Καμιά Αυταπάτη

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ  

Λίγα να μπορούσα να βάλω στις αποσκευές μου

λίγα απ’ αυτά που αγγίζω, από τα αξόδευτα.  

 

Από τη φέξη αρχινά η κρήνη μου να στάζει φεγγάρι

στάλα τη στάλα, ένα ολάκερο σώμα να ξοδέψει.

Όλα αυτά δικά μου, υπάρχουν και τα αγγίζω,

έστω προσωρινά, μ’ άτυπους όρους υποθήκης,

τα ζω, στάλα τη στάλα τα ξοδεύω για να ζω.

 

Η φυγή αρχινά με τη φέξη, με τη κραυγή από τη κούνια

με τα σπάργανα στο χέρι, καταβόδιο το πρώτο κλάμα

φθάνοντας, ως παράξενος αναχωρητής από το παρελθόν,

ερημίτης απ’ τα περιγιάλια των πελάγων των συμπαντικών,

 

φθάνοντας σ’ ένα γλαφυρό, άγνωστο κόσμο ορατό

με ζωντανές κυψέλες.

 

Μια στιγμή τ’ αλώνισμα μετρημένη με χρόνια, με αιώνες,

με έτη φωτός, με ανταύγειες γαλαξιών.

Μια μόνο στιγμή και τ’ άλεσμα που ‘ναι ένα σπυρί το στάρι,

μια στιγμή κοσμοπολίτης μυλωνάς για ‘να σπυρί σιτάρι. 

 

Ξοφλιέται δε ξοφλιέται η υποθήκη, καμία παράταση

ξεμυτάει απ’ το κουκούλι η κάμπια πεταλούδα

αφήνει πίσω τα περιττά, τα μη ξοδεύσημα,  

αχρείαστα τ’ απομεινάδια, δεν έχω αποσκευές.

 

θα τα βρουν οι σκαπανείς αρχαιολόγοι τα υπολείμματα.

Το πόρισμα: αυτός από τη αγορά ερχόταν τη τάδε εποχή

με καλάθι από λυγαριά στο χέρι ή με πλαστική σακούλα

τίποτα το μακάβριο, οστά σε μουσείο, χρονολογημένα.

 

Με τούτη τη φθινοπωρινή, την πικρόμορφη μελαγχολία,

κάτω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός εν έτι 2013,

αγνάντευα τα υπολείμματα του Παρθενώνα.