Κάπου εδώ τριγύρω

[Πηνελόπη Κονιτοπούλου]

Πιάνει το γεμάτο μπύρα ποτήρι της, πίνει ακόμα μια γουλιά και το ακουμπάει πάλι στο τραπέζι. Κοιτάζει για λίγο τριγύρω και στρέφει πάλι το βλέμμα της προς το πάτωμα, πειράζει λίγο τα μαλλιά της και τώρα σηκώνει το κεφάλι της. Δείχνει να προσπαθεί να χαμογελάσει, όμως δεν τα καταφέρνει. Πίνει άλλη μια γουλιά και φαίνεται σκεπτόμενη. Το σώμα της είναι εκεί, το μυαλό της όμως όχι. Κάτι την απασχολεί, κανείς όμως δεν ξέρει τι.

Σίγουρα θα ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες. Θα δείξει το ενδιαφέρον της και πάνω στη κουβέντα ίσως χαμογελάσει ελάχιστα. Όμως πάλι κάπου θα χαθεί, κάπου θα ταξιδέψει το μυαλό της. Μάλλον κάτι θα ψάχνει.

Κι όταν πια η νύχτα θα έχει φτάσει στο τέλος της, θα σε πάρει μια αγκαλιά -από εκείνες τις αληθινές, τις ασφαλείς αγκαλιές που δεν κάνει κανείς εύκολα- και θα σου πει καληνύχτα.

Κι εγώ ύστερα θα αναρωτηθώ. Πώς κοιμήθηκε αυτή η κοπέλα εκείνο το βράδυ? Χάθηκε σε κάποια αγκαλιά? Άγγιξε κανείς την ψυχή της πέρα από το σώμα της? Έστω για εκείνη τη νύχτα?

Είναι από εκείνες που δεν φοβούνται τίποτα και κανέναν. Από εκείνες που ξέρεις ότι δεν μπορείς να παίξεις μαζί τους, δεν θα σου δώσει το δικαίωμα. Δεν ψάχνει για υποσχέσεις και λόγια μεγάλα. Σίγουρα όμως αυτό που ψάχνει, κάποια στιγμή θα το βρει. Και όταν το βρει, ίσως βρει και το χαμόγελό της. Εκείνο που την ομορφαίνει, όχι το ψεύτικο. Εκείνο που βγαίνει μέσα από την ψυχή της.

Αυτό που ξέρω εγώ όμως είναι πως μέσα από εκείνη, μέσα από τα δικά της κομμάτια, βρήκα ένα δικό μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου που αγάπησα και εκτίμησα περισσότερο. Βρήκα δύναμη, κουράγιο. Ένιωσα λιγάκι ασφαλής μαζί της γνωρίζοντας πως πάντα θα είναι εδώ. Αλλά θα φύγει ξέρεις. Όλοι φεύγουν. Χαίρομαι όμως για το χρόνο που περάσαμε μαζί. Χαίρομαι για τις κουβέντες που ανταλλάξαμε, για τις στιγμές που γελάσαμε, για τα βράδια που μεθύσαμε. Χαίρομαι για εκείνες τις όμορφες βόλτες σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης.

"Μερικές φορές φαίνεται να είσαι ο μόνος στον κόσμο που αγωνίζεται, που δοκιμάζει την αποτυχία, που είναι ανικανοποίητος, που δύσκολα τα βγάζει πέρα. Αυτό το συναίσθημα όμως είναι ψέμα. Κι αν απλά περιμένεις, αν βρεις το κουράγιο να τα αντιμετωπίσεις όλα για μια ακόμα μέρα, κάποιος ή κάτι θα σε βρει και θα τα φτιάξει όλα. Επειδή όλοι χρειαζόμαστε λίγη βοήθεια που και που·κάποιον που θα μας βοηθήσει να ακούσουμε την μουσική του δικού τους κόσμου, που θα μας υπενθυμίσει πως τα πράγματα δεν θα είναι πάντα έτσι. Κι αυτός ο κάποιος είναι κάπου εκεί έξω. Κι αυτός ο κάποιος θα σε βρει."

Το όνομά της; Δεν χρειάζεται να το μάθεις!
Το μόνο που πρέπει να μάθεις είναι κοιτάς καλά γύρω σου και να παρατηρείς. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που αξίζουν, που ίσως να έκαναν τα πάντα για εσένα. Όλοι όσοι θα περάσουν από τη ζωή σου θα έχουν κάτι διαφορετικό να σου προσφέρουν. Κι αν μόνο κοιτάς προσεκτικά, θα βρίσκεις σε καθέναν από αυτούς έστω κι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου. Κι όταν πια θα έχεις βρει όλα τα κομμάτια σου, διασκορπισμένα από εδώ κι από εκεί, τότε θα ανακαλύψεις κι εσένα. Θα σε βρεις. Θα συνειδητοποιήσεις ποιος πραγματικά είσαι και που ακριβώς θέλεις να πας.

Μόνο μην μένεις στάσιμος. Κουνήσου! Βγες μια βόλτα και κοίταξε τον ήλιο μέχρι τα μάτια σου να πονέσουν, άφησε τον να ζεστάνει το πρόσωπό σου. Νιώσε τον αέρα να περνάει από το κορμί σου, όσο κρύος κι αν είναι. Ρίξε ένα τεράστιο χαμόγελο και προχώρα, μαζί σου. Με εσένα. Με τον εαυτό σου που τόσο πολύ αγαπάς. Γιατί το ξέρεις, αν δεν αγαπάς πρώτα εσύ τον εαυτό σου, δεν θα σε αγαπήσει ποτέ κανένας. Και κανένας δεν θα σε αγαπήσει περισσότερο από όσο αγαπάς εσύ, εσένα.

Δώσε λοιπόν μεγάλη προσοχή γύρω σου. Κι ίσως το επόμενο ζευγάρι μάτια που θα σου χαμογελάσει την ώρα που εσύ προχωράς σκεπτόμενη και μάλλον με τη μουσική τέρμα στα ακουστικά σου, ίσως αυτό το ζευγάρι μάτια να σου αλλάξει τη ζωή. Κι αν κοιτάξεις ακόμα καλύτερα, θα δεις πως αυτά τα μάτια είναι τελικά τα δικά σου, η αντανάκλασή τους. Τόσο χαμογελαστά όσο τα έκανες εσύ να φαίνονται.

Εγώ πάντως με βρήκα, κάπου εδώ τριγύρω. Σε ένα ακόμα ποτήρι κόκκινο κρασί, σε μια συζήτηση χωρίς ουσία, σε ένα ακόμα μεθύσι. Με βρήκα καθώς μάζευα κομμάτια μου, μέσα μία ακόμα φιλική αγκαλιά ή σε ένα ακόμα δάκρυ μου. Με βρήκα τότε, σε μία ακόμα ζάλη ή σε εκείνον τον καναπέ που είχα ξαπλώσει και δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου. Μα κυρίως με βρήκα σε εκείνο το χαμόγελο μου, το δικό μου χαμόγελο, που δημιούργησα μόνη μου όταν κατάλαβα ποια είμαι, που θέλω να πάω και τι αξίζω. Κι αν ήταν όλο αυτό το ταξίδι ο λόγος για να με βρω, ναι, άξιζε τον κόπο.

Αφήνει κάτω το πλέον άδειο από μπύρα ποτήρι της και σηκώνεται. Φαίνεται να χαμογελάει και απλώς φεύγει χωρίς να πει κουβέντα. Χωρίς ένα αντίο. Φεύγει γιατί όλοι φεύγουν. Κλείνει την πόρτα με δύναμη και τα αφήνει όλα πίσω. Κι εγώ στέκομαι εδώ κοιτάζοντας την κλειστή αυτή πόρτα και ο,τι εκείνη η κοπέλα άφησε, ο,τι εκείνη μου έμαθε και με δίδαξε. Στέκομαι εδώ, χαμογελώντας. Μα δεν είμαι μόνη μου, είμαι με έμενα, μαζί μου. Είμαι εδώ παρατηρώντας ακόμα την κλειστή πόρτα χωρίς να θέλω να πάω να την ανοίξω. Γιατί ξέρω πως ο,τι θέλω είναι εδώ, στο τώρα. Κι αυτό το τώρα ξεκινάει μόνο από έμενα. Ξεκινάει με το δικό μου χαμόγελο. Τώρα.

Κι εγώ ύστερα θα αναρωτηθώ. Που να πήγε εκείνη η κοπέλα;

Ο,τι κι αν γίνει, ξέρω πως σε μία γωνία αυτού του δρόμου, στο επόμενο ηλιόλουστο πρωινό ή ακόμα και στην επόμενη ματιά που θα ρίξω στον καθρέφτη, εκείνη θα είναι εκεί, χαμογελαστή και χαρούμενη. Θα είναι εκεί να μου υπενθυμίζει πόσο μικρή είναι η ζωή μας και πως δεν είμαστε τίποτα πέρα από περαστικοί, πως μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα να εξαφανιστούμε. Μέσα σε ένα μικρό αεράκι ή στην επόμενη σταγόνα βροχής, μπορεί απλά να χαθούμε.

Γι'αυτό θα κοιτάξω πάλι στον καθρέφτη και θα με δω, θα είμαι εκεί, χαμογελαστή και χαρούμενη. Γιατί ξέρω πως η δίκη μου χαρά και ευτυχία ξεκινάει από εμένα. Και ξεκινάει τώρα.

[Stauroula Chronopoulou]

ΞΕΧΩΡΙΣΤΕς ΣΚΕΨΕΙς ΑΠΙΘΩΜΕΝΕς

ΕΝΤΕΧΝΑ ΣΕ ΜΙΑΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗΝ

ΨΥΧΗς ~ ΓΩΝΙΑ ! ! !

ΚΕΡΑΣΜΑ ΛΑΤΡΕΙΑς

https://www.youtube.com/watch?v=Cy-Y0FF-zV4

ΛΑΜΠΕΡΕς ΜΑΓΙΑΤΙΚΕς ΕΣΠΕΡΕς ! ! !

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΜΟΥ ΚΑΠΟΥ . . . ΕΔΩ ΤΡΙΓΥΡΩ ; ))

ΓΕΙΑ ΜΑς ! ! !

* Λ Α Μ Ψ Η *

[Παντελής]

καληνύχτα Πηνελόπη θέλουν αγάπη οι ανθρώποι.