Η πρώτη μας βραδιά,

είναι γεμάτη

βεβαιότητες.

Το πρώτο μας πρωινό,

οφείλει

ν' αντέξει,

όταν βρεθεί

αντιμέτωπο

με το όποιο συμπέρασμα.

Η μετέπειτα ζωή,

σε ό,τι τόνο

κι αν είναι,

πρέπει

να συνεχιστεί ακηδεμόνευτη.

Προσοχή!

Ο παρών θυμός,

κινδυνεύει

να μετατραπεί

σε αδιευκρίνιστη ανησυχία.

Έχει μέσα του,

πολλές

αποφορτισμένες στιγμές,

απόρροια

μιάς αδιέξοδης αναβλητικότητας

μπροστά

στη σύγκρουση.

Δε θα δείξουν

απολύτως

καμιά επιείκεια

οι ώρες του απολογισμού.

Θα ξυπνήσουν

κατευθείαν

και χωρίς εξηγήσεις,

τις τύψεις.

Αυτές

τις γραμμές,

μην τις πείς ξανά

στίχους.

Είναι το τραγούδι

που ζήτησες,

κάποτε

που βρέθηκες

μόνη,

σε μη κοινό μας χρόνο.

Περνώ

απο το μελάνι,

όλες τις φωνές του Εσύ,

αλλά στον ενικό,

υπάρχουν

μόνο μουσικές υποσχέσεις.

Την πραγματική μελωδία,

θα την επινοήσουμε μαζί.

Αυτός,

είναι ο κυνικός τόπος

του περιθωρίου αλήθειας

που συντηρούν οι σφυγμοί.

Όλες οι επαφές

νιώθονται,

όλες

οι σκέψεις

ξεδιπλώνουν

τα φτερά

ή τις λεπίδες τους

αδιαφορώντας

για τη θέληση.

Όλα τα συναισθήματα,

πάντα και παντού

πιο απροσάρμοστα,

ανοίγουν δρόμους

για μηδενικές βαρύτητες

και όλοι φεύγουν

σχεδόν ολοκληρωτικά.

Για την…

Πες μου λοιπόν...

Και πέρα

από τις παθιασμένες διαχύσεις μας,

μ' επαφές πάντα,

τι;

Υπάρχει χώρος

για τη δοκιμασία

της εξ΄αποστάσεως σιωπής;

Πόσες,

γι΄αυτό το σκοπό,

διαθέσεις,

έμειναν ζωντανές,

μέσα

σε σμιξίματα

που είχαν

σαν ηθικό αυτουργό

της πείνας τους,

κάτι φοβερες υποψίες;

Λιγοστεύει το νερό

στο ποτήρι.

Η γυάλινη κοίτη,

ελέγχει

πιο εύκολα

τη διαφυγή του.

Διψά στο στόμα,

δίψα στο μυαλό,

την ώρα

που μιά θέση στον ήλιο,

στοιχίζει,

ήδη,

ακριβά:

Όλη η έκταση

των δυνατοτήτων,

μαστίζεται

απο ξηρασία

κινήτρων εξ΄αίματος.

Μετά

το λαχάνιασμα,

που έδωσε ήχο,

-Την απαραίτητη γήινη υπόσταση-,

στη σκυταλοδρομία τους,

τα χάδια,

ενωμένα

κι ακίνητα,

φτιάχνοντας αγκαλιές,

προσπαθούν

στα σκοτεινά,

να πνίξουν

αμετάκλητα

το προσωρινό.

Κανείς

δε μπορεί

να είναι σίγουρος

με τις έντονες στιγμές.

Κανείς

δεν άφησε ανέπαφες

όλες του τις επιφυλάξεις.

Σε όλους αντιστοιχεί

ένα προσωπικό φάντασμα

αδύναμου εαυτού.

Ένος κατοίκου μοναξιάς,

τοποτηρητή εγωισμών

κι υποχωρήσεων,

που τον τρέφουν

μέρες και νύχτες

βουτηγμένες

σε μιά έξαρση

του αισθήματος αυτοσυντήρησης.

Πλέον,

ο δρόμος

προς τη γαλήνη,

γίνεται πιο εύκολος.

Όπου λίμναζε αμηχανία,

σηκώνονται κύματα

ήρεμης,

αβίαστης κατανόησης

του άλλου ρίγους.

Ο ήχος

απο τη σύζευξη

των παλμών,

έριξε,

απο μέσα,

το φράγμα

που ύψωνε το ανείπωτο,

μιλώντας άπταιστα

την ίδια του τη γλώσσα.

Οι νέες διαστάσεις,

που χωρούν

τις θυσίες δίχως σκέψη,

άφησαν,

εκτός της επικράτειάς τους,

αβοήθητη,

άλλη μιά διάθεση

παροχής του εαυτού,

ήδη εξαντλημένη

απο την προσπάθεια

που έκανε

για να γίνει προτεραιότητα.

Βρίσκονται πλέον,

σε απόσταση επικείμενης εφαρμογής

με το Εγώ.

Μεγάλες μέρες,

μικρές νύχτες...

Είναι άνιση η κατανομή

των ευκαιριών,

σε βάρος ανθρώπων

που για το τέλειο

ή την ατέλεια,

αφήνουν

ν' αποφασίσει,

όχι

η φιγούρα του κορμιού,

αλλά η ένταση

της στοργής.