Μη με ξεχάσεις....

[Ειρήνη]

Μη με ξεχάσεις,
σαν θα περάσεις
του ουρανού το σκαλοπάτι,
πάρε μαζί σου,
της γης θυμήσου
για να με βρίσκεις πάνω, το χάρτη.

Πάρε κλωνί μου
την τραγική μου
μορφή, να κρύψεις στην ψυχούλα,
να το θυμάσαι
όταν φοβάσαι
πάντα κοντά σου θα 'ν η μανούλα.

Θα περιμένω,
κλαρί κομμένο
για να σε σφίξω ξανά στα στήθη,
μου 'πε 'να αστέρι
πως θα σε φέρει
έτσι που μ' είδε και με λυπήθη.

Μον κάθε δείλι,
να 'σαι στην πύλη,
έστω μια νύχτα να αποδράσεις.
Είπα στ' αστέρι,
από το χέρι
να σε κρατά να μη δειλιάσεις.

Θα 'χω πλυμμένα
και μυρωμένα
τα ρουχαλάκια σου ν' αλλάξεις.
Και πριν ροδίσει
κι η πύλη κλείσει
με τ' αστεράκι εκεί θ' αράξεις.

[Χαρης]

Ειρηνη μου ,το ποιημα σου, μια νοτα βαθιας ανθρωπινης συγκινησης ,για κατι που εφυγε,που θα θελε ομως να ναι εδω,αναζητηση μιας γεφυρας αγαπης
και στοργης σ ενα κοσμο τοσο ονειρικο!

με συγκινησες βαθια !! .... να παλι ο κομπος στο λαιμο.....
να σαι καλα!

[Nefeli riga]

Συμφωνώ με Χάρης, έτσι ένιωσα, με συγκίνησε.
Το νόμισα προσωπικο ..μα εξηγησες μετά.
Φοβερό ποίημα.