άνθρωπε-ανθρώπακα

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΑΝΘΡΩΠΕ – ΑΝΘΡΩΠΑΚΑ

Παράδοξα! γύρω κοιτάζω μα πουθενά η βοή μου

την ψάχνω με κούφιο κλάμα, βουβό

υποσυνείδητα βλέπω ένα κουβάρι ανάκατο, βοερό

σα φουσκωμένο ποτάμι κυλάει κι όλο φουσκώνει ….

 

 

πικρόγελα-θλίψες-θυμούς

χαρές- νοσταλγίες-ελπίδες-νουθεσίες

ηδονές-λήθες-αμαρτωλά άλλοθι-αδικίες

παροξυσμούς του εγώ

 

ένα κουβάρι αναθυμιάσεις από  ξυπνητές συνειδήσεις.

 

 

 

Αναρωτιέμαι ποιοι να ζουν εκεί μέσα, κάποιες υποψίες τις έχω ….  

άστα, ένα κακό όνειρο μη χαλώ τώρα τον ύπνο μου.  

 «Εμείς ξύπνιοι!» οι φωνές, με γιουχαΐζουν τα βουητά,

μύρια κρυμμένα μέσα μου, μέσα σε μυριάδες ανθρώπους,

μέσα σ’ αυτούς που έφυγαν, μέσα σ’ αυτούς που έρχονται

«άνθρωπε - ανθρώπακα μέσα δω!», γιούχα τα βουητά.

 

 

 

Επιτέλους, αφήστε να ξυπνήσω στην ώρα μου,

σταματήστε τη γιούχα, ό σαματάς μου φράζει το δρόμο.

Ακούστε λίγο, τι να πω σ’ αυτούς που μ’ ακολουθούν

τους οδοιπόρους της μνήμης,

τους αυριανούς ιχνηλάτες,

να μη βιάζονται, να περιμένουν;

 

 

Τέτοια δεν γίνονται, αδύνατον, μάταια διαπραγματεύομαι.

Εξάλλου η βοή έξαλλη, για κανέναν δεν περιμένει,

προσπερνά με στυγερή αδιαφορία.

 

 

Βίρα βοή, καλά να σαι βοή!

«άνθρωπε - ανθρώπακα μέσα δω!», γιούχα τα βουητά.