ΚΑΠΕΤΑΝΙΣΣΑ

[NO]

Μου λες πως νίκησα μα συ έχεις νικήσει

κατακαλόκαιρο κι εγώ μόνος κρυώνω

καίει φωτιά στα σωθικά που δεν θα σβήσει

για όσα έγιναν, απόψε,  μετανιώνω

 

Τι κι αν μιλάς, για νικητή και για χαμένο

στην αμμουδιά μ’ έχει ο χρόνος φυλακίσει

σαν το καράβι που ’χει μείνει βυθισμένο

να περιμένει την σκουριά να το τσακίσει

 

Κι εσύ μονάχη σαν το γέρο καπετάνιο

να περιφέρεσαι στο μόλο τώρα μόνη

να με κοιτάς, να σε κοιτώ, να μην σε πιάνω

ούτε τα χέρια σου να σφίγγουν το τιμόνι

 

Κι οι δυο να λέμε πως ο χρόνος θα νικήσει

μα πελεκήσαμε με σφύρα σε αμόνι

τις πεθυμιές μας, τα οράματα, την ζήση

και πορευόμαστε στους δρόμους τώρα μόνοι.  

 

                               Δ.Β.Κ

Πάνο μου, ξανά "έγραψα"

Ειρήνη μου, άντε να σε δω............

[NO]

Ειρήνη μου με την σειρά θα το επιχειρήσω

από εσέ κατώτερα βεβαίως ν’ απαντήσω

 

Αν έκαψες το φαγητό στους στίχους μου επάνω

παρήγγειλε  Κινέζικο και άκου τι θα κάνω

την ώρα που ναι για να φας δεν ξαναγράφω στίχο

κι αν θέλεις βγάζω τον σκασμό να μην ακούσεις ήχο

 

Δεν είναι η ευγένεια που με χαλάει τόσο

όσο που λόγο θα ’θελα  ν’ ακούσω πιο καμπόσο

 

Με κάνεις και κοκκίνισα μα τίποτα δεν τρέχει

το ύφος της εκτίμησα που πάντα με συντρέχει

 

Χαίρομαι που σε λάλησε ένας δικός μου στίχος

αφού είσαι κάστρο άπαρτο κι από γρανίτη τείχος 

στην ποίηση σου εννοώ γλυκύτατη Ειρήνη

κι ο σεβασμός μου έκανε την κεφαλή να κλίνει

[Ειρήνη]

Στους στίχους σου με τίποτα εσύ μη βάλεις φράχτη

κι ας γίνονται τα φαγητά και μπούρμπερη και στάχτη.

Πρέπει ν' αρχίσω δοκιμές να τρώω με τα ξύλα

γιατί μες την κουζίνα μου θα πέσει ξεραϊλα!!!

[NO]

Απόψε γίνεται χαμός και τα στιχάκια ποταμός

αλλού το' πες Ειρήνη μα η θύμηση μου σβήνει

[NO]

Ειρήνη κάνεις πονηριά

στους χρήστες δεν σε βλέπω

ξάφνου πετάς την μαχαιριά

κι από τον πόνο ρέπω

[NO]

Ειρήνη βρήκα σύμμαχο για να σε πολεμήσει

τώρα να δεις το φαγητό πότε θα καρβουνίσει

και μη μου πεις το ρήμα μου πως είναι καρβουνιάσει

γιατί θα πω στην σύμμαχο στον ύπνο να σε πιάσει

 

Ε τώρα Κωνσταντίνα μου μ’ έκανες να γελάσω

και απ’ το πολύ το χάχανο δεν ξέρω που θα φτάσω

θα τα βρει τώρα δύσκολα ή έξυπνη Ειρήνη;

Η και τους δυο με μια χαψιά μεμιάς μας καταπίνει

[Ειρήνη]

Θέλεις να πεις ρε κούκλα μου πως μοιάζεις στον μπαμπούλα?

φάτσα μπορεί κι ο άφωνος να 'χει του Καλιγούλα!

Τώρα σε πήρα  είδηση γλυκιά μου Κωνσταντίνα

μόλις εδώ μια ευωδιά έφτασε από κρίνα!

[NO]

Ε τώρα πάει θύμωσα με όσα μου ’χεις σούρει

λίγο πολύ με φώναξες χλαπάτσα και χαμούρη

το ξέρεις η απόσταση σε σώζει σε γλιτώνει

μα θα σου στείλω μια φωτό το αίμα που παγώνει

[Ειρήνη]

Καλέ τι γίνεται εδώ κι εγώ απουσιάζω

να σπάσω το κεφάλι μου θα πάρω κάνα βάζο.

Θα φάω τα κουζινικά, θα φάω τα ντουβάρια

θα φάω η Κουταλιανή και κάρβουνα τα ψάρια

[Ειρήνη]

Για δεν εκεί ο άφωνος, με πήρε απ' τη μούρη

δεν το πιστεύω σοβαρά πήρε το καλαμπούρι.

[NO]

Βαράτε του αλύπητα γι’ αυτό το έχω γράψει

ο νικημένος να χαρεί κι ο νικητής να κλάψει

πρώτη φορά που μπήκανε σε τέτοια διαμάχη

της ποίησης τα τέρατα των στίχων οι ξωμάχοι