Πόσα απόψε έχουν περάσει,
πόσες νύχτες αδειανές,
της καρδιάς χωρίς μια παύση,
αχ και βαχ ο αμανές.

Κάθε απόψε που δεν ήρθες
μες τον κάμπο καλαμιά,
της ελπίδας μου οι σπίθες
όσο σβήνουνε μια-μια.

Όσα απόψε και ρυτίδες
κι άλλες τόσες χαρακιές,
της ψυχής οι καταιγίδες
κι οι χαμένες Κυριακές.
--
Πόσα βράδια δίχως λέξη,
με τα γόνατα αγκαλιά,
γίνομαι μέχρι τη φέξη
μία τόση δα σταλιά.

Πάμε μαζί να ψάξουμε

για τον παρθένο τόπο

που αίμα δεν έχει χυθεί

και δάκρυ των ανθρώπων.



Πάμε να ταξιδέψουμε

σε άλλη πολιτεία

από τον πόνο η χαρά

να πάρει τα ηνία.



Πάμε μαζί ν' ανοίξουμε

καινούργιο μονοπάτι,

απ΄της χαράς να πίνουμε

μονάχα το κανάτι.



Πάμε σε μέρη άγνωρα

το τυχερό αστέρι

μήπως το συναντήσουμε

σε κάποιο μας νυχτέρι.



Πάμε στην πόλη Όνειρο,

π' όνειρο δεν γκρεμιέται

και η…

Δως μου ζωή μια ακόμα ευκαιρία,

λόγο να τραγουδήσει η καρδιά,

η συννεφιά να φύγει μια αιτία,

να γείρει στη χαρά η ζυγαριά.



Δως μου ζωή μια άνοιξη ν' ανθίσω,

ένα χαμόγελο αληθινό,

δ ω ς μ ο υ μ ι α α φ ο ρ μ ή ν α σ' α γ α π ή σ ω,

να δω τον ουρανό πιο φωτεινό.



Δως μου αγκάλη μέσα να τρυπώσω,

να μη φοβάμαι πια στα σκοτεινά,

σ' αστέρι, ένα όνομα να δώσω,

μια ανάσα, το πρωί να με ξυπνά.



Δως μου κλειδί την πόρτα να…

Να μην ξεχάσεις τ' όνειρο
να πάρεις στο ταξίδι,
της μέρας σου υπομονή,
της νύχτας σου στρωσίδι.

Να το φυλάς όπου κι αν πας
σαν ακριβή καδένα
γιατί δική σου μην ξεχνάς
είν' και δική μου γέννα.

Φέτος προβλέπεται βαρύς
να είναι ο χειμώνας,
τυλίξου όνειρό μου εσύ
μέσα στο όνειρό μας.
--
Απ' το χεράκι κράτα το
μη μου χαθείς και χάσεις
το δρόμο της επιστροφής
σε άλλες διαβάσεις...

Ήταν να ταξιδέψεις λάθρα,



μα ξέμεινες στην αποβάθρα



πικρά να κλαις,



στο ίδιο βρώμικο παγκάκι,



τα δάκριά σου ένα φαρμάκι,



γιατί να λες.





Λαθρεπιβάτη μου στα τρένα



θέση δε βρίσκεται για σένα,



όλα κλειστά,



μπροστά σου μια κλεισμένη πόρτα,



σε κάθε βήμα σου τα φώτα



όλα σβηστά.





Γείρε στο παγκάκι και κοιμήσου,



φτιάξ' ένα όνειρο κι αφήσου,



γίνε…

Μη με ξεχάσεις,

σαν θα περάσεις

του ουρανού το σκαλοπάτι,

πάρε μαζί σου,

της γης θυμήσου

για να με βρίσκεις πάνω, το χάρτη.



Πάρε κλωνί μου

την τραγική μου

μορφή, να κρύψεις στην ψυχούλα,

να το θυμάσαι

όταν φοβάσαι

πάντα κοντά σου θα 'ν η μανούλα.



Θα περιμένω,

κλαρί κομμένο

για να σε σφίξω ξανά στα στήθη,

μου 'πε 'να αστέρι

πως θα σε φέρει

έτσι που μ' είδε και με λυπήθη.



Μον κάθε…

Έπεσες μέσα στο πηγάδι,



του πόνου σου καταφυγή,



δε δίνεις καν ζωής σημάδι,



μες την απόλυτη σιγή.





Μέσα στου πηγαδιού τον πάτο,



κάποιος σου ρίχνει το σχοινί,



με δύναμη στα χέρια πάρτο



και ξανανέβα στη σκηνή.





Από του σκοταδιού την πόρτα



με μια σου κίνηση να βγεις,



στην τελευταία τους τη βόλτα



θα δεις τ' αστέρια της αυγής.



=======================



Υπάρχει…

Ήσουν

Ήσουν το αραξοβόλι στ' ανεμοδαρμένα ύψη, όταν οι βοριάδες όλοι με χτυπούσαν, μ' είχες κρύψει. Ήσουν η φωτοβολίδα σ' όνειρα ναυαγισμένα, σωτηρίας η σανίδα σε πελάγη οργισμένα. Ήσουν μέσα στους χειμώνες ένα τζάκι αναμμένο, στους χαμένους μου αγώνες ένας κάβος για να δένω. Ήσουν καλημέρα πρώτη, καληνύχτα τελευταία, η ασπίδα στρατιώτη, η Ιθάκη τ' Οδυσσέα. Δεν το ήξερα ότι ήσουν όλα αυτά και τόσα άλλα. Θάλασσα ως τη φυγή σου ήμουν κι έμεινα μια στάλα.

Θλιβερή φιγούρα

Πίσω απ' τ' αχνισμένο τζάμι

και τη φθαρμένη του κουρτίνα,

εικόνα μοιάζει παγωμένη,

μια κούκλα μέσα σε βιτρίνα.



Εκεί, στην ίδια πάντα θέση

μια θλιβερή στέκει φιγούρα,

αν ζει ή αν έχει πεθάνει

κανείς δεν έχει τη σκοτούρα.



Ένα ανθρώπινο ποτάμι

στο δρόμο προχωρά με βιάση,

μα ένα βλέμμα προς το τζάμι

ποτέ δεν έκανε μια στάση.



Μια καληνύχτα ζωγραφίζει

στο τζάμι όταν σουρουπώνει

σ' ένα πουλάκι που…

Τι θα έλεγες για πλάκα,

πάμε ν' αποδράσουμε,

μ' ένα αστείο, μια ατάκα

να ξαναγελάσουμε?



Έλα ένα παιχνιδάκι

σαν παιδιά να παίξουμε,

από κήπο λουλουδάκι,

σαν παλιά να κλέψουμε.



Στα μαλλιά να το καρφώσεις

και να ξεκαρδίζομαι,

ύστερα να με σηκώσεις

να στριφογυρίζομε.



Στο 'να πόδι να πηδούμε

τοίχο ετοιμόρροπο

και στο τέλος να βρεθούμε,

λέει, σε παιδότοπο.



Κι όταν θα εξαντληθούμε,

σε…

Ας ήταν λέει νά 'μπαινα
μες της ψυχής σου τ' άβατα,
τι κρύβεις να το μάθαινα
και τα παλιά σου τραύματα.

Να ήμουν στα εσώτερα
και σ' όλα όσα σκέφτεσαι,
εγώ να σου τα πρόσφερα
και ό τι ονειρεύεσαι.

Ας ήταν να τα άλωνα
τα κάστρα σου τ' απόρθητα,
σε ποιον βαδίζεις άξονα
να 'ξερα και τ' απόρρητα.

Από τα μάτια, μάτια μου,
ας ήταν να μη σ 'έχανα
και μπρος στα σκαλοπάτια μου
μία φορά να σ' "έπιανα".

Το τελευταίο όνειρο

και το χαιδεμένο,

κατέληξε απόκληρο

και κακοποιημένο.



Το γελαστό μου όνειρο

στο μεσουράνημά του

βρίσκεται το κακόμοιρο

στο χείλος του θανάτου.



Σ' ένα κελί αιχμάλωτο

ο πόνος το 'χει κλείσει,

με στέφανο αγκαθωτό

μέχρι να ξεψυχήσει.



Το όνειρό μου τ' άλικο

πια δε με ταξιδεύει,

ένοχο και κατάδικο

προς το χαμό οδεύει.



Το όνειρό μου άφτερο

στην τελευταία πράξη,

έπαψα πια…

Θυμός

Πώς είν' το κύμα που φουσκώνει

και του βοριά το βουητό,

μια καταγίδα που πλακώνει,

ένα ηφαίστειο ξυπνητό.



Πώς το θεριό το λαβωμένο,

το φίδι όπου ξεφυσά

και το σκυλί το πεινασμένο

που αλυχτά και που λυσσά.



Πώς η φωτιά όταν φουντώνει,

τσουνάμι καταστροφικό,

ένας τυφώνας που σαρώνει,

μέρες γεράκι νηστικό.



Είν' ο θυμός π' αναταράζει

και λογική και σωθικά,

ένα καζάνι 'ναι που βράζει

κι αν…

Η καληνύχτα μου

Στο σκαλοπάτι σου μια καληνύχτα
με της καρδιάς δεμένη το υφάδι,
ακούμπησα εκεί κι αυτή τη νύχτα,
μιας σιωπηλής αγάπης το σημάδι.

Η καληνύχτα μου φιλί κι αγκάλη,
να βγάλει στις ακτές του παραδείσου,
σε όνειρα γλυκά θα σ' υποβάλλει,
ήσυχα απόψε πέσε και κοιμήσου.

Σαν κλέφτης που γλυστρά μες το σκοτάδι,
μια καληνύχτα δάκρυ ποτισμένη,
αθέατο για τις πληγές σου χάδι
αφήνω εκεί δα, να σε γλυκαίνει.

Έπαιξα χαρτοπόλεμο
μ' ένα βοριά μενόμενο
για να τα ταξιδέψει,
όσα ως τα χαράματα
σου είχα γράψει γράμματα
με θολωμένη σκέψη.

Τα όνειρα που έχτισα,
χάρτινα και τα έσκισα
στον άνεμο σκορπάνε,
να μη θυμίζει τίποτα
όλα τα ανεκλπήρωτα
που χάθηκαν και πάνε.

Σ' ένα βοριά θεότρελο
σκόρπισα με χαμόγελο
χαρτιά χιλιοκομμένα,
μέσα γι αγάπη έλεγα
σε κάθε λέξη έκλαιγα
που έγραφα για σένα.

Πώς να σβήσει η νύχτα όταν
μέσα σου έχει απλωθεί,
έκαψε όλα τα φώτα
κι έχει διπλοκλειδωθεί.

Πώς να αποδράσει η νύχτα
που 'χεις βάλει κλειδωνιά
ύστερα από την ήττα
μία δίσεκτη χρονιά.

Πώς η νύχτα σου η μαύρη,
η κλειστή ερμητικά
μία χαραμάδα να 'βρει
και να φύγει οριστικά.
--
Αυγουστιάτικης ημέρας
ένας ήλιος δεν τολμά
να επιτεθεί στο τέρας
που βρυχάται και ορμά.

Ανάμεσα κοιμάσαι είδα

σε μουσαμά κι εφημερίδα.

Και με θερμοκρασία μείον

μα εσύ συνήθισες το κρύο.



Απέναντί σου μέγαρα

κι εσύ κοιμάσαι φουκαρά

πάνω στο χώμα.

Ποιος ξέρει ως το χάραμα

κάτω από το μουσαμά

αν ζεις ακόμα....



Φτάνει σε λίγο καταιγίδα

θα λιώσει η εφημερίδα

και θα σε πάρει το ποτάμι

κι εγώ θα βλέπω από το τζάμι....



Κοιμάσαι απ' το τζάμι είδα

πάνω σε μια εφημερίδα

και με θερμοκρασία…

Μ' έναν έρωτα αλήτη
ένα βράδυ τράκαρα.
κι έσβησαν σ' ένα ξενύχτι
όλα μου τα άχαρα.

Από τα δικά μου μέρη
'εκαν' ένα πέρασμα,
έτσι για να μου προσφέρει
το πιοτό του κέρασμα.

Όσο από το ποτήρι
έπινα τον έρωτα
μπήκαν απ' το παραθύρι
μύρια αστέρια αδέσποτα.

--------
Μ' έναν έρωτα ξενύχτη
που μου άπλωσε το δίχτυ
του και μπλέχτηκα,
είδα τον αποσπερίτη
μέσα από το φεγγίτη
και μαγεύτηκα.

Ασε με να το πιστεύω
και να επιμένω πως
τη ζωή σου κυριεύω
και της είμαι ο σκοπός.

Ασε με να λέω ότι
θα μου σβήσεις τις ουλές,
σκέψη σου πως είμαι πρώτη
και γι αγάπη θα μου λες.

Ασε με να λέω μέσα
στην καρδιά σου κατοικώ,
ότι είμ' η πριγκιπέσσα
σου και όνειρο γλυκό.

Ασε με λοιπόν να λέω,
όλα αυτά να τα θαρρώ,
γιατ΄αλλιώς δεν αναπνέω,
άσε με να σε χαρώ.

Ξεγέλασμα

Εντύθηκε
με ρούχα λαμπερά ο πόνος,
συστήθηκε
φίλος, μα ήταν δολοφόνος.

Το κέρασμα
μια στάλα ήταν ίσα-ίσα,
ξεγέλασμα,
μια αστραπή μέσα στην πίσσα.

Μια εύθυμη,
στο πι και φι, έσβησε νότα,
με πένθιμη
συνέχισε όπως και πρώτα.

Το ήξερα,
είν' η χαρά μου στιγμιαία
και ύστερα
ακολουθεί μια θλίψη νέα.