Εξαργύρωσις

[Έλλη]

Φωνή
έδωσες στο χέρι μου
χωρίς
να με ρωτήσεις.
Θα σου το πω άλλη μια
φορά,
μετά θα το βουβάνω,

για να χαθεί
το νόημα
από την ώρα ήδη
που θα γράφεται,
να 'ναι βαθιά
θαμμένο.

Να μην υπάρχουν πια
"τοιουτοτρόπως".
Γιατί,
τα "τοιουτοτρόπως"
είναι αφόρητα,
ακατασίγαστα,
αχαλίνωτα,
εντόνως σφοδρά.

Είναι από αυτά
τα λογικά
που οδηγούν
στην Τρέλα.

Και ενώ δεν πρόλαβα
να σου το πω
αφου δεν το έχω
ζήσει

Σου στέλνω ευχή
με την βροχή,
για αγάπη
άμετρη

γαλάζια
σαν το χρώμα
του πουκαμίσου σου,
αιχμηρή
σαν τον λογισμό σου,
που δεν μπορείς
είτε δεν θέλεις
να τον κρύψεις.

Κι έναν διαβήτη
προφητείες
μεστές πόθων
εκπληρωμένων,
για να σε φτάσουν
γρήγορα
εκεί που υπάρχεις
μαζί με όνειρα
πολύτιμα,
αβάτευτα

να με θυμάσαι
κάθε που θα βλέπεις
την βροχή,
κάθε
που θα σε αγγίζει.
Το χέρι σου ν'απλώνεις
να σε ποτίζει,
να σου λογχίζει
την καρδιά,
το νου να σου οδηγεί
να στον δροσίζει.

Γιατί έδωσες φωνή στο χέρι μου;
με ρώτησες;


Πώς να σιγήσει τώρα
που από τους στίχους μας
ροδοκοκκίνησε ο ορίζοντας,
που τους εδιάβαζε στεκούμενος
πάνω και πίσω από ψηλό βουνό,

με το ένα χέρι του
στο μέτωπο
και το άλλο του
στην μέση,
τους παρακολουθούσε
με τρόπο απόκρυφο
και αναρριγούσε,
αιμορραγούσε,

κι έβρεχε κρουνηδόν
για να ανακουφιστεί,
Αψέντι εκτρωτικό
που ξέπλενε την θλίψη,
έβαφε σμαραγδένια
τις παλάμες των χεριών σου,
την ζάχαρη που πάνω σου
κρατούσες
και μου 'δινες να πιω.

Οι πετροπέρδικες
πετούσανε κοντά μας
και φύτρωνε αμφιθαλής
η Αρτεμισία Άψινθος
μέσα απ' τον ουρανό
από την πρόσμειξη
των σιωπηλών μας
λογισμών,
που δεν τους
εκστομίζαμε
για να μην κηδευτούνε.

Ανοίγανε συρτάρια
φωτεινά
μέσα απ'το σώμα
του βουνού,
απ' όπου φύονταν
οι πετροκερασιές
που μέσα στην
ευωδιαστά γλυκιά
σκιά τους
μας προστάτευαν.

Με τα θρο'ί'σματά
των φύλλων τους,
δίναν λαλιά στον άνεμο
που αποκάλυπτε
τις σκέψεις μας
σ'όλα τ' αγερικά,
κι αυτά γεννούσαν
πίδακες οργασμικούς
νοημάτων άρρητων,
ζωογόνα αρμονικών
Ψυχών-Ψυχή μου,
συγγενικών.


Έως ότου εμφανίστηκε
η Άτη η γοργοπόδαρη,
φύλακας της Τιμής,
μες την παραφροσύνη της
μου έκοψε το χέρι,
μήπως και επουλωθούν
οι πληγές των σταυρωμένων.

[Έλλη]

σε μένα περαστικά, σε εσάς ονειρεμένο ΣβΚ, ή σε ότι απόμεινε απ'αυτό

[Ειρήνη]

από τους στίχους μας-(σου)
ροδοκοκκίνησε ο ορίζοντας,
που τους εδιάβαζε στεκούμενος
πάνω και πίσω από ψηλό βουνό,

Αφού ο ορίζοντας, σκέψου εγώ......
Περαστικά μας να λες.....

[Nikolakakos Georgios (spartinos)]

Πώς να σιγήσει τώρα
που από τους στίχους μας
ροδοκοκκίνησε ο ορίζοντας,
που τους εδιάβαζε στεκούμενος
πάνω και πίσω από ψηλό βουνό,
Φανταστικο!!!
γεια σου Ελλη

[morsecode]

αγαπη αμετρη ευχη με την βροχη.αμετρη