλογου την λογική<br/>Πρώτη φορά <br/>Εμένα κοιτώ<br/>Πού έχω φταίξει; Ποια είναι αυτή;<br/>Μονολογώ<br/>Μα εμένα θωρώ</p>
<p>Σκόρπια αισθήματα και ενοχές<br/>Πρώτη φορά <br/>Τα φταίω όλα εγώ<br/>Μες στης ψυχής μου τις αλλαξιές<br/>Μαύρο χυτό<br/>Μανδύα φορώ</p>
<p>Μήπως γλυτώσω απ' την αλήθεια<br/>Πρώτη φορά <br/>Να σβήσω ποθώ<br/>Δεν το μπορώ! Βαριά η συνήθεια<br/>Να είσαι 'δω<br/>Για πάντα εδώ!</p>Ό,τι πολύ αγάπησαtag:spartinos.ning.com,2012-09-20:2305295:BlogPost:3568882012-09-20T13:12:13.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Ότι πολύ αγάπησα, ήταν απλά ένα ψέμα<br></br>Κι ας ένιωθα πως ήμουνα βασίλισσα με στέμμα<br></br>Μ' έντυνες με τις λέξεις σου, που μοιάζαν με ρουμπίνια<br></br>Μου κλεβες το χαμόγελο με νάζια και τσαλίμια</p>
<p>Ότι πολύ ερωτεύτηκα, ήταν απλά σκοτάδι<br></br>Που το κρυβες περίτεχνα, πίσω από ένα χάδι<br></br>Κι ας ορκιζόσουν στον Θεό πως είμαι εγώ η χαρά σου<br></br>Το φως σου, η ανάσα σου, η ελπίδα στα όνειρά σου</p>
<p>Ότι πολύ ελάτρεψα, ήταν τα δυο σου μάτια<br></br>Που στάζαν πόνο και καημό κι έφεγγαν…</p>
<p>Ότι πολύ αγάπησα, ήταν απλά ένα ψέμα<br/>Κι ας ένιωθα πως ήμουνα βασίλισσα με στέμμα<br/>Μ' έντυνες με τις λέξεις σου, που μοιάζαν με ρουμπίνια<br/>Μου κλεβες το χαμόγελο με νάζια και τσαλίμια</p>
<p>Ότι πολύ ερωτεύτηκα, ήταν απλά σκοτάδι<br/>Που το κρυβες περίτεχνα, πίσω από ένα χάδι<br/>Κι ας ορκιζόσουν στον Θεό πως είμαι εγώ η χαρά σου<br/>Το φως σου, η ανάσα σου, η ελπίδα στα όνειρά σου</p>
<p>Ότι πολύ ελάτρεψα, ήταν τα δυο σου μάτια<br/>Που στάζαν πόνο και καημό κι έφεγγαν μονοπάτια<br/>Ήτανε τόσο πειστικά, κάθε που με θωρούσαν<br/>Σβήναν κάθε υποψία μου, πως θα με καταργούσαν</p>
<p>Ότι πολύ ονειρεύτηκα, ήτανε τ' όνειρό μας<br/>Που κάθε μέρα ζούσαμε μετρώντας τον παλμό μας<br/>Γκρεμίζαμε και χτίζαμε ζωή να μας ταιριάζει<br/>Και νιώθαμε γαλήνιοι, σαν όλα ήταν σε τάξη</p>
<p>Ότι πολύ με πόνεσε, δεν ήτανε το τέλος<br/>Ούτε που πλέον έγινες ένας τελείως ξένος<br/>Είναι που δε μου στάθηκες την ύστατή μας ώρα<br/>Και μ' άφησες να καταπιώ, μόνη αυτήν την μπόρα.</p>
<p>Μουσικη - Ενορχήστρωση : Νίνος Αθανασιάδης<br/>Τραγούδι : Μαρία Νικολάου</p>Ξέρεις τι 'ναι ;tag:spartinos.ning.com,2012-09-20:2305295:BlogPost:3570622012-09-20T13:11:20.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Ξέρεις τι 'ναι να μιλάς με την σιωπή<br></br> Να αγγίζεις τις χορδές του παραλόγου;<br></br> Να αφήνεσαι στο τέλμα του διαλόγου <br></br> Να μην νιώθεις ούτε βράδυ ούτε πρωί;</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να μην έχεις πια καρδιά<br></br> Μόνο κρύα συναισθήματα ντυμένα<br></br> Με χαμόγελα που μοιάζουν κι αυτά ξένα<br></br> Δανεικά από του τότε την χαρά;</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να 'μαι εδώ στο πουθενά<br></br> Κι όλοι οι άλλοι στο περίπου και στο τώρα;<br></br> Να με ντύνουν οι σταγόνες απ' την μπόρα<br></br> Που σχημάτισε στα μάτια η…</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να μιλάς με την σιωπή<br/> Να αγγίζεις τις χορδές του παραλόγου;<br/> Να αφήνεσαι στο τέλμα του διαλόγου <br/> Να μην νιώθεις ούτε βράδυ ούτε πρωί;</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να μην έχεις πια καρδιά<br/> Μόνο κρύα συναισθήματα ντυμένα<br/> Με χαμόγελα που μοιάζουν κι αυτά ξένα<br/> Δανεικά από του τότε την χαρά;</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να 'μαι εδώ στο πουθενά<br/> Κι όλοι οι άλλοι στο περίπου και στο τώρα;<br/> Να με ντύνουν οι σταγόνες απ' την μπόρα<br/> Που σχημάτισε στα μάτια η παγωνιά;</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να 'χεις μείνει στα μισά<br/> Ενός δρόμου που σ' ορκίστηκε το πάντα;<br/> Και στο τέλος να μετράς με τον εξάντα<br/> Για να βρεις σε ποια γωνιά χάθηκες πια;</p>
<p>Ξέρεις τι 'ναι να φοβάσαι πια να δεις<br/> Τις πληγές που 'χουν ανοίξει με τρυπάνι;<br/> Κι ούτε χώμα ούτε τσιμέντο πια δεν πιάνει<br/> Να τις κλείσει κι απ' αυτές ν' απαλλαγείς!</p>
<p><br/> Αν το ξέρεις, τότε πάψε να ρωτάς<br/> Γιατί νοίκιασε η θλίψη μες στα μάτια μου δυάρι!</p>Σ' όλα τα βράδια που χάνομαι για να βρεθώtag:spartinos.ning.com,2012-09-20:2305295:BlogPost:3569962012-09-20T13:10:11.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Δεν ξέρω πια τι περιμένω και τι ελπίζω<br></br>Ούτε θυμάμαι από πού ξεκίνησα για πού<br></br>Μία θολούρα μες στον νου, στα μάτια γκρίζο<br></br>Κι ένα σώμα που ταξιδεύει αλλού για αλλού</p>
<p>Ένα ρυάκι που απλά αργοκυλάει<br></br>Και σιγοντάρει το τραγούδι ενός αοιδού<br></br>Μοιάζει να είναι ο καιρός που ξεψυχάει<br></br>Κι εγώ που ζω για χάρη κάποιου άλλου καιρού</p>
<p>Πια, η ψυχή μου μετανάστευσε απ' το σώμα<br></br>Γέρασε, πριν προλάβει να ενηλικιωθεί<br></br>Κι αυτή η σάρκα μου χαρίστηκε σαν βρώμα<br></br>Μες σε…</p>
<p>Δεν ξέρω πια τι περιμένω και τι ελπίζω<br/>Ούτε θυμάμαι από πού ξεκίνησα για πού<br/>Μία θολούρα μες στον νου, στα μάτια γκρίζο<br/>Κι ένα σώμα που ταξιδεύει αλλού για αλλού</p>
<p>Ένα ρυάκι που απλά αργοκυλάει<br/>Και σιγοντάρει το τραγούδι ενός αοιδού<br/>Μοιάζει να είναι ο καιρός που ξεψυχάει<br/>Κι εγώ που ζω για χάρη κάποιου άλλου καιρού</p>
<p>Πια, η ψυχή μου μετανάστευσε απ' το σώμα<br/>Γέρασε, πριν προλάβει να ενηλικιωθεί<br/>Κι αυτή η σάρκα μου χαρίστηκε σαν βρώμα<br/>Μες σε κουρέλια τυχαίων, να εξαγνιστεί</p>
<p>Έχω χαθεί μέσα σ' εχθές, μετά και τώρα<br/>Και δεν θυμάμαι τι σου είπα ή τι θα πω<br/>Τα δάκρυα μου σπάσαν το φράγμα και σαν μπόρα<br/>Μ' ανατριχιάζουν, έτσι που στάζουν στο λαιμό</p>
<p>Δεν περιμένω πια τίποτα δεν ελπίζω<br/>Μόνο για κάτι τόσο δα! μηδαμινό<br/>Που θα με κάνει κι αυτό το βράδυ να επιζήσω<br/>Σ' ένα δωμάτιο τρία επί τρία, σκοτεινό...</p>
<p></p>
<p>Έτσι για πάρτη μου απόψε ... να σαλτάρω στο κενό.....</p>
<p></p>Στο ακρογιάλι της ουτοπίαςtag:spartinos.ning.com,2012-09-20:2305295:BlogPost:3569942012-09-20T13:07:32.000ZΤσακίρη Χαράhttps://spartinos.ning.com/profile/TsakiriChara
<p>Εγώ είμαι η Χαρά! ζωή - ετών 30 - <br></br>δε σου 'χω ξανασυστηθεί<br></br>Σ' ενέχυρο, στην Κηφισιά - σ' είχα πουλήσει-<br></br>και ζούσα με τα δανεικά</p>
<p>Σου 'στελνα γράμματα ψυχής -πώς να τα λάβεις; -<br></br>όλα με διεύθυνση ελλιπής<br></br>Την πόρτα μου άφησα ανοιχτά -μα εσύ στεκόσουν- <br></br>στο κεφαλόσκαλο μπροστά</p>
<p>Έχω πετάξει αποσκευές - τα περιττά μου - <br></br>απολιθώματα του χθες<br></br>Με μια ελεύθερη ψυχή - ζούσα από πάντα -<br></br>τρέμοντας μην παγιδευτεί</p>
<p>Και άθελά μου εν αγνοία; - την παγίδα…</p>
<p>Εγώ είμαι η Χαρά! ζωή - ετών 30 - <br/>δε σου 'χω ξανασυστηθεί<br/>Σ' ενέχυρο, στην Κηφισιά - σ' είχα πουλήσει-<br/>και ζούσα με τα δανεικά</p>
<p>Σου 'στελνα γράμματα ψυχής -πώς να τα λάβεις; -<br/>όλα με διεύθυνση ελλιπής<br/>Την πόρτα μου άφησα ανοιχτά -μα εσύ στεκόσουν- <br/>στο κεφαλόσκαλο μπροστά</p>
<p>Έχω πετάξει αποσκευές - τα περιττά μου - <br/>απολιθώματα του χθες<br/>Με μια ελεύθερη ψυχή - ζούσα από πάντα -<br/>τρέμοντας μην παγιδευτεί</p>
<p>Και άθελά μου εν αγνοία; - την παγίδα μου -<br/>ονομάτισα θυσία<br/>Ερήμην μου με λύγισαν - με δυο καπέλα -<br/>οι ενοχές με προίκισαν</p>
<p>Οι γύρω μου, οι συγγενείς - τόσο άγνωστοι! - <br/>δε μ' ένιωσε ποτέ κανείς<br/>Κι ένα απόγευμα θαρρώ - Μάρτης πως ήταν -<br/>έπαψα να σε καρτερώ</p>
<p>Το καπελάκι μου στραβά, φορώ και τρέχω <br/>σε ουτοπίας ακρογιαλιά<br/>Και σου συστήνομαι ευθύς, κι αν σου χρωστούσα <br/>τώρα ξοφλάω μετρητοίς.</p>
<p></p>
<p></p>
<p>Το ποιήμα είναι εμπνευσμένο απο το ομοτιτλο βιβλίο της Αλκυόνη Παπαδάκη...</p>