Ἀπ' αὐτὰ ποὺ διέσωσα. Ἀκόμη κι' αὐτό, π' ἀνάθεμά το!

[Ἰάνης Λὸ Σκόκκο]

Μπόστ.

Καφεσοφιστεῖες:

Κ α φ ὲ ς, τὸν προσφέρει τὸ μαγαζί!

ΣΤΟΝ ΚΑΦΕ.

Ὤ βαρὺ γλυκὲ καφέ μου,
καὶ σὰν εἶμαι μὲ παρέα,
καὶ σὰν ἔχω μοναξιά,
κάθε μιά σου ρουφηξιὰ
εἶναι μιὰ ψηλὴ ἰδέα.
Γεώργιος Σουρῆς.
* * *

Μιὰ φιλικὴ συμβουλή, περὶ γραψίματος.

ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἔγραψε, 26 Ὀκτωβρίου 2010, καὶ ὥρα 1:20:

Τὸ διάβασα, Ποέτα, μὲ τὸ ἐνδιαφέρον πρὸς μιὰ φίλη ποὺ γράφει, ποὺ μπορεῖ νὰ γράψει καλά, ἀλλά, ὅπως διαπιστώνω, δὲν τὰ καταφέρνει ἀκόμη ἤ κάτι ἆλλο συμβαίνει:
βιάζεται νὰ δεῖ δημοσιευμένο τὸ γραπτό της (αὐτὸ κι' ἄν εἶναι ἐπιζήμιο, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ πρόσβαση στὴν δημοσιότητα εἶναι ἁπλῶς ἕνα κλίκ, χωρὶς τὴν βάσανο μιᾶς κριτικῆς κάποιας ἐφημερίδας, κάποιου ἔγκυρου περιοδικοῦ). Τὸ φαινόμενο μακάρι νὰ ἀφοροῦσε...μόνον ἐσένα! Θὰ σὲ μάλωνα ἰδιαιτέρως, θὰ σοῦ ἐξηγοῦσα λίγα πραγματάκια καὶ, φαντάζομαι, αὐτὸ θὰ ἦταν ἀρκετὸ μὲ τὸ παραπάνω.
Ὁ Γιάννης Τσαρούχης, ὡς γνωστόν, εἶχε πεῖ: Στὴν Ἑλλάδα εἶσαι ὅ,τι δηλώσεις.
Θὰ μοῦ ἐπιτρέψεις νὰ "ἀνέβω" στὸ ὕψος του καὶ νὰ "τὸν" διορθώσω: Στὴν Ἑλλάδα βρίσκεσαι ὅπου μπῆκες ἀπ' ὅπου κι' ἄν μπῆκες.
Μὲ τὸ θᾶρρος καὶ τὴν προσωπική μου σὲ σένα φροντίδα, θὰ σοῦ ἔλεγα:
1.- ἀφαίρεσε τὸ 1/5 τῶν λέξεων (φλυαρία;)
2.- ξεκαθάρισε τὸ ὕφος: εἶναι διήγημα; εἶναι πεζοτράγουδο; εἶναι ρεπορτὰζ διηγηματιζέ; Μήπως κάνει γιὰ πεντάλεπτο ραδιοφωνικὸ μονόπρακτο; (Γιὰ κεῖ θὰ τὸ προόριζα).
3.- οἱ διάλογοι πείθουν; Βάλε, αὐτὰ τὰ λόγια, σ' ἕνα στόμα· δὲς τώρα: ἡ γλώσσα καὶ τὰ χείλη καὶ τὰ δόντια, ἡ πνοὴ καὶ ἡ σκέψη, μὲ τὴν καρδιὰ (τοῦ καθενὸς χωριστά) συμβαδίζουν;
Θὰ μοῦ μιλοῦσες ἐμένα ἔτσι; Θὰ σοῦ μιλοῦσα ἐγὼ ἔτσι;
4.- στὸ τέλος, καταλαβαίνουμε γιατὶ αὐτὴ ἡ γυναίκα εἶναι "'ἀρνητικὴ" ἀλλὰ οἱ δικαιολογίες της, πρίν, ὁδηγοῦσαν ἀλλοῦ χωρὶς νὰ ὁδηγοῦν καὶ πουθενὰ (ἄς ποῦμε στὴν χειραφέτηση) οὔτε μᾶς ἀφήνει νὰ ὑποψιαστοῦμε (χωρὶς νὰ καταλαβαίνουμε τί) ὅτι κάτι κρύβει (ποὺ τὸ μαρτυρᾶς στὸ φινάλε).
5.- αὐτὲς οἱ ὡραιοποιήσεις ὀνειροπολήσεων εἶναι ἐντελῶς ντεμοντὲ καὶ δὲν ταιριάζουν καθόλου μὰ καθόλου σὲ ἀνθρώπους ποὺ ζοῦν τὸν ἔρωτα καὶ δὲν εἶναι ἀκόμη ἔφηβοι, ἀδοκίμαστοι, παρθένοι. (Κοριτσάκια ἀρλεκινοθρεμμένα θὰ σοῦ ποῦν: "Ὡραῖο εἶναι, μοῦ ἄρεσε!". Αὐτὰ τὰ κοριτσάκια, ἀγνόησέ τα).
Σταματῶ τὶς...ἀπαριθμήσεις, ἴσως εἶναι πολλὲς καὶ δυσβάσταχτες γιὰ τὸν κάθε παραλήπτη (ἰσχύει γιὰ πολλὰ ποὺ ἔχω διαβάσει ἐδῶ, στὸ Φόρουμ). Πρόσεξε: ἡ θεματικὴ δὲν μὲ ἐνδιαφέρει. Τὸ καλὸ γράψιμο μὲ νοιάζει. Μπορεῖ κανεὶς νὰ περιγράψει κι' ἕναν φόνο ποὺ διέπραξε, τὸ ἴδιο μοῦ κάνει. Νὰ μὲ πείσει θέλω. Καὶ τότε, μᾶλλον θὰ μοῦ ἀρέσει.
Νὰ, γιὰ παράδειγμα σὲ παραπέμπω σὲ μιὰ ταινία μὲ τὸν τίτλο "Μ" (1931, μὲ τὸν Πῆτερ Λόρε): πρόκειται γιὰ ἕναν ἐγκληματία βιαστὴ κτλ. Τὸ καλλιτεχνικὸ ἀποτέλεσμα, κορυφαίας ποιότητος. Μὲ ἀφορμὴ ὅ,τι πιὸ ἀπάνθρωπο.
Δὲν χαϊδεύω ποτὲ μου αὐτιά.
Κλείνοντας: δὲν ἀναζητοῦμε τὸ ἀριστούργημα. Ἕνα καλὸ γράψιμο ποὺ μᾶς κερδίζει, ἀρκεῖ.

Μοῦ ἔγραψε ἡ Μοιραῖα_Ὅλα:
1.- μονάχα αλήθειες που πιστεύεις.
2.- δε θα μπορούσα να κρίνω ποτέ αυστηρά κάτι που έχει δημιουργήσει κάποιος άνθρωπος που γενικότερα συμπαθώ,
3.- Δεν είναι εύκολο να είσαι αρεστός σε όλους
4.- Ίσως εσύ την λογοτεχνία να τη θεωρείς ας πούμε «επάγγελμα». Εγώ και φαντάζομαι πως ίσως αυτό συμβαίνει και με την ποέτα, την θεωρώ ανάγκη
* * *
ΚΛΙΝΟΣΟΦΙΣΤΗΣ ἀπάντησε: Θεωρῶντας, μόνος μου, τὸν ἑαυτό μου, ὡς μοχθηρό, ζηλόφθονα κι' ἀνάποδο,
(εἴπαμε: ἐγὼ τὰ λέω αὐτὰ, ἄρα ἰσχύουν)
ἀρχίζω ἀνάποδα, μὲ ζῆλο καὶ μόχθο (ἄν καὶ δὲν ἰσχύει τὸ τελευταῖο αὐτὸ ἀφοῦ μοῦ εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ ἀπαντήσω):
[Παρακαλεῖται ἡ "πρώτη περιπεσούσα στὴν ὑπακοὴ πρὸς ἐμὲ" Γαλῆ
νὰ δώσει ὅλως ἰδιαιτέραν σημασίαν εὶς τὰς χρωματισθείσας λέξεις. Εὐχαριστῶ].
4.- Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ θεωρῶ ἐγὼ τὴν λογοτεχνία ἐπάγγελμα ἀφοῦ δὲν τὴν πουλάω; Ἀφοῦ ἔχω γυρισμένη τὴν πλάτη μου στοὺς ἐκδότες ὅλους, ἀνέκαθεν;
3.- Τὸ λὲς ἐμένα αὐτό, ποὺ "ἀρέσω σὲ ἐλάχιστους" (καὶ τὸ παραξέρω), ἄν καὶ μὲ διαβάζουν οἱ περισσότεροι;
2.- Δὲν θὰ μποροῦσα νὰ κρίνω αὐστηρὰ κάποιον ἄνθρωπο ποὺ συμπαθῶ; Τὶ λὲς, καλέ! Αὐτὸν ποὺ μὲ νοιάζει, ἄς ποῦμε τὸν γυιό μου; Καὶ ποιόν θὰ κρίνω αὐστηρά, αὐτὸν ποὺ ἄν πάει νὰ κόψει τὸ λαιμό του θὰ πῶ: - Ἄχ! δροσίστηκα!...(;)
Καὶ τί θὰ πεῖ "ἔχει δημιουργήσει"; Ἡ δημιουργία εἶναι κάτι καλό. Ἀλλιῶς εἶναι διάλυση, ἐκμηδένιση.
(Μοῦ φαίνεται πρέπει νὰ ἐκδοθεῖ ἐπειγόντως ΛΕΞΙΚΟ Ἀξιῶν καὶ Ἀπαξιῶν).
1.- Δὲν λέω ἀλήθειες ποὺ πιστεύω, λέω ἀλήθειες δοκιμασμένες στὴν πυρά. Τῶν Γραμμάτων καὶ τῆς Τέχνης. Ἀκόμα κι' ἄν θέλεις νὰ τὰ ἀποδιοργανώσεις, πρέπει πρῶτα νὰ τὰ ὑπηρετήσεις.
------------
Νὰ σοῦ πῶ μιὰν ἀλήθεια ποὺ πιστεύω καὶ ποὺ ἆλλοι ἴσως δὲν πιστεύουν;
Ὁρίστε: ὅτι ἡ Λαμπέτη ἀκόμα καὶ τώρα μετανιώνει ποὺ δὲν παίξαμε μαζὺ κι' ἔπαιξε μὲ τὸν βλάκα τὸν Χὸρν. Πιὸ πολὺ ταιριάζαμε μαζύ.
Αὐτὸ δὲν μοῦ τὸ βγάζεις μὲ τίποτα ἀπὸ τὸ μυαλό – καὶ καλὰ νὰ πάθει λοιπὸν, ὅ,τι ἔπαθε, δὲν τὴν λυπᾶμαι!
------------
Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὰ συμβαίνουν τόσο στὶς Λογοτεχνικὲς Ἑταιρίες ὅσο καὶ στὸ Περὶ Ἀνέμων καὶ Ὑδάτων, ἐπειδὴ τὸ δεύτερο μοῦ ἔρχεται πιὸ βολικό, ὡς κατ' οἶκον
ἐνασχόλησις, (μὴ θαρρεῖς πὼς τὸ πρῶτο δὲν εἶδε ἀστραπὲς καὶ βροντὲς τοῦ Δία σὲ ἐπὶ τόπου Ἐπιθεώρηση), αὐτὸ τὸ δεύτερο τὸ ἀγαπῶ καὶ θέλω νὰ τὸ προστατεύσω (ἄν καὶ ὅσο μπορῶ). Γι' αὐτὸ ἄλλωστε καὶ, κάθε μέρα, μέσα του χώνομαι (ὅπως θέλεις πάρ' το).
Γενικῶς, νιώθω σὰν στὸ σπίτι μου στὸ Φόρουμ.

Μωρέ, νὰ προσθέσω καὶ τί δήλωσε ὁ Γκυστὰβ Φλωμπὲρ κάποτε; Εἶπε: “Ἡ μαντὰμ Μποβαρὺ εἶμαι ἐγώ”. Τί ἐννοοῦσε; Τὸν μόχθο καὶ τὴν φαντασία καὶ τὸ πάθος ποὺ ἔβαλε γιὰ νὰ γράψει τὸ μυθιστόρημα. Τὸ ἔχω μεταφράσει λίαν ἐπιτυχῶς (ἄρα καὶ ξέρω τί λέω) στὰ Κλασικὰ Παπύρου.

Υ.Γ. Ποέτα, Μοιραῖα_Ὅλα, Γαλῆ. Ψευδωνυμομαχήτριες, φίλτατες.