Διδάσκεται ἡ συγγραφή; 2

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Διδάσκεται ἡ συγγραφή;
~~
Κλινοσοφιστεῖες
νέου τύπου γραφῆς,
ἄν καὶ ὅλα τὰ γραπτὰ μὲ τὴν ἀλφαβήτα γράφονται.
~
Γιὰ γέλοια ἤ γιὰ... δὲν ξέρω τί;
(- Ἐξαρτᾶται καὶ ἀπὸ τὸ ταλέντο ἀνάγνωσης. )

Τὸ ἔχω ξαναγράψει, μοῦ ἀρέσει μόλτο μπένε κουέστο ἄβαταρ:

Τὸ γουστάρω αὐτὸ τὸ γατάκι!

Μάλιστα, ὁ Κλινὸ εἶμαι, τί ἆλλο θἄλεγα; Ἀπὸ τὸ στόμα μου μόνο..."νιάρ" - κι' αὐτὸ ἀφύσικο - θ' ἀκούσεις.
- Δηλαδή, ἐπειδὴ εἶναι γατάκι;
- Ἄς ποῦμε ναί.
- Ἐπειδὴ εἶναι καὶ μαῦρο;
- Ἔ, καί; Παίζει ρόλο τὸ χρῶμα;
Μέχρις ἐδῶ, πιθανὸς διάλογος. Ὕστερα ἀρχίζουν τὰ δύσκολα. Τὰ ἀπίθανα, ποὺ λέμε; Αὐτά!
[Στὸ μεταξὺ, κάτι χάθηκε ἀπὸ τὸν διάλογο. Πᾶμε ὅμως στὰ μεταφυσικά, αὐτὰ ποὺ δὲν λέγονται, εἴτε ἀπὸ
βαρεμάρα, εἴτε ἐπειδὴ εἶναι ἀλήθειες καὶ ὀφείλουμε νὰ τὶς παρασιωποῦμε, ἀλλὰ...καλλίτερα νὰ μὴν πολυλογοῦμε. Διότι χάνουμε τὸ νόημα τῆς φλυαρίας καὶ τὴν χαρὰ τοῦ νἄχουμε νὰ λέμε ἐναντίον! Μιὰ κουταμά-
ρα γυρεύουμε νὰ ψαρέψουμε, ἀλλοίμονό μας, ὅμως, ἄν τὴν χάσουμε, ἄν προσπεράσει καὶ δὲν τὴν συλλάβει
ἡ ἐξυπνάδα μας. Εἶναι καιρὸς νὰ δίνουμε πάσες στοὺς ἄλλους; Ὦ, Παναγία μου!...Τί νόημα ἔχει τότε τὸ νὰ
κουβεντιάζουμε, χωρὶς γνήσιους νικητές, ποὺ εἶναι θέμα τακτικῆς καὶ σπανίως - θἄπρεπε νὰ εἶναι - τύχης;
. Ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει θ' ἀφήσουμε τὴν δόξα στὰ χέρια τῆς τύχης. Ντεμοντέ, δηλαδὴ ἀναχρονιστικό αὐτό,
ἀλλὰ... Ἐν ἐγρηγόρσει, λοιπόν. Πῶς δὲν θὰ συνεννοηθοῦμε καλλίτερα κι' ἀποτελεσματικά, μὲ συνέπεια;]
[Καλά. Τώρα εἰπώθηκαν ὅλα. Ὡστόσο, τὸ βιολί μας ἐμεῖς. Κι' ἐξακολουθοῦντες, λέγοντας le μακρύ μας καὶ
le κοντό μας. Στὸ τέλος, θὰ μᾶς πεῖς νὰ μιλᾶμε καὶ ὀρθογραφημένα, μὲ Λογική, μὲ Καλλιέπεια καὶ σὲ σωστὰ
.Ἑλληνικά, - σὲ ξέρουμε δά!!!].

( - Τί λές, βρέ; Θὰ καταργήσουμε τώρα καὶ τὰ χρώματα, γιὰ νὰ σοῦ κάνουμε τὰ κέφια, βρωμόγερε; Πωρω-
μένε; Ἄκουσον, ἄκουσον, μάι Γκόντ! <------- ἀπαραιτήτως ἀγγλιστί αὐτό, ἔ; Γιατί, ἄ!...Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια τεχνικολόρ, τόσες καὶ τόσες βαφὲς μαλλιῶν, νυχιῶν..., σπιτιῶν, ἐγχρώμων ταινιῶν [ἄν καὶ οἱ ἀσπρόμαυρες εἶχαν τὴν χάρη τους!...Φίλμ νουάρ!...ἄχ! ἄχ! ἄχ! μὴ συνεχίσω, ἆντε, γιατί θὰ μοῦ ξεφύγει καμιὰ Χριστοπαναγιά]. Ἐπιμένω: παίζει ρόλο τὸ χρῶμα, σ' ἕνα γατάκι;)
( - Ἔμ, τί λές κι' ἐσύ; Δὲν παίζει; Τότε γιατί λέμε: "...μὰ ἕνα γατάκι, τί νὰ σοῦ πῶ: κοκκινωπὸ στὸ ἐδῶ του,
ἆσπρο, κάτασπρο τὸ λαιμουδάκι του, πεντάλευκα τὰ ποδαράκια του, δίχρωμα τ' αὐτιά του..."; Ἆντε, μωρέ,
ποὺ θὰ μοῦ πεῖς, ἐμένα! * Κατ' ἰδίαν: Κρύοι, ἄχαροι ἄνθρωποι, μόνο άπὸ φαΐ καὶ κομματοσκυλίαση νιώθετε,
ἀνέραστοι στὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα*]).
( - Ὄχι, μωρέ. Ὁ ἄνθρωπος τὸ γουστάρει ἐπειδὴ λιμάρει τὰ νύχια του. Γατάκι μανικιουρισμένο, μουτράκι...
τρεῖς φορὲς γρατσουνισμένο! Ἐκδορὲς ὑπέροχες, μοναδικές, καλλιτεχνικὲς κι' ἀνεπανάληπτες!...)
( - Ναί, τὸ "ἀνεπανάληπτες" μ' ἔπεισε. Νὰ περαστεῖ ὁπωσδήποτε κι' αὐτὴ ἡ λεπτομέρεια στὰ "Πρακτικά" ).
( - Ξεχνᾶς ὅτι ἡ φωτογραφία εἶναι "στημένη". Ποῦ ξέρει τὸ γατάκι ὅτι ἡ λίμα κάνει γι' αὐτὴ τὴ δουλειά;)
( - Δὲν βλέπει γύρω του; Στραβὸ εἶναι; Ἡ ἀφεντικίνα του δὲν τὄχει σὲ ἀπόσταση ἀλλὰ κοντά της ὅταν καλ-
λωπίζεται, τοὺς ὄνυχας λιμάρουσα;...)
( - Καί, καταλαβαίνει τὸ γατάκι τὴν διαφορά, πρὶν καὶ μετὰ τὴν περιποίηση; Εἷσαι, ρέ, στὰ καλά σου; Ἤ νὰ
βάλω τὶς νιαουριστὲς φωνές;)
( - Καὶ δὲν τὶς βάζεις; Ἡ Μοιραῖα_Ὅλα δὲν θὰ τρέξει νὰ μᾶς σώσει, θέλω νὰ πῶ νὰ μᾶς χωρίσει νὰ μὴ σκοτωθοῦμε γιὰ τὶς γατ'ἀπόψεις μας, καθὼς ἀντιπαθεῖ σφόδρα τὶς γάτες! Καὶ τοὺς γατόφιλους ἴσως, ἀλλὰ δὲν εἶμα
βέβαιος γι' αὐτό, καθώς αὐτοί, συνήθως, ἔχουν κι'ἆλλες...χάρες, μὴν τὶς λέω τώρα καὶ κοκκινίσουν κάποιοι
ἀναγνῶστες. Θὰ τρέξει ὅμως ἡ βρωμόστομη εὐαισθησιάρα  Πασιφάη, ἀπὸ τὴν Πάτρα. Μάλιστα, μὲ ἀεροπλάνο,
μὲ βαπόρι, μὲ νταλίκα, δὲν ἔχει σημασία πῶς καὶ μὲ τί, ἀλλὰ θὰ φτάσει ὥς τὶς ἆκρες τοῦ Κόσμου, ἄν ἀκούσει
τὶς παραμικρές, ἀκόμη καὶ μισοξεψυχισμένες νιαοὺρ-κραυγές).
( - Ἄ, καλά! Δὲν μᾶς ἔφτανε ὁ ἕνας, ἔχουμε τώρα καὶ τὴν ἄλλη! Ἡ γατοτρέλλα δὲν πάει στὰ βουνά, στεριώνει
στοὺς γατόφιλους).
(Διάλειμα ὀλίγων λεπτῶν).
Μέρος Δεύτερον.
( - Μμμ!... Σὰν νὰ βρῆκα τὴν κατάλληλον ἀπάντησιν. Νὰ τὴν πῶ; Δὲν θὰ φάω σφαλιάρα, ἔτσι; Τὸν λόγο σου;
Νὰ μὴ σώσεις νὰ ξαναπιάσεις γάτα ζωντανὴ στὰ χέρια σου; Οἱ γάτες νὰ σὲ βροῦν ψόφιο καὶ νὰ σὲ φᾶνε; Καὶ νὰ
μείνουν τὰ κόκκαλά σου "ἀδιάβαστα" ἀπὸ τὸν παππά; Πρόσεξε: τὸ λέω!... Θὰ τὸ πῶ!... Τὸ ξεστομίζω... Θὰ
βγεῖ ἀπ' τὸ στόμα μου, καὶ τότε θἆναι ἀργά!...Ἀρχίζω. Κι' ὁ λόγος σου, λόγος σου, ἔτσι;
Λοιπόν: "εἶναι τὸ ταλέντο αὐτουνοῦ, τοῦ μαέστρου, ποὺ ἔστησε τὸ γατάκι ἔτσι, ὥστε ν' ἀρέσει περισσότερο, νά
.'ναι γουστόζικο". Τὸ βρῆκα; Πές μου. Δηλαδή, νὰ σ' τὸ ἐξηγήσω: ὁ καλλιτέχνης τῆς Γάτ_Ἄρτ "κρύβεται" πίσω
ἀπὸ τὸ ἐμφανὲς γατάκι καὶ αὐτὸς ἀξίζει τὸν πρῶτο ἔπαινο, ἔ; Μά, γιατί δὲν μιλᾶς; Αὐτὰ ποὺ λέω, τὰ διαβάζουν
τώρα δεκάδες καρατσεκαρισμένα πανέξυπνοι ἄνθρωποι, - τὸ καταλαβαίνεις; Ὅλοι αὐτοὶ θὰ ποῦν πὼς δὲν μιλᾶς γιατί δὲν ἔχεις τί νὰ πεῖς, ὅτ' εἶσαι κούφιος ἄνθρωπος καὶ πουλᾶς ἐντυπώσεις στοὺς αὐτιστικοὺς καὶ μόνον.
Θὰ συμφωνήσουν μαζύ μου, θὰ παραδεχτοῦν τὴν ἐξυπνοσύνη μου, θὰ σ' ἀγνοήσουν - ὄχι πὼς γνοιάζομαι καὶ γιὰ
τὴν ὑπόληψή σου, ἔ; Γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου, δείχνω πονοψυχιὰ ἀπέναντί σου. Ζὲ μὲ σουὶ χεστικέ, ἀκόμη κι'
ἄν σὲ πάρουν μὲ τὶς πέτρες ἤ στὸν μεζἐ! Θὰ προβάλω τὰ χριστιανικά μου ἤθη κι' ἔθιμα, θὰ πῶ:
" - Ἐ, ὄχι κι' ἔτσι, μωρέ, τὸν ἄνθρωπο...Ψυχὴ ἔχει κι' αὐτός. Ὑπάρχει καὶ θεός, θὰ μᾶς τιμωρήσει. Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ἀκόμη καὶ τοὺς ψύλλους".
. Ἀλλὰ κατὰ βάθος, θὰ χαίρομαι ποὺ ἐξευτελίσθης ἰδίᾳ βουλήσει καὶ σμικρότητι! Τί θὰ γίνει, θὰ μιλήσεις;
- Οὐ γὰρ οἶδες τί ποιεῖς!
- Τί ποιῶ, - δηλαδή; Γιὰ ξηγήσου.
- Τίποτα. Ἄσ' το, νὰ σ' τὸ ποῦνε οἱ ἆλλοι.
- Ἐμένα, βρέ, ἤ ἐσένα; Ποὺ βρῆκες πλῆκτρα καὶ τὰ πατᾶς ἀσυναρτήτως; Ἄ, νὰ χαθεῖς.
- Κανένα ταλέντο δὲν πάει χαμένο.
- Κακὸ ψόφο νἄχεις. Στὸ Φόρουμ. γκροὺ ὁ σκουπιδιάρης νὰ σὲ πετάξει, ἀφοῦ δέκα μέρες στὸ κάδο, μὲ τὴν ἀπεργία, νὰ περάσεις, νὰ βρωμίσεις, π' οὔτε κι' ὁ Διάολος νὰ μὴ σὲ θέλει, ἔτσι σάπιο ποὺ θὰ σὲ βροῦν.
- Καὶ μετὰ σοῦ λένε: ὁ Ἔντγκαρ Ἄλλαν Πόε ἔγραψε θρίλερ! Τὴν ζωή μου ὅμως, τὸ τέλος της δὲν τὸ φαντάστηκε.
- Ναί, κάτι τρέχει τώρα στοὺς τάφους. Χαμένο κορμί!
- Τὸ ταλέντο θἆναι. Τρέχα νὰ τὸ προλάβουμε.
.Ἰάνης Λὸ Σκόκκο.

[Constance Celi]

Εξαιρετικό!