Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Στην εκκλησιά των στίχων

...Εβγαίναμε τη νύχτα αλαφροπάτητοι,
ίσκιοι,ένα με τους ίσκιους των τοίχων,
κεράκι της δραχμής να πά' ν' ανάψουμε,
στη σκοτεινή την εκκλησιά των στίχων .

Εκεί,όπου παπάς δεν ελειτούργαγε
κι οι Άγιοι ήταν φευγάτοι απ' τις εικόνες,
ένα μυστήριο φώς,γλυκά στραφτάλιζε,
σαν άστρο σε παλιούς ερειπιώνες .
......................
..Κι έτσι, ήταν μπορετό να ειδείς που βγαίνανε,
αργά μέσ' απ' της εκκλησιάς τις κρύπτες,
οι άγιοι της φυλής οι Ποιητάρηδες,
της Ρωμιοσύνης οι Μεγάλοι Μύστες.

Ο Σολωμός κι ο Κάλβος 'μπρός στον νάρθηκα,
ο κυρ-Αλέξανδρος γονατισμένος,
ο Σικελιανός ψηλά στον άμβωνα,
στο τέμπλο ο Παλαμάς σιμά ορθωμένος...

Κι αφήναν' τη φωνή τους τη στεντόρεια,
ως πάνω στο στερέωμα ν'ανέβει
κι ημέρευαν τα μέσα μας τα χάσματα
κι ανθίζανε τα γύρω μας ερέβη !

Κι αλαφρωμένοι νιώθαμε το χάραμα,
ότι είχαμε του Στίχου πιει τ' αψέντι
κι έτσι γλυκά "πιωμένοι" ελησμονούσαμε
τον Σκοτεινό τον Κάτω τον Αφέντη...

..Εμείς που της δραχμής κεράκια ανάβαμε,
στη σκοτεινή την εκκλησιά των στίχων,
στην κάμαρη ως το χάραμα καπνίζοντας
με τους Ποιητές στην άκρη των ονύχων...