Ιστολόγιο του/της Βασίλης Ασπρογειάτης (241)

Ξεπερασμένη Γλώσσα

Αδύνατον

να περιγραφούν με ασφάλεια

τα σημεία επαφής.

Δε χωρά πια

στην καθομιλουμένη της οντότητας,

το να είμαστε μαζί.

Η σημασία του,

επεκτείνεται

και στη σάρκα

πιο πολύπλοκων λέξεων.

Από την αυτοσυντήρηση,

στη ζωή.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 8 Ιανουάριος 2012 στις 14:00 — 7 σχόλια

Επιλογή

Από τον πηλό του επικέιμενου,

στο ατσάλι του γεγονότος.

Αλλού φάνηκε

με τι τρόπο

βαθαίνει το χρόνο

η δεύτερη ευκαιρία,

κι αλλού

ακούστηκε

το τρόχισμα μιας απόφασης.

Πάντως,

όταν κάθε χαρακτηριστικό

σταμάτησε να κραυγάζει,

διάλεξε κι αυτός

τη φωνή του,

και το πρώτο που έκανε,

ήταν να κλάψει.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 7 Ιανουάριος 2012 στις 17:55 — 4 σχόλια

Λόγος Ύπαρξης

Περιμένουν σε τάξη...

Μια δυνατότητα,

η ακριβής ώρα της,

οι "κατάλληλες συνθήκες",

η απόλυτα πειθαρχημένη αρμονία

από το χτύπο,

του καλά κουρδισμένου ρολογιού,

η θέα προς τη θάλασσα.

Περιμένουν...

Τον άνθρωπο.

Και τότε,

θα ζωντανέψουν.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 6 Ιανουάριος 2012 στις 9:57 — 6 σχόλια

Ό,τι Χρειάζεται

Ό,τι χρειάζεται,

για να καταστούν

ακόμα πιο διεισδυτικοί

οι κυνόδοντες

του Μεγάλου Λάθους,

φυλάσσεται

από τα χρόνια

που πέρασαν,

στιγματισμένο,

στη βιτρίνα

των πάλαι ποτέ

προπαρασκευαστικών πράξεων.

Πρόκειται

για το ορμητικότερο κομμάτι της ψυχής,

που τις έντυσε.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 4 Ιανουάριος 2012 στις 17:57 — 8 σχόλια

Ανοιχτά χαρτιά

Όλα τα χαρτιά μας ανοιχτά.

Από τη βαριά σιωπή

ως το καθαρτήριο ξέσπασμα,

μονόδρομος:

Θα προκύψει

το φύλο της αξιοσύνης.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 3 Ιανουάριος 2012 στις 14:22 — 10 σχόλια

Διάλυση

Μια σταγόνα σου,

ανεξαρτήτως προθέσεων,

με άγγιξε.

Κάτι που φέρνει ωκεανό,

και διαλύει

το στίγμα μου

σε αχαρτογράφητα ταξίδια.

Αποδεικνύοντας πολύ γρήγορα,

πόσο λίγο αντέχει

σε τέτοιες δοκιμασίες,

η σαφήνειά του,

που αποτελούνταν

από προσεκτικά καθορισμένες συντεταγμένες.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 1 Ιανουάριος 2012 στις 18:14 — 7 σχόλια

ΑΠΟΨΕ

Μακρια

από τον προσωπικό μου χώρο,

θα εκτυλιχθεί

το δικό μου "Απόψε".

Για μια βραδιά.

Κάπου αλλού,

έτσι γεμάτο αναζήτηση

άλλων παραστάσεων,

όπου τη νέα μέρα,

μετά τη φυγή,

δε θα μείνει συνεχώς παρών

τίποτα από αυτές,

που να τις συνδέσει κάποτε,

με την ανάγκη

ν' αλλάξει,

πάλι,

η μοναδική εικόνα.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 31 Δεκέμβριος 2011 στις 18:38 — 5 σχόλια

Μπαγιάτικο χιόνι

Προσοχή!

Υπάρχει ξαστεριά ατομικών πεισμάτων.

Σε γενικές γραμμές,

πολλή αφή

διαφεύγει αραιωμένη

προς τον ουρανό,

απευθυνόμενη

προς ανάξιους θεούς.

Οι αντιξοότητες,

μένουν.

Μια ιδέα πιο οικείες αυτές,

κι ασυναίσθητα πιο παγωμένο,

το χιόνι.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 30 Δεκέμβριος 2011 στις 18:03 — 7 σχόλια

Θηριοδαμαστής

...δεν κρατούσε μαστίγιο

η κρίσιμη απόφαση,

και κάθε νύχτα

αγριεύουν,

όλο και πιο πολύ,

τα όνειρα...

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 29 Δεκέμβριος 2011 στις 18:13 — 8 σχόλια

Κρυστάλλινοι άνθρωποι

Πιο εύκολα,

απ' ότ,τι νομίζεις,

βρίσκεις

τους κρυστάλλινους ανθρώπους.

Όσο εύκολα τους ρωτάς,

μέσα από μια αίσθηση

προσωπικού δικαίου,

φτιάχνοντας τη δυνατότητα

να λάμψουν

ή να σπάσουν.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 28 Δεκέμβριος 2011 στις 18:48 — 7 σχόλια

Χρόνια Κατάσταση

Δύο μέρες τώρα,

δύο αργίες πρωτοβουλίας,

τον άφηναν

ν' αντικατοπριζεται στο γυαλί,

ακίνητος,

στολισμένος άναρχα

από τα αντικείμενα της βιτρίνας.

Σκιά στα σπλάχνα της,

να ενσαρκώνει

μιά έννοια Κακού

που διαμορφώνεται

σ' εντυπώσεις κι απόψεις,

κι ας μην έχει βρεθεί

συγκεκριμένο πρόσωπο

για την ειρωνεία.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 27 Δεκέμβριος 2011 στις 18:13 — 7 σχόλια

Κατανοώντας το θυμό

Κάτι καταλαβαίνω...
Ως αβοήθητη ύπαρξη
βουλιάζεις στο θυμό.
Χωρίς να έχεις συναντήσει
έστω τα ρεύματα της παρανόησης,
που θα επιβράδυναν,
κάπως,
το ναυάγιο.
Όπως δε γνώρισαν άνεμο,
ποτέ,
τα κλαδιά της στείρας ελπίδας,
που τον μεγάλωσε.
Απλά,
αυτός ωρίμασε,
έχασε τα όριά του
σε κάθε προηγούμενο,
κι έπεσε στο παρόν.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 26 Δεκέμβριος 2011 στις 17:18 — 6 σχόλια

Ωσαννά

Με τη ψηλάφιση

και το ψιθύρισμα,

τελειώνει,

σχεδόν,

το αλφάβητο του Νοήματος.

Αλλά ούτε καν στη ψυχή

δεν ολοκληρώνεται πραγματικά.

Όχι πριν το "Ωσαννά " της.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 25 Δεκέμβριος 2011 στις 12:21 — 7 σχόλια

Παραχώρηση

Να υπάρχεις.

Μόνο αυτό.

Και θα 'σαι,

μ' αυτόν τον τρόπο,

πάντα εδώ.

Ρίγος

πάνω στην ηρεμία

των δισταγμών.

Για να πεθαίνουν οι μισοί

από το απόλυτο των αισθημάτων,

και οι υπόλοιποι

από το ανείπωτο.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 24 Δεκέμβριος 2011 στις 17:25 — 9 σχόλια

Λιτή ικανοποίηση

Ας είναιέστ

ένα παροδικό χαμόγελο.

Που έζησε,

όμως,

όσο και η σαφής πίστη

στην οποία στηρίχθηκε.

Για να μην τραφεί

από χείλη-μαριονέτες θολών ελπίδων,

ο όποιος παράγοντας επιβάρυνσης

ενός βλέμματος

που μελόντικα ίσως καθορίσει

το ρου μιας ζωης.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 23 Δεκέμβριος 2011 στις 16:35 — 7 σχόλια

Στο Βυθό

Εμείς καταδυθήκαμε
σε μιά μη κτητική αγκαλιά.
Τα χαμένα μας όρια,
στα αζήτητα.
Είναι το πρώτο μας φιλί
που δε φοβάται τον πνιγμό.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 22 Δεκέμβριος 2011 στις 15:23 — 7 σχόλια

Ακέραιη θέα

Να!

Αποκαλύπτονται

οι νεκρές γωνίες,

που αλλοίωναν το τοπίο.

Κομμάτι κομμάτι,

όπως εξελίχθηκε

η εξόντωση του ιλίγγου,

που ακολούθησε την κλίμακα,

με βάση την οποία

βάθυνε μια θέση

στον ψηλότερο βράχο,

με το αίμα της,

η απεραντοσύνη.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 20 Δεκέμβριος 2011 στις 17:39 — 5 σχόλια

Αργά

Στο εξής,
θεωρούμαι μόνος.
Μπορώ
-και το κάνω-
να φιλήσω
το σαρκίο της επιβεβαίωσης,
αλλά η πικρία δεν φεύγει.
Είναι σε τήξη,
κάτι βαρύγδουπες λέξεις,
που τις κράτησα αρτιμελείς,
όσο γινόταν,
στη σκέψη,
για ώρα δικής μου ανάγκης,
και των οποίων το στέρεο όνομα
θα έκανα χρήση,
ως εξασφάλιση θάρρους,
πριν να κατηγορήσω τον κόσμο μου
για εγκατάλειψη.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 19 Δεκέμβριος 2011 στις 17:32 — 9 σχόλια

Κρίμα

Κρίμα,
διότι από τότε
που εμφανίστηκαν
οι ρίζες της κραυγής
στο σκοτεινό θάλαμο του δωματίου,
καμιά έξωθεν κατανόηση
δεν έβγαλε εγκαίρως νύχια
για την έλλειψη εικόνας.
Κι ας ήταν η συσκότιση
-σε αρνητικό ατμόσφαιρας-
ο λευκός μανδύας που φορά η τρέλα.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 18 Δεκέμβριος 2011 στις 17:21 — 7 σχόλια

Κύριος Εαυτών

Κύριος εαυτών,
μπροστά
στον πολυραγισμένο καθρέφτη.
Παίζοντας
με το χρώμα της φωτιάς,
όταν το δάχτυλο,
στα πλάισια της θέλησής
ν' ασκηθεί επιβολή,
διατρέχει το γυαλί
και καταλήγει
να σκαλίζει το κάψιμό της,
το οποίο δυναμώνει
από κάθε δάκρυ
που τοποθετείται
στα μάτια των ειδώλων.

Προστέθηκε από τον/την Βασίλης Ασπρογειάτης στις 17 Δεκέμβριος 2011 στις 17:12 — 5 σχόλια

Στατιστικά ιστοσελίδας


Βίντεο

Σήμα

Γίνεται φόρτωση...

Φόρουμ

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΟΥ

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

Η Ποίησή μου

Ξεκίνησε από τον/την Βαγγέλης Βουτσίνος 10 Φεβ. 0 Απαντήσεις

ἡ κατάρα τῆς Ἀθηνᾶς

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 29, 2023. 0 Απαντήσεις

μαζὺ μὲ τὴν ἐπάνοδό μου, αὐτό

Ξεκίνησε από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο. Τελευταία απάντηση από τον/την Ἰάνης Λὸ Σκόκκο Ιουν 19, 2023. 1 Απάντηση

© 2024   Created by Nikolakakos Georgios (spartinos).   Με την υποστήριξη του

Διακριτικά  |  Αναφορά προβλήματος  |  Όροι χρήσης

SEO Services