Δυο πεθαμένοι ποιητές

[μεσημβρινή ραστώνη]

Δυο πεθαμένοι ποιητές,
κάτσαν' στο Σύνταγμα προχτές
κι ένα εικοσάχρονο ουρί,
τους σέρβιρε καφέ βαρύ...

Είχαν τα γένια ως τη γη,
γκρεμούς στο μάτι το βαθύ
κι ένα φεγγάρι στα μαλλιά,
που 'φεγγε μες στη σκοτεινιά!

Κάποια τσιγγάνα ύφανε
τα λόγια όλα που είπανε...
Τα 'φκιασε μωβ πουκάμισο,
πανάκι για την άβυσσο!

Κατά τις δώδεκα παρά,
πριν γίνουν κάτασπρα πουλιά,
γενναίο αφήσαν' μπουρμπουάρ
κι έφυγαν μ' ένα "-Ωρεβουάρ..."

Απάνω από τον Υμηττό,
κλαψανε μ' αναφιλητό,
για το φεγγάρι το θολό,
για της ασχήμιας τον καιρό...

Εφτά τρελοί μαζέψανε
τα δάκρυα που πέσανε,
νεράκι για την άβυσσο,
πηγή για τον Παράδεισο...

 

Α.Π

[Ειρήνη]

Η Ποίησή σου πηγή του Παραδείσου!!!

[ΑΙΟΛΟΣ (Τάκης Τσαντήλας)]

Μπράβο σου!!
Με λακέρδα και Ρεμπώ
κατακτούν τον ουρανό..

[Κατερίνα]

προσκυνώ!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Τα 'φκιασε μωβ πουκάμισο,
πανάκι για την άβυσσο!

μιας και ο θάνατος γοητεύει!

Καλημέρα!