Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Το ιστολόγιο του Ειρήνη -- Μάρτιος 2011 Αρχείο (5)

Πριν τον κατήφορο

Να είχαν μέτρο τα αισθήματα,
να φτάνουν ως εκεί που δεν πονάνε,
ή να μικραίνουν να 'χαν νήματα
όταν οι δέκτες πια δε σ' αγαπάνε.

Ας ήταν τα αισθήματα στην άρνηση,
πριν σε σκοτώσουν, να σκοτώσεις,
αυτόματη να είν' η απεξάρτηση
και την αξιοπρέπεια να σώσεις.

Μια αγάπη δίχως ανταπόδοση,
να γίνονταν να κοντρολάρεις,
πριν σ' οδηγήσει στην απόγνωση
και τον κατήφορο να πάρεις.

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 21 Μάρτιος 2011 στις 10:53 — 14 σχόλια

Ο Δυνάστης

Είναι ένας ασφαλίτης
μπρος μου,πίσω και στο πλάι,
σαν να είμαι διαρρήκτης
τις κινήσεις μου μετράει.

R.
Ψάχνει μες τα δεδομένα
τα πολύ προσωπικά
αποδείξεις και στοιχεία
ενοχοποιητικά.

Τρέχω σαν τον παραβάτη
να κρυφτώ απ' τον Ιαβέρη,
που με έβαλε στο μάτι
και μου στήνει το καρτέρι.

Τάχα να μ' επαναφέρει
ο δυνάστης μου στην τάξη,
στο λαιμό, μου 'χει μαχαίρι,
ο Θεός να με φυλάξει.

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 12 Μάρτιος 2011 στις 22:30 — Χωρίς σχόλια

Δεν κουνιούνται τα βουνά

Έλεγα να σου κρυφτώ
για να δω αν θα τρομάξεις,
από κάπου να κοιτώ
αν θα βγείς για να με ψάξεις.

Νά 'ταν λέει δυνατό,
σαν ένα φαντασματάκι
δίπλα σου να περπατώ,
αν πονάς, να δω, λιγάκι.

Μ' ένα κόλπο μου φτηνό,
είπα μήπως καταφέρω,
την καρδιά σου αν συγκινώ,
επιτέλους να το ξέρω.

Έλεγα αλλά πού να
φύγω φως μου και να πάω,
δεν κουνιούνται τα βουνά,
φτάνει εγώ που σ' αγαπάω.

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 11 Μάρτιος 2011 στις 22:30 — Χωρίς σχόλια

Δρόμο πάρε, δρόμο κόψε

Πρέπει νά 'ρθεις που απόψε

η καρδιά αγωνιά,

δρόμο πάρε, δρόμο κόψε

κι είν' η νύχτα μακριά.

Είναι πίσω από τη γρίλια

ένα πρόσωπο χλωμό,

μια καρδιά κομμάτια χίλια

στης αγάπης το βωμό.

Στην κουρτίνα με τα κρόσσια

πάλι δάκρυα σφουγγώ,

σ' ένα σπίτι, που διακόσια

βράδια , έμεινε μουγγό.

------

Έλα κι έχω ετοιμάσει

γιορτινή ατμόσφαιρα,

δε θα πω, που σ' είχα χάσει,

τόσο…

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 11 Μάρτιος 2011 στις 3:30 — 14 σχόλια

Τα πάνω κάτω

Κάποτε ξυπνούν οι σκλάβοι,
πίσω από τη σιδεριά,
φλόγα ασίγαστη ανάβει
μέσα τους για λευτεριά

Κάποτε βρε πώς τα φέρνει
η ζωή, με μια βροντή,
οι ψηλοί χαμηλωμένοι
κι εκεί πάνω οι κοντοί.

Ρεφρ.
Kάποτε γυρίζει τούμπα,
έρχονται τα κάτω πάνω,
πέφτουνε μέσα στη λούμπα
όσοι ήταν πρώτο πλάνο.

Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 6 Μάρτιος 2011 στις 22:30 — Χωρίς σχόλια