* 

Έκπτωτος άγγελος ανάμεσα στο πλήθος

ίσκιος μετέωρος, αέρας που γυρνά…

*

Πήρα πινέλα και βρώμικη παλέτα

να βάψω κόκκινες τις φαύλες εποχές …

ότι μου έκλεβε τις όμορφες στιγμές

να χρωματίσω της ψυχής τα μανιφέστα.



Σε μπλε καμβά με την αλμύρα ποτισμένο

της αλισάχνης πέπλο διάφανο θαμπό …

σ` ένα ντουβάρι μουχλιασμένο και υγρό

με μία πρόκα σκουριασμένη καρφωμένο.



Νεκρή εικόνα που στις θύμησες στοιχειώνει

ωχρή ανάμνηση που `καψε η φωτιά …

αφιόνι που `χυσε με λύσσα μια οχιά

στρεβλό γρανάζι που το σήμερα…

*

Μπορεί να ήταν της ψυχής τα σύννεφα

που…

*

Στάθηκα μπρος τον εαυτό μου δικαστής  

με ύφος βλοσυρό και οργισμένος,

κι όταν στα μάτια κοιταχτήκαμε ξανά

τότε τον ρώτησα ... προς τι το μένος.



Αίφνης εννόησα ποιος είμαι τελικά

τι με κρατάει δέσμιο του έλους,   

πως χάθηκαν τόσα ιδανικά ...

το ρόλο μου στη φύση επιτέλους.



Είμαι λοιπόν ένας δειλός ... κοινός θνητός,

στου κόσμου τη ροή μιά μετριότης,

της ιστορίας ο μεγάλος ουραγός  

που  θα ξεχάσει η αιωνιότης.



Ο…

*

Χίλια περάσανε θαρρώ σκαριά φευγάτα ...

μπροστά στα μάτια μου ... τραβώντας για του νότου ...

τις λάγνες θάλασσες ... το τσούρμο του ασώτου ...

ακαταμάχητης κραιπάλης τα μαντάτα ...



Φλάμπουρα κόκκινα ... με δράκοντες κεντίδια ...

ανατολής και εσπερίας διοπτεύσεις ...

του αχαλίνωτου φευγιού ... οι νότιες πλεύσεις ...

εκεί που πάντοτε ο νους κάνει ταξίδια ...



Μα πως να αρχίσω ... τα καθέκαστα να πω ...

όλα εκείνα που τα μέσα μου…

*

Ένοιωθες θλίψη ... βυθιζόσουν στο κενό ...

κι είδα στα μάτια σου τόση απελπισία ...

πως καλλιέργησες την κάθε σου αξία; …

ποιος προκαθόρισε το όριο στενό; ...



Φυλακισμένο στις νεανικές ορμές ...

ένα κορμί, μιά φυλακή ... ένοχες σκέψεις ...

θέλεις παράφορα το βλέμμα σου να στρέψεις

να μακρυνθείς απ τους σκορπιούς και τις οχιές.



Είχα τα θέλω μου ... κρυμμένα σε σπηλιές

από του δάσκαλου το χέρι ραβδισμένα ...

κι απ` του γονιού τα χείλη…