~ ΟΔΥΣΣΕΑς ΕΛΥΤΗΣ ~ " Οι Κλεψύδρες του αγνώστου "~ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ ~

[Stauroula Chronopoulou]

*****************************************************

*!*!*

~ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ ~

ΟΔΥΣΣΕΑς ΕΛΥΤΗΣ

" ΟΙ ΚΛΕΨΥΔΡΕΣ ΤΟΥ ΑΓΝΩΣΤΟΥ "

α'

Θυμώνει ο ήλιος ,

ο ίσκιος του αλυσοδεμένος

κυνηγάει τη θάλασσα .

Ένα σπιτάκι , δυο σπιτάκια ,

η φούxτα που άνοιξε από τη δροσιά

και μυρώνει τα πάντα .

Φλόγες και φλόγες τριγυρνούν

ξυπνώντας τις κλειστές πόρτες των γέλιων .

Είναι καιρός να γνωριστούνε

οι θάλασσες με τους κινδύνους .

Τί θέλετε ρωτά η ακτίδα

και τί θέλετε

η ελπίδα

κατεβάzοντας τ' άσπρο της πουκάμισο .

Μα ο άνεμος στέρεψε τη zέστη

δυο μάτια σκέπτονται .

Και δεν ξέρουν πού να καταλήξουν

είναι τόσο πυκνό το μέλλον τους .

Μια μέρα θά' ρθει

που ο φελλός θα μιμηθεί την άγκυρα

και θα κλέψει τη γεύση του βυθού .

Μια μέρα θά' ρθει

που ο διπλός τους εαυτός θα ενωθεί .

Πιο πάνω ή πιο κάτω από τις κορυφές

που εράγισε το αποψινό τραγούδι του Εσπέρου .

Ένα κορίτσι , δυο κορίτσια ,

γέρνουν στα γιασεμιά τους κι αφανίzονται .

Μένει ένα ρυάκι να τα εξιστορίσει

μα έσκυψαν να πιουν εκεί ακριβώς οι νύxτες .

Μεγάλα περιστέρια και μεγάλα αισθήματα

καλύπτουν τη σιγή τους .

*!*

Φαίνεται πως το τέτοιο πάθος τους

είναι ανεπανόρθωτο .

Και κανείς δεν ξέρει αν έρθει

ο πόνος να γθυθεί μαzί τους .

Σπανίzουν οι παγίδες

άστρα γνέφουνε στους εραστές τα μάγια τους .

Όλοι σκιρτούνε , συσπειρώνονται

~ ήρθε η αθανασία .

Που zητάνε τα xέρια σφίγγοντας τη μοίρα τους

που άλλαξε το σώμα έγινε άνεμος δυνατός

~ η αθανασία φίνεται ήρθε .

{ . . . }

***************************************************************

ζ΄

Στην άγνοια ξεκουράζεται ο ουρανός

Στην κουπαστή του ύπνου ο άνθρωπος

Τυχερός αιχμάλωτος μιας φλόγας που αθωώνεται

γράφοντας τ’ αρχικά της στο        σκοτάδι

Απλωμένο σ’ άλλον κόσμο των κλειστών βλεφάρων

προνομιούχο       

Πιο κοντά στην κλειδαριά

Μεγάλου μυστικού που ανύποπτο σαλεύει προς τη λύτρωση

Εφαρμόζει ο πόθος τις εικόνες του, ζωή που υπάρχει

σ’ άλλη ζωή       

Αίμα που τρέχει από τα μάτια μου,

στις πράξεις των ηρώων του (άστρο εχέμυθο)       

Και τρέμει ο μόχθος των χεριών μου,

υψώνεται ώς τα χρώματα του θυρεού

της λήθης       

Βλέπω το γέλιο που έγραψε τη μοίρα του

Βλέπω το χέρι που έδωσε το ρίγος του

Και τυλίγομαι σύννεφα που εύκολα

ξεδιαλύνει μια φτυαριά ουρανού        καθάριου .

Έμπιστο φως ξαναγεμίζεις το άλσος μου ,

έτοιμος είμαι στο

προσκάλεσμά σου       

Είμαστε δυο, και παρακάτω η ακροθαλασσιά

πάλι με τις πιο γνώριμες κραξιές των γλάρων       

Όπου κι αν βάλω πλώρη εδώ αράζω ,

το σκοτάδι με χρωστάει στο φως       

Η γη στη θάλασσα, ή φουρτούνα στη γαλήνη

Κρεμασμένος απ’ τα κρόσσια μιας αυγής που εξάγνισε

τα νύχτια παρελθόντα       

Γεύομαι τους καινούριους ήχους ,

άθλους της δροσιάς που επίστεψαν στα δέντρα       

Μια χλωρή παρουσία προχωράει στις ρίζες της

κι αποκτάει

τη μέρα       

Σαν καρδιά που μπαίνει πια στη θέση της

Σαν γυναίκα που νιώθει πια τα νιάτα της

Και χαρίζει ανοίγοντας τους κόσμους των ματιών της

ηδονή ανεξάντλητη 

      

Μέρα ξανθή, του ήλιου ανταμοιβή και του Έρωτα

{ . . . }

*****************************************************************

*!*!*