Το παρακάτω ποίημα το έγραψα το 2007 με αφορμή τις πυρκαγιές στη Πελλοπόνησο το καλκαίρι αλλά είναι επίκαιρο όσο ποτέ! Συμπεριλάμβάνεται στη ποιητική συλλογή "Λουλουδένιο τραύμα".

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Ξεφυλλίζοντας προχτές το παλιό μου φυτολόγιο

αντίκρισα κάθε λογής όμορφο λουλούδι

ύστερα έριξα μια ματιά…

Με μια κούπα καφέ και μια εσάρπα τριγυρνώ στις νοστιμιές του κόσμου. Ενός κόσμου διαφορετικού , με τόσες αποχρώσεις... Μα οι ανάγκες του ανθρώπου δεν αλλάζουν. Για αγάπη , συμπόνια και χαμόγελο... Όλοι γελάμε , αγαπάμε , πονάμε με τον ίδιο τρόπο. Αυτό δε θα αλλάξει ποτέ... Με τα ταξίδια αλλάζει η όψη του προσώπου σου. Γνωρίζεις πολιτισμούς , μυρωδιές , πίστη , μουσική και χορό . Καταλαβαίνεις ότι τελικά πιο πολλά είναι αυτά που μας ενώνουν παρά που μας χωρίζουν . Σκέφτεσαι…

Εδω στης Ιβηρικης τα χωματα, με βηματα ποιητικα περπατω , διπλα σε ανθρωπους απλους με νοικι μιας πενταρας μα με σκεψεις κι πνευμα τοσο πλουσιο οσο δε φτανουν τα πλουτη ολου του κοσμου. Στενακια πετρινα γραφικα συναντω κι σπιτια παλια με χρωματα κι σχεδια απο μια κληρονομια αραβικη... Ο Ατλαντικος ωκεανος ως σημαδι και σημα κατατεθεν διαμορφωνει το ταπεραμεντο των ανθρωπων. Η θεα απο τα αναριθμητα μιραδουρος σε αφηνει αφωνο κι απαθανατιζεται σε μηχα…

Με αφορμή τον πόλεμο στη Συρία , τις τουρκικές ενέργειες κ.ο.κ έγραψα το παρακάτω ποίημα:

ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

τι να κανουν κι αυτοι οι ποιητες 

που ονειρευονται έναν κόσμο καλύτερο

και η γη ολακερη δεν τους φτανει;