για πες μου

[Ανδρέας Παλαιόσοφος]

Γ ΙΑ ΠΕΣ ΜΟΥ

 

Για πες μου όλα αυτά που ξέρεις

Όχι μόνο αυτά που θέλεις να σέρνω

Και κείνα που με σέρνουν,  

Αν και κάποιες τους προσευχές τις ακούω

Από τα πουλιά του πρωινού

Όμως οι νυχτερίδες του απόβραδου βουβές.

 

Για πες μου κι αυτά που δε θέλω ν’ ακούσω

Τα μυστικά της ψυχής από τα πρώιμα.

Μη τα φυλάς στο σεντούκι

Κει μέσα δε ξεγράφονται

Γιατί δε σμίγουν με τα νέα

Μήτε το κλάμα μου τα διαβρώνει.  

 

Για πες μου για τα επώδυνα κι ανώδυνα,

Τα επικούρεια  προθαλάμια και μεταθανάτια

Διότι ο χρόνος με σφίγγει γρανίτη

Η λήθη με φτιάχνει σταλαχτίτη.

 

Για πες αυτά που πρέπει, αν υπάρχει πρέπει,

Κι ας είναι μόνο ανάπηροι ψίθυροι

Θα τους φτιάξω, θα πρέπει, μυθιστόρημα

Να τους σμίξω με ό,τι άλλο έχω ήδη στο χέρι

Καθώς πρέπει να στήσω το νέο μου σπίτι.

 

Για πες μου για τα ηλιοστερημένα χρόνια                 

Πόσα και πόσα τα ορφανά μελίσσια;         

Θα τα φεγγίσω, δικιά μου η ευθύνη

Να σηκώσω τη βαριά μου σκυτάλη.

 

Για πες μου που είναι ο κήπος με το αίμα

Με τα όμορφα κόκκινα τριαντάφυλλα;

Για τη πανώρια Όψη το τάμα

Για μια στάλα ροδόσταγμα μες το λιοπύρι.

 

Για πες μου, τα μνήματα άδεια ή γεμάτα;

Διότι μπορεί το δάσος να ορφανέψει    

Να μη ξέρω τι δεν πρέπει να φύγει;

Το γαλανό αέρι  ή του κόρφου η θάλπη;

 

Για πες μου, τι βωμούς και τι θυσίες;   

Στο τέλος ποιος θα ροβολήσει

Από τις πλαγιές τις γυμνές τις κοκαλιάρες;

Άφοβα πες, το κέλυφος μου έχει ήδη φύγει

το απομεινάδι μου μη σε φοβίζει

Ζην ηδέως Επίκουρε, ζω και ζεις,

Τα πάντα ζειν, νυν και αεί.