Ποιήμα νούμερο 7

[Βαλάντης Μάστορας]

Ζωγραφιές από μαριονέτες με διαβολική μορφή,

κοσμούνε τους τοίχους αυτής της ύπαρξης.

Μια παγωμάρα έχει αναγκάσει όλους τους σκύλους να κρυφτούνε σκιαγμένοι

κι όλα τα μανιασμένα κοράκια,

οι πανταχού αγύρτες,

λούφαξαν σε περβάζια εγωισμού. 

Δημιουργήθηκαν όροι συμφιλίωσης με τον ατομισμό

και ανάσανε η ομήγυρη ξαλαφρωμένη.

Προσωπικό, ιδιοκτησία, δικό μου, δικό σου...

Σιχασιές απ’ το στομάχι ενός αηδιασμένου

ξεμύτισαν δειλά δειλά

και βρήκαν έδαφος στα ξεροκέφαλα των παραμυθιασμένων,

μες στις σκιές της σύμβασης που αποκαλέσαμε "ζωή".

Και έτσι στους βροχερούς αιώνες , ο άνθρωπος "ζει".

Βλάσφημο είδος. Μοχθηρό είδος.

Με μίση-πέτρες να βουλώνουν τις αρτηρίες ώσπου να φρακάρουν

και φλέματα από συμφέροντα,

να μπουκώνουν τα ρουθούνια μην αναπνεύσουν τη μπόχα.

Και δεν μπορείς να ξεμυτίσεις αδελφέ.

Μες στα κανάλια τους στριμώχνεται η ιδιοσυγκρασία μας,

μες στις καριέρες τους η ευτυχία.

Κι είναι όλη μας η πορεία προδιαγεγραμμένη...

Μας έχουν φυτέψει στα στομάχια ζωές.

Επιβεβλημένες, κομμένες, ραμμένες, ξεσκισμένες, σιχαμένες, μαδημένες, γαμημένες...

[Κωνσταντίνος Μαλάμος]

ΩΡΑΙΟ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Δημήτριος Γκόγκας]

Επιβεβλημένες, κομμένες, ραμμένες, ξεσκισμένες, σιχαμένες, μαδημένες, γαμημένες..

[Βαλάντης Μάστορας]

Σας ευχαριστώ !