Ποιητική γωνιά

Της ψυχής μας το στέκι

Ιστολόγιο του/της ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ (239)

Η πιπεριάμ ...

*

Σ` ένα πήλινο γλαστράκι

φύτεψα μια πιπεριά ...

την φροντίζω με μεράκι

της χαϊδεύω τα κλαδιά ...

Με καμάρι τηνε φτύνω

να μη μου αβασκαθεί ...

σε κατάθλιψη θα πέσω

έτσι και μου και μαραθεί.

#

Πόσο πλάκα έχει το σύμπαν κάθε που συνομωτεί ...

κι ενώ πότιζα την γλάστρα ...

απ το απέναντι μπαλκόνι άκουσα μια μουσική ...

Μ` έκαψες μωρε μ` έκαψες

μ` έκαψες γειτόνισσα ...

μ` έκαψες… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 26 Μάιος 2013 στις 22:00 — 10 σχόλια

Περί ανέμων και κυμάτων …

*

Πριν από χρόνια στο Oakland, στην δυτική ακτή των ΗΠΑ, φορτώναμε παλιοσίδερα.

Κάποιος εργάτης ισχυριζότανε πως κάποτε ένας ανεμοστρόβιλος σήκωσε όλα τα υλικά της τεράστιας μάντρας στον αέρα και όταν μετά από πολλή ώρα σταμάτησε και εκείνα σωριαστήκανε στο χώμα ... ω του θαύματος είχε από σύμπτωση συναρμολογηθεί μία ροζ Cadillac !!! ...

Μη μου πεις πως δεν το πιστεύεις; ...

Αν όχι, πολύ ωραία ... συμφωνούμε !!! ... γιατί ούτε κι εγώ το πιστεύω… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 26 Μάιος 2013 στις 20:15 — 6 σχόλια

Ήρθε …

*

Ήρθε η ώρα να σιωπήσουν οι σοφοί

τα λεοντάρια και οι τίγρεις να μιλήσουν ,

το χθες ξανά με το παρόν μονομαχεί

τα ξόρκια μου το αίνιγμα θα λύσουν .

Ήρθε η ώρα οι νεκροί να εγερθούν

οι ήρωες περίλυπα να τραγουδήσουν ,

να δοξαστούνε οι πανάρχαιοι χρισμοί

του Σολομώντα οι σφραγίδες να ανοίξουν .

Ήρθε η ώρα να παφλάσει ο ποταμός

το Φως να γεννηθεί το σκότος να γκρεμίσει ,

να βασιλέψει της θυσίας ο υιός

νέους απ` τα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 25 Μάιος 2013 στις 10:36 — 6 σχόλια

Ακόμη ...

*

Κι αν τα φτερά μας , με τρισίλιο ματίσαμε ,

στους ματωμένους ώμους μας σε κάποια ράδα ...

και τις πληγές μας με ψαρόλαδο αλείψαμε ,

δίπλα σε βράχια που `σκαψε η σοροκάδα ...

Κι αν τα κορμιά μας σε σειρήνες παραδώσαμε ,

στου παραλογισμού την έκσταση και την κρεπάλη ...

και με ψαλμούς τους δαίμονες μας αφορίσαμε ,

ακροβατόντας στης απόλαυσης την ζάλη ...

Κι αν διοπτεύσεις σε νεκρά αστέρια πήραμε ,

και φάλτσα στίγματα μας ρίξανε… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 25 Μάιος 2013 στις 10:32 — 15 σχόλια

Μπορεί ...

*

Μπορεί να ήταν της ψυχής τα σύννεφα

που τον ορίζοντά μας έκαναν θολό ,

μπορεί να ήταν τα βαρειά μας βήματα

που κάναν το ταξίδι μακρυνό.

Μπορεί τα πλάνα της καρδιάς τα σήματα

που μας οδήγησαν σε λάθος αγκαλιές,

μπορεί τα οργισμένα μπλάβα κύματα

που μας παρέσυραν σε έρημες ακτές.

Μα ήταν όλα τα μικρά που ζήσαμε

ότι μας μάγεψε ... παντού σ`αυτή τη γη ,

κι όσες πιστέψαμε κι αγαπηθήκαμε

όλες μας χάρισαν μιά ανοικτή… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Μάιος 2013 στις 9:56 — 5 σχόλια

Αρχαία Γη ...

*

Σε γη που νύμφες βλάστησε, ήρωες και αγγέλους

τις μούσες που ανάθρεψε ... στοιχειά κι αερικά,

το όνειρο σαΐτεψα ... με αιχμή αρχαίου βέλους

ζητώντας ψυχοβότανα, να φτιάξω γιατρικά.

Μοναχικός ταξιδευτής, στο χθες εγκλωβισμένος

στο κέρας της Αμάλθειας αιώνιος φρουρός,

στου όχλου την καταφυγή ο παραγκωνισμένος

ενσαρκωμένος δαίμονας ... στο τώρα ναυαγός.

Με παρεισία, ευθυτενής ... τ` ανάστημα υψώνω

τους δυνατούς του κόσμου αυτού… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 24 Μάιος 2013 στις 9:50 — 4 σχόλια

Βράχια ...

*

Με αγάπη έπλασε το χέρι του Θεού

και τα ευλόγησαν η αλμύρα και ο χρόνος,

βράχια μοναχικά ... διάσπαρτα παντού

κορμιά που γέννησε της θάλασσας ο πόνος.

Μέσα στο πέλαγος στέκουν αγέρωχα

φρουροί αρχέγονοι το φως υπηρετούνε,

χαίρονται τη ζωή και ερωτοτροπούν

τα μυστικά του κάθε κύματος ακούνε.

Καράβια χαιρετούν κι ύστερα χάνονται

κάθε φορά που η παλίρροια τα σκεπάζει,

πρωτού περήφανα ξανά αναδυθούν

και στοργικά να τα χαιδέψει… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 22 Μάιος 2013 στις 22:50 — 4 σχόλια

Γέρμα ...

*

Ξεθώριαζαν τα σύννεφα του δειλινού

στο λιόγερμα μιάς Κυριακής φευγάτης

ήλιος τρεκλίζοντας που έδυε ... σακάτης

στη γκρίζα ράχη του ξερακιανού βουνού.

Μενεξεδένιες ... ξεφτισμένες πινελιές

κάποιου ζωγράφου ξεχασμένου απ τον χρόνο

φυλακισμένη η ψυχή σε φαύλο θρόνο

κιβούρι σάρκινο ... το σκεύος ευτελές.

Ασθμαίνοντας διολισθαίνω στο κενό

τ` αναστημά μου με αναίδεια ορθώνω

οραματίζομαι ... το θαύμα κατορθώνω

τους… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 21 Μάιος 2013 στις 10:26 — 7 σχόλια

Κυπάρισσος ...

*

Στη γκρίζα ράχη του ξερακιανού βουνού

στέκεις αγέρωχο, τ` άπειρο αγναντεύεις,

μετρώντας χρόνους τους αιώνες τιθασεύεις

το Φως προσμένοντας άχραντου οιωνού.

Λύκος – γκριζόλυκος , φίλος σου κι αδελφός

αγύρτης νόθος, της ζωής κατατρεγμένος,

από θεούς κι από δαιμόνους ξεχασμένος

το τρόπο ψάχνει να εξαγνισθεί μα πως ...

Ήρθα στον ίσκιο σου, σεμνός προσκυνητής

του αγγίγματός σου την δροσιά να παραλάβω,

προτού την θεία χαρμονή… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 21 Μάιος 2013 στις 10:17 — 5 σχόλια

Τίγρης από Δράκο ...

*

Σε κάποιο βράχο άνυδρο γεννήθηκα

στον ομφαλό της γης προσαρτημένος,

οι μούσες μου, οι μοίρες που με μοίραναν

ευλογημένος γυιός ... αγρός σπαρμένος.

Με τ` αετού το γάλα αναθράφηκα

αγάπησα την κόρη της σκορπίνας,

σε παραλίας κρύπτη ανδρειώθηκα

λάτρεψα την σκουριά της λαμαρίνας.

Βλάστησα συντροφιά με τ`αγριόχορτα

του Χάρου το γυρτό δρεπάνι είδα ,

μύρισα αίμα ... κρύφτηκα σε θυμωνιές

ενδύθηκα την πύρινη… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 18 Μάιος 2013 στις 10:27 — 4 σχόλια

΄Εσω Γη ...

Μέσα απο χαραμάδα φωτεινή

παρατηρώ το παιδικό μου λίκνο,

βυθίζομαι στης λύτρωσης τον ύπνο

τρόπο ζητάει το Φως να εκφραστεί.

Μαζί με πλάσματα αγαπημένα

στου νου τα σύνορα ... έξω απ` τα όρια,

συμβατικοί φραγμοί τα περιθώρια ...

ο μνήμες άρμεξαν τα ποθημένα.

Την χώρα της απρόσμετρης αγάπης

της αγαλλίασης ... της άμετρης χαράς,

των γλυκασμών και της μεγάλης προσφοράς

τη Γη που αναβλύζει ο Ευφράτης.

Εκεί όπου τα όνειρα… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 17 Μάιος 2013 στις 9:20 — 2 σχόλια

Εγώ …

Στάθηκα μπρος τον εαυτό μου δικαστής

με ύφος βλοσυρό και οργισμένος,

κι όταν στα μάτια κοιταχτήκαμε ξανά

τότε τον ρώτησα ... προς τι το μένος.

Αίφνης εννόησα ποιός είμαι τελικά

τι με κρατάει δέσμιο του έλους,

πως χάθηκαν τόσα ιδανικά ...

το ρόλο μου στη φύση επιτέλους.

Είμαι λοιπόν ένας δειλός ... κοινός θνητός

στου κόσμου τη ροή μιά μετριότης,

της ιστορίας ο μεγάλος ουραγός

που θα ξεχάσει η αιωνιότης.

Ο ισοβίτης των… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 16 Μάιος 2013 στις 9:37 — 3 σχόλια

Ομοούσιος …

Άπ την ίδια ουσία πλασμένοι

ο γυαλός, το καράβι κι εγώ,

πριν χιλιάδες αυγές γεννημένο

το κοχύλι που ψάχνω να βρώ.

Το κορμί μου πατρίδα φευγάτη

ένας μόλος στην άκρη της γης,

μία πόλη που έσβησε ο χρόνος

κάποιας άλλης παλιάς εποχής.

Ξεχασμένη σε κάποιο καρνάγιο

η ψυχή μου αιώνες μετρά,

ενωμένη με κείνο το πνεύμα

που μαζί της , δειλά ξαγρυπνά.

Κυκλωμένη με θέλω και πρέπει

φυλακή που να βγείς δεν… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 16 Μάιος 2013 στις 9:23 — 2 σχόλια

Πότε ...

Στης Μεσογείου τ` ακρογυάλια ναυαγός

στης Καλχηδόνας το βασίλειο ταγμένος ,

στης Αριάδνης το κουβάρι ... ουραγός

ανεπιθύμητος ... παρείας κυνηγημένος.

Κάποια κατάρα που τ` αερικά τραβά

έχει στοιχειώσει από χρόνια στο κορμί μου,

γριά τσιγγάνα που ξορκίζει τα στραβά

έχει …

Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 15 Μάιος 2013 στις 10:09 — 10 σχόλια

Το ποίημα ...

*

Το ποίημα είναι φωτιά που την καρδιά θερμαίνει

η σπίθα που στην παγωνιά φύλαξε την ελπίδα,

το χέρι που αγγίζοντας τα πάντα ομορφαίνει

ανάλαφρα θωπεύοντας του είναι την κοιτίδα.

Είναι το Φως που λούζομαι, μύρο που ανασαίνω

το ιερό παυσίλυπο, της θλίψης το βοτάνι,

στις ρύμες εξαγνίζομαι, γεννιέμαι και πεθαίνω

ρομφαία του Αρχάγγελου, του Χάροντα δικράνι.

Αμαρτωλός που προσευχή στα άστρα καταθέτει

και καταιγίδες πόντισαν στο χάος της… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 15 Μάιος 2013 στις 9:30 — 4 σχόλια

Παρανά …

*

Είχα γνωρίσει στις ακτές του Παρανά

κόρη που έλουζε της χάσης το φεγγάρι,

στο χέρι φόραγε λευκό μαργαριτάρι

ζούσε σε όνειρα ... που μοιάζαν ζωντανά.

Σε κάποιο δάσος τροπικό, εξωτικό

την ύπαρξή μας απορρόφησε η φύση,

κι ότι ο νους ο φοβισμένος είχε κτίσει

δειλά ξορκίσαμε με κάποιο φυλακτό.

Στων αρωμάτων και των ήχων την μιλιά

στέκεται τώρα η ματιά ερωτευμένη,

η σκέψη ξέφυγε ... κι έγινε κολασμένη

τα πάντα τύλιξε του… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 14 Μάιος 2013 στις 10:00 — 11 σχόλια

Ιχνηλάτης …

*

Πετροβολάς τα κύματα, τα σύννεφα τοξεύεις

κορμί που σμίλεψε το Φως κι ο πελαγίσιος οίστρος,

κόρη το αρχιπέλαγους, στον χρόνο ταξιδεύεις

φίλοι σου τ’άστρα της αυγής ... ο Γραίγος κι ο Μαΐστρος.

Του ειμαρμένου πρόσταγμα ... ιέρεια του πάθους

έλξη ακατανίκητη ... αφόρητη σαγήνη,

η πρόφαση κι η αφορμή κάποιου μοιραίου λάθους

ωθείς το αναπόφευκτο ανάμνηση να γίνει.

Γέννημα της αγνής Ροής και του γαλάζιου πόντου

πορφυρογέννητη μορφή,… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 13 Μάιος 2013 στις 8:50 — 4 σχόλια

Μάνα ...

Όταν η μάνα ήταν θλιμμένη η έδειχνε πως πονούσε,κατηγορούσα πάντοτε εμένα, γι` αυτό και ενδόμυχα ένοιωθα ότι το δίχως άλλο, κάτι ασυγχώρητο έπρεπε να είχα κάνει. Δεν δεχόταν να μοιρασθεί μαζί μας τον βαθύ ψυχικό της πόνο κιεγώ έφηβος ακόμη μα και αρσενικός όσο να πεις, δεν μπορούσα να διεισδύσω στα άδυτα της καθημαγμένης ψυχής της.

Ήταν εκείνη που μας δίδαξε να ονειρευόμαστε, εμείς όμως δεν καταφέραμε να μάθουμε ποτέ τα δικά της ανεκπλήρωτα όνειρα, γιατί η μάνα κρατούσε αυστηρά έξω… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 12 Μάιος 2013 στις 8:40 — 9 σχόλια

Οσμή θαλασσινή …

*

Μαζί σου πάρε με καράβι στο ταξίδι

στης γης τα πέρατα και τους ωκεανούς,

στου νου το βάραθρο μες της ψυχής την κοίτη

μια ηλιαχτίδα στου πελάου τους αφρούς.

Αχός του κύματος ... φευγάτος άσπρος γλάρος

ακολουθεί της πλάνας ρότας την γραμμή,

μέσα μου στοίχειωσε κάποιος αρχαίος φάρος

κοχύλι έγινα μια άπιαστη στιγμή.

Μύρο ... θυμίαμα αγνό η ευωδιά σου

πλανεύτρα θάλασσα ... γλυκιά κρυφή πληγή,

έκανα πάλι προσευχή στο όνομά… Συνέχεια

Προστέθηκε από τον/την ANNINOΣ ΓΙΑΝΝΗΣ στις 11 Μάιος 2013 στις 15:09 — 6 σχόλια

Διαδρομές ...

Ξερνούσε το κορμί το δηλητήριο

τις φλέβες κυβερνούσε το αφιόνι,

κάτι τα μέσα κατακλύζει και αλώνει

και το μυαλό έγινε κρατητήριο.

Αλαφιασμένη η ψυχή απ` το φευγιό

σπαράζει σιωπηλά καθημαγμένη,

ολόκληρη ζωή κομματιασμένη

κάποια κατάρα δυναμώνει το στοιχειό.

Υφαίνει ο νους διαδρομές χαοτικές

περιπλανόμενος χωρίς ταυτότητα,

υπόδουλος στη φαύλη ματαιότητα

αναζητώντας ατραπούς πνευματικές.

Πικρή ουσία στο κενό που…