Μακρια

από τον προσωπικό μου χώρο,

θα εκτυλιχθεί

το δικό μου "Απόψε".

Για μια βραδιά.

Κάπου αλλού,

έτσι γεμάτο αναζήτηση

άλλων παραστάσεων,

όπου τη νέα μέρα,

μετά τη φυγή,

δε θα μείνει συνεχώς παρών

τίποτα από αυτές,

που να τις συνδέσει κάποτε,

με την ανάγκη

ν' αλλάξει,

πάλι,

η μοναδική εικόνα.

Προσοχή!

Υπάρχει ξαστεριά ατομικών πεισμάτων.

Σε γενικές γραμμές,

πολλή αφή

διαφεύγει αραιωμένη

προς τον ουρανό,

απευθυνόμενη

προς ανάξιους θεούς.

Οι αντιξοότητες,

μένουν.

Μια ιδέα πιο οικείες αυτές,

κι ασυναίσθητα πιο παγωμένο,

το χιόνι.

...δεν κρατούσε μαστίγιο

η κρίσιμη απόφαση,

και κάθε νύχτα

αγριεύουν,

όλο και πιο πολύ,

τα όνειρα...

Πιο εύκολα,

απ' ότ,τι νομίζεις,

βρίσκεις

τους κρυστάλλινους ανθρώπους.

Όσο εύκολα τους ρωτάς,

μέσα από μια αίσθηση

προσωπικού δικαίου,

φτιάχνοντας τη δυνατότητα

να λάμψουν

ή να σπάσουν.

Δύο μέρες τώρα,

δύο αργίες πρωτοβουλίας,

τον άφηναν

ν' αντικατοπριζεται στο γυαλί,

ακίνητος,

στολισμένος άναρχα

από τα αντικείμενα της βιτρίνας.

Σκιά στα σπλάχνα της,

να ενσαρκώνει

μιά έννοια Κακού

που διαμορφώνεται

σ' εντυπώσεις κι απόψεις,

κι ας μην έχει βρεθεί

συγκεκριμένο πρόσωπο

για την ειρωνεία.

Με τη ψηλάφιση

και το ψιθύρισμα,

τελειώνει,

σχεδόν,

το αλφάβητο του Νοήματος.

Αλλά ούτε καν στη ψυχή

δεν ολοκληρώνεται πραγματικά.

Όχι πριν το "Ωσαννά " της.

Να υπάρχεις.

Μόνο αυτό.

Και θα 'σαι,

μ' αυτόν τον τρόπο,

πάντα εδώ.

Ρίγος

πάνω στην ηρεμία

των δισταγμών.

Για να πεθαίνουν οι μισοί

από το απόλυτο των αισθημάτων,

και οι υπόλοιποι

από το ανείπωτο.

Ας είναιέστ

ένα παροδικό χαμόγελο.

Που έζησε,

όμως,

όσο και η σαφής πίστη

στην οποία στηρίχθηκε.

Για να μην τραφεί

από χείλη-μαριονέτες θολών ελπίδων,

ο όποιος παράγοντας επιβάρυνσης

ενός βλέμματος

που μελόντικα ίσως καθορίσει

το ρου μιας ζωης.

Εμείς καταδυθήκαμε
σε μιά μη κτητική αγκαλιά.
Τα χαμένα μας όρια,
στα αζήτητα.
Είναι το πρώτο μας φιλί
που δε φοβάται τον πνιγμό.

Να!

Αποκαλύπτονται

οι νεκρές γωνίες,

που αλλοίωναν το τοπίο.

Κομμάτι κομμάτι,

όπως εξελίχθηκε

η εξόντωση του ιλίγγου,

που ακολούθησε την κλίμακα,

με βάση την οποία

βάθυνε μια θέση

στον ψηλότερο βράχο,

με το αίμα της,

η απεραντοσύνη.

Στο εξής,
θεωρούμαι μόνος.
Μπορώ
-και το κάνω-
να φιλήσω
το σαρκίο της επιβεβαίωσης,
αλλά η πικρία δεν φεύγει.
Είναι σε τήξη,
κάτι βαρύγδουπες λέξεις,
που τις κράτησα αρτιμελείς,
όσο γινόταν,
στη σκέψη,
για ώρα δικής μου ανάγκης,
και των οποίων το στέρεο όνομα
θα έκανα χρήση,
ως εξασφάλιση θάρρους,
πριν να κατηγορήσω τον κόσμο μου
για εγκατάλειψη.

Κρίμα,
διότι από τότε
που εμφανίστηκαν
οι ρίζες της κραυγής
στο σκοτεινό θάλαμο του δωματίου,
καμιά έξωθεν κατανόηση
δεν έβγαλε εγκαίρως νύχια
για την έλλειψη εικόνας.
Κι ας ήταν η συσκότιση
-σε αρνητικό ατμόσφαιρας-
ο λευκός μανδύας που φορά η τρέλα.

Κύριος εαυτών,
μπροστά
στον πολυραγισμένο καθρέφτη.
Παίζοντας
με το χρώμα της φωτιάς,
όταν το δάχτυλο,
στα πλάισια της θέλησής
ν' ασκηθεί επιβολή,
διατρέχει το γυαλί
και καταλήγει
να σκαλίζει το κάψιμό της,
το οποίο δυναμώνει
από κάθε δάκρυ
που τοποθετείται
στα μάτια των ειδώλων.

Ομοιότητες αρώματος,
ανασαίνει,
συχνά,
η μνήμη.
Έτσι ζει
και συνεχίζει να σπαρταρά,
μέσα μου.

Αγρύπνια...
Με κάποια κενά πια,
ως προς τον σκοπό.
Περιμένοντας,
όλο και πιο γενικά,
την κατάλληλη στιγμή,
που φορτώνεται
στραγγαλισμένες ευκαιρίες,
με βίαιο θύτη το "Περίπου",
αφού η ίδια
έχει καταστεί τόσο θολή,
ώστε δε μπορει να χρησιμοποιήσει
τους δείκτες του ρολογιού,
για ν' απαγχονίσει
τον ακόμα ζωντανό φόβο του αγνώστου.
Σε οποιαδήποτε ώρα,
εφόσον η βαρύτητά του
δεν έχει κατεύθυνση.

Αύριο πάλι,
ραντεβού εδώ.
Ο ένας δίπλα στον άλλο.
Μαζί
στο νέο συλλάβισμα της ψυχής μας.
Για να δούμε
πόσος τόπος και τρόπος σώζεται.
Αν τα "Θέλω'' μας
ξανάκαναν έρωτα,
χωρίς να προκληθεί
εκατέρωθεν φθορά.

Ή μικραίνει το δωμάτιο,
ή εξαντλούνται οι ψευδαισθήσεις.
Μέχρι πρότινος,
συμβολισμοί
σκαρφάλωναν στους τοίχους,
'παίρναν λίγο από το μεδούλι
της έννοιάς τους
και φύτευαν συνειρμούς
που μεγάλωναν
χάρις σε δάνεια ζωής,
συναρμολογώντας τα κλαδιά τους
με τα χάσματα
ανάμεσα
στο ήδη αποσαθρωμένο έδαφος
του εγκλωβισμου
και το πιο στέρεο του έξω κόσμου.

Εισπνοή,
εκπνοή...
Πότε;
Πως;
Ένα άηχο κύμα υπάρχει μόνο,
που χτυπά στη μιά,
κι επιστρέφει
στην άλλη ανατριχίλα.
Για την ώρα,
κρύβεται
μέσα στο στόμα...
Για όσο ακόμα υπάρχει αυτό το όριο.
Ο πηλός,
που μέχρι τη συνάντηση
δεν είχε στεγνώσει,
λιώνει
στη θάλασσα της Στοργής.

Δεν αντικρούει κανείς τη σιωπή.

Είναι σίγουρο...

Αυτή μέρα,

διαχειρίζεται έτοιμες αλήθειες

και μέσα της δεσπόζει

μιά σκέψη σε κατάσταση ηρεμίας,

γεμάτη παλμούς,

οι οποίοι έχουν μπολιαστεί

με τη μηδενική συχνότητα

κρουσμάτων αμφιβολίας,

και δε θορυβούν.

Κι έτσι,

κάπου αλλού,

ακούγεται κάποιο καρδιοχτύπι,

να σκάβει την ύλη και το αερικό,

προσπαθώντας να βρει

ένα ακόμα δικό του…