Σκουριά και όνειρα …

[ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ]

*

Σκυφτός εργάζεσαι κι ώρες ατέλειωτες
κτυπάς αμίλητος το ματσακόνι ,
όλος ο κόσμος σου άλμυ και σίδερο
ένα μονόπρακτο που δεν τελειώνει .

Όνειρα που` χτιζες , κάστρα που ρήμαξαν ,
χλωμά φαντάσματα του χθες οι σκέψεις ,
κι ήρθε το σήμερα , άλυκο σάβανο ,
μα πως το όραμα να παραβλέψεις ;

Ψυχή και σώμα μου , ματιά μου πύρινη ,
κάθε σου κίνηση μια αυταπάτη ,
ορμές και πάθη μου , του νου εκτρώματα ,
κι όσες αγάπησα , άγνωστα κράτη .

Σκουριά και θάλασσα , εχθροί μου μοιάζουνε ,
τρώνε τις σάρκες μου και τις στιγμές μου ,
κι έτσι θεριεύουνε και ξαναγίνονται ,
θεές που λάτρεψα και μαγισσές μου .



* * *



Παρατηρώντας τον οποιοδήποτε χώρο στο κάθε καράβι μπορείς εύκολα να καταλάβεις ποιοι ήταν οι προηγούμενοι που πέρασαν πριν από εμάς . Μπορείς να διακρίνεις τον μερακλή και τον καθαροδούλη , από τον τσαπατσούλη μπαρκαρούτσο .

Αραιά και που κάποια ιδιοφυής πατέντα , άξια για βραβείο , καλύπτει κάποια ανάγκη του πλοίου με τρόπο αξιοπρόσεκτο και αξιοθαύμαστο . Στα παλιά πλοία συναντάς συχνότερα κάθε λογής ιδιοκατασκευές . Η δουλειά του μαγκιόρου ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες , όπως η μύγα μέσα στο γάλα, από του ατζαμή και του κακοτεχνίτη .

Οι καμπίνες , ειδικά του πληρώματος , είναι καταταλαιπωρημένες , έχοντας υποστεί την φθοροποιό διαδικασία εναπόθεσης της προσωπικής σφραγίδας του κάθε τυχάρπαστου ναυτεργάτη της εκάστοτε πατρίδας .

Μπουλμέδες γεμάτοι με τρύπες και σημάδια , άλλα φανερά και άλλα σβησμένα με τον καιρό . Καμμιά φορά στο πίσω η στο κάτω μέρος των συρταριών είναι χαραγμένο το όνομα και η χρονική περίοδος της θητείας του ναυτικού που φιλοξενήθηκε στην συγκεκριμένη καμπίνα .

Άλλοτε δίπλα στο όνομα του θα δείς και κάποιο άλλο , γυναικείο … ακόμη και το όνομα κάποιου πόρτου , μάζι με την κλασσική ραγισμένη καρδιά , την τρυπημένη από στιλέτο που στάζει αίμα και μία λέξη μόνο … amor , love , mahal …

Χρόνια τώρα , μια σκέψη αποτελεί τον θεμέλιο λίθο του πνευματικού μου οικοδομήματος περί των σχέσεων πλοίων και ναυτικών . Η φευγάτη σκέψη - που αν και θα σας καταθέσω , δεν σκοπεύω δογματικά να επιμείνω για την ορθότητα της , ότι ο ίδιος o εαυτός μας - και όχι το φθαρτό υλικό σώμα μας αλλά η ψυχή μας η ίδια - δεν φέυγει ποτέ από το πλοίο μας , μα βρίσκεται εκεί . Και θα βρίσκεται για πάντα εκεί . Και θα είναι για πάντα ένα κομμάτι του . O ταυτισμός στην ανθρώπινη φύση είναι ενδιάθετος , βιολογικός .

Όπως το ίδιο πιστεύω ότι συμβαίνει και με όλους τους υπολοίπους όσους σχετίζονται με καποιο τρόπο μαζί του . Το εσώτερο είναι μας δεν φέυγει ποτέ από το πλοίο . Ακόμη και όταν ξαμπαρκάρουμε , ένα κομμάτι μας παραμένει για πάντα εκεί . Η υπαρξή μας βρίσκεται κατακερματισμένη και διάσπαρτη στα μήκη και τα πλάτη όλης της γης εγκλωβισμένη στο σκαρί του κάθε πλοίου που περάσαμε , μαζί με εκείνη του ναυπηγού και του κάθε τεχνίτη της γυάρδας που χτίστηκε .

Kαι παραμένει εκεί , εως εκείνη τη στιγμή …Έως εκείνη την στιγμή, εκείνης της ημέρας , που το καράβι μας νικημένο από την άνιση μάχη με τον πανδαμάτωρα χρόνο , θα παραδώσει ολοκληρωτικά το πνεύμα του στον καλό Θεό των κουρασμένων καραβιών .
Έως το τέλος του χρόνου .


* * *


Όταν ζεις με φαντάσματα , πάντοτε ψάχνεις για εκείνη την αλήθεια που θα σε λυτρώσει ...

Από Ταρραγκόνα - Ισπανία , Παρασκευή 11 Μαίου 2007
εως Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007 , εν πλώ για Σάντος - Βραζιλία

[Gavri Irene / Γάβρη Ειρήνη]

-Η δουλειά του μαγκιόρου ξεχωρίζει ανάμεσα στις άλλες , όπως η μύγα μέσα στο γάλα, από του ατζαμή και του κακοτεχνίτη .
Γιάννη η γραφή σου ξεχωρίζει!!!
-Η υπαρξή μας βρίσκεται κατακερματισμένη και διάσπαρτη στα μήκη και τα πλάτη όλης της γης εγκλωβισμένη στο σκαρί του κάθε πλοίου που περάσαμε...

Σε μέρη, πράγματα, καταστάσεις που η ψυχή μας έζησε έντονα , πάντα θα βρίσκετε εκεί ....
Χαρίζουμε ένα μέρος της ψυχής μας .