Μοιάζει με πέτρινο γεφύρι η ζωή μου

Κάθε του πέτρα κι ένα ενθύμιο ζωής

Στήριγμα είναι όλοι οι άνθρωποι οι δικοί μου

Πάνω απ’ το ρέμα, να ‘μαι πάντα ασφαλής

Άλλοι διαβήκαν βιαστικά και προσπεράσαν

Και άλλοι σταθήκαν για μια ανάσα της στιγμής

Κάποιοι με πλήγωσαν, με λόγια με χαράξαν

Κάποιοι με πότισαν με δάκρυα φυγής

Είναι η ζωή μου, ένα πέτρινο γεφύρι

Κάθε σημάδι… ένας πόνος, μια χαρά

Σα θα περνάς, κάνε μου μόνο 'να χατήρι

Κόψε…

Σήμερα κοίταξα τον ουρανό

Πρώτη φορά…

Με μάτια ανοιχτά

Σήμερα που έγνεψα στον χωρισμό

Ήρθε κοντά

Μια υγρή αγκαλιά

Δεν είσαι πια για μένα πουθενά

Πρώτη φορά…

Σε νιώθω μακριά

Και η φωνή σου σιγοτραγουδά

Έναν σκοπό

Και σβήνει αργά

Μες στου παράλογου την λογική

Πρώτη φορά…

Εμένα κοιτώ

Πού έχω φταίξει; Ποια είναι αυτή;

Μονολογώ

Μα εμένα θωρώ

Σκόρπια αισθήματα και ενοχές

Πρώτη φορά…

Τα φταίω όλα εγώ

Μες…

Ότι πολύ αγάπησα, ήταν απλά ένα ψέμα

Κι ας ένιωθα πως ήμουνα βασίλισσα με στέμμα

Μ' έντυνες με τις λέξεις σου, που μοιάζαν με ρουμπίνια

Μου κλεβες το χαμόγελο με νάζια και τσαλίμια

Ότι πολύ ερωτεύτηκα, ήταν απλά σκοτάδι

Που το κρυβες περίτεχνα, πίσω από ένα χάδι

Κι ας ορκιζόσουν στον Θεό πως είμαι εγώ η χαρά σου

Το φως σου, η ανάσα σου, η ελπίδα στα όνειρά σου

Ότι πολύ ελάτρεψα, ήταν τα δυο σου μάτια

Που στάζαν πόνο και καημό κι έφεγγαν…

Ξέρεις τι 'ναι να μιλάς με την σιωπή

Να αγγίζεις τις χορδές του παραλόγου;

Να αφήνεσαι στο τέλμα του διαλόγου

Να μην νιώθεις ούτε βράδυ ούτε πρωί;

Ξέρεις τι 'ναι να μην έχεις πια καρδιά

Μόνο κρύα συναισθήματα ντυμένα

Με χαμόγελα που μοιάζουν κι αυτά ξένα

Δανεικά από του τότε την χαρά;

Ξέρεις τι 'ναι να 'μαι εδώ στο πουθενά

Κι όλοι οι άλλοι στο περίπου και στο τώρα;

Να με ντύνουν οι σταγόνες απ' την μπόρα

Που σχημάτισε στα μάτια η…

Δεν ξέρω πια τι περιμένω και τι ελπίζω

Ούτε θυμάμαι από πού ξεκίνησα για πού

Μία θολούρα μες στον νου, στα μάτια γκρίζο

Κι ένα σώμα που ταξιδεύει αλλού για αλλού

Ένα ρυάκι που απλά αργοκυλάει

Και σιγοντάρει το τραγούδι ενός αοιδού

Μοιάζει να είναι ο καιρός που ξεψυχάει

Κι εγώ που ζω για χάρη κάποιου άλλου καιρού

Πια, η ψυχή μου μετανάστευσε απ' το σώμα

Γέρασε, πριν προλάβει να ενηλικιωθεί

Κι αυτή η σάρκα μου χαρίστηκε σαν βρώμα

Μες σε…

Εγώ είμαι η Χαρά! ζωή - ετών 30 -

δε σου 'χω ξανασυστηθεί

Σ' ενέχυρο, στην Κηφισιά - σ' είχα πουλήσει-

και ζούσα με τα δανεικά

Σου 'στελνα γράμματα ψυχής -πώς να τα λάβεις; -

όλα με διεύθυνση ελλιπής

Την πόρτα μου άφησα ανοιχτά -μα εσύ στεκόσουν-

στο κεφαλόσκαλο μπροστά

Έχω πετάξει αποσκευές - τα περιττά μου -

απολιθώματα του χθες

Με μια ελεύθερη ψυχή - ζούσα από πάντα -

τρέμοντας μην παγιδευτεί

Και άθελά μου εν αγνοία; - την παγίδα…