Αποθήκες ψυχών και βαθιών στεναγμών

Η μια πάνω στην άλλη να κλαίνε

Όνειρα σωρηδόν, εφιάλτες παρών

Η κατάντια στο τέλμα της λένε

Με κοιτάς και γελάς, ένα χάδι ζητάς

Ένα «γεια» αν σου πω, ανασαίνεις

Τις ευχές σου σκορπάς, στο κενό που μιλάς

Και τα χέρια στην πλάτη σου δένεις

Στον τριθέσιο επτά, στις καρέκλες εννιά

Και γεμίσαν οι θέσεις γι’ απόψε

Στοιβαγμένα κορμιά. Ποιος μιλάει; Τσιμουδιά!

Κάτσε εκεί και τη μίρλα σου…

Σπόρος εγώ φτωχολογιάς κι αμέτρητων αγώνων

Δεν σπούδασα στην ξενιτιά, παιδί εργατογόνων

Βαφτίστηκα στα φθισικά, στα λίγα και στα πρέπει

Με όνειρα εφηβικά που η κοινωνία διέπει

Έκλεισα μες στα μάτια μου το γκρίζο και το μαύρο

Έντυσα στ’ άσπρα την ψυχή, νομίζοντας πως θα ‘βρω

Αγάπη, ήθος, λεβεντιά κι όσα μου ‘χουν διδάξει

Δάσκαλοι άρτιας διδαχής μα άπειροι στην πράξη

Ξέρω πως λάθη έκανα πολλά στο πέρασμά μου

Κι αν πίστεψα σ’ ιδανικά ήταν η συμφορά…

Σου κρύβω ένα παράπονο μικρό

Που μοιάζει με λυγμό μέσα στην νύχτα

Μεγάλωσα, κι ακόμα να στο πω

Τα λόγια μου τα μπέρδεψα σα δίχτυα

Δεν είναι που δεν ήσουνα εκεί

Να ζήσεις τις πιο όμορφες στιγμές μου

Μα ούτε και που άφηνες κενή

Τη θέση σου σε όλες τις γιορτές μου

Δεν είναι ούτε που δε μου μιλάς

Συνήθισα μονάχη να μιλάω

Ούτε που στις κορνίζες δε γερνάς

Ενώ εγώ; Για κοίτα πως γερνάω!

Δεν είναι που στα μάτια μου κοιτώ

Και βλέπω πως…

Σε γλώσσα άγνωστη, Αραβική μιλώ

Δώρα του Νείλου και πνοές απ’ αργιλίκι

Ana bahibbak τραγουδώ μ’ ένα σκοπό

Βαρύ και σέρτικο που σέρνω απ’ τη Φοινίκη

Με ιδεογράμματα σκαλίζω τις στιγμές

Να στις χαρίσω μη τυχόν και με ξεχάσεις

Είναι στα σπάργανα πολλές ανατροπές

Στη Μαύρη μου έρημο σαν όαση θα λάμψεις

Σαν τη Σαλώμη σου χαρίζω ένα χορό

Και σ’ ένα λίκνισμά απάνω σ’ υπνωτίζω

Κουνώ τα χέρια σα να ψάχνω να σε βρω

Με τους γοφούς μου κύκλους πόθου…

Μέσα στις δυο σου θάλασσες θεριεύει η παλίρροια

Και τρέχει πάνω στα χαρακωμένα μάγουλά σου

Δεν ήθελες κι απόψε να στέκομαι εδώ κοντά σου

Και να μυρίζω στη σιωπή τα βάσανα, τα μύρια

Δε με κοιτάς, για να σου πει η ψυχή μου τα όσα θέλει

Και το απλανές το βλέμμα σου, μου κόβει τα φτερά

Όχι! Δεν ήρθα – λέω – γιατί η ανάγκη με τραβά

Είναι που απλά μου μίλησαν για ‘σένα, οι αγγέλοι

Κυπαρισσένια μου ομορφιά, που λύγισες στα χρόνια

Και λιμνοθάλασσα ψυχή, που…

Αν ήμουν όνειρο, θα ήμουν εφιάλτης

Αν ήμουν Άγιος, θα ήμουν ο Χριστός

Αν ήμουν άνεμος, θα ήμουνα ο Μπάτης

Αν ήμουν φίλος σου, θα ήμουνα πιστός

Αν ήμουν δίπλα σου, θα ‘μουν ευτυχισμένη

Αν ήμουν διάφανη, θα ήμουν ποταμός

Αν ήμουν διάσημη, θα ήμουν ψωνισμένη

Αν ήμουν πόλεμος, θα ήμουν Ιερός

Αν ήμουν όργανο, θα ήμουνα το ντέφι

Αν ήμουν κόσμημα, θα ήμουν ακριβό

Αν ήμουν αίσθημα, θα ήμουνα το κέφι

Αν ήμουν όραμα, θα ήμουνα θολό

Μα είμαι ‘γω…

Στάλαξες ήλιε μου το φως σου για να πιω

Και τώρα ομόφωτη στον κόσμο τριγυρνάω

Μα είναι δώρο και κατάρα ν’ αγαπώ

Αυτά που εσύ μ’ έχεις ορκίσει να φυλάω

Που να σταθώ και πώς να πιάσω μια ψυχή

Που μόλις πάω να πλησιάσω αυτή λιώνει

Και με φοβούνται οι μορφές σ’ αυτήν τη γη

Που αυτή η λάμψη μου, ποτέ της δεν τελειώνει

Στάλαξες μέσα μου τ’ αθάνατο σου πυρ

Κι έκαψε όνειρα, ενθύμια και μνήμες

Για σένα έφτασα σε τέλματος ναδίρ

Και δεν ξανάσμιξα με…

Φιγούρα που έγειρε στου χρόνου τα σημάδια

Κι ένα χαμόγελο που πέθανε νωρίς

Νωρίς στερήθηκες τα παιδικά τα χάδια

Και από τότε ως τα τώρα προσπαθείς

Φωνή που άλλαξε στου χρόνου τα γρανάζια

Μπάσα, θλιμμένη σαν απόηχος θαρρείς

Θαρρείς πως βούλιαξε σαν άγκυρα γαλάζια

Κι αυτό το γέλιο σου, αδέκαστος κριτής

Βλέμμα περήφανο μαζί και λαβωμένο

Που τόσα χρόνια δεν το ένιωσε κανείς

Κανείς δεν το ‘δε, σε κοιτούσανε σαν ξένο

Μονάχα ‘γω σ’ είδα πως ήσουν…

Πάρε το δρόμο που οδηγεί στη λησμονιά

Μήτε «αντίο» μήτε «γεια» να ψιθυρίσεις

Το ‘δα σημάδι πως κακή θα ‘ναι η χρονιά

Γέρναν οι ασφόδελοι και ‘λέγαν θα μ’ αφήσεις

Έκλεψα σπόρους τους κι εγώ από οργή

Φύτεψα μέσα στην ψυχή και στη ματιά μου

Ωχρό το χρώμα τους, θανάτου η οσμή

Μαύρες κρυστάλλινες βελόνες τα όνειρά μου

Τώρα Γενάρη με Ιούλη ανθοφορώ

Σαν Περσεφόνη η ζωή μου εκτός χρόνου

Όλα τα θέλω μου σέρνουν μακρύ χορό

Σαν τραγουδάνε ένα απάνθισμα…

Κι όπως βουλιάζαμε στα ίδια και τα ίδια

Τα λόγια αδειάζαμε σε κάδους, σα σκουπίδια

Τα παραχώναμε κάτω απ’ τις πολυθρόνες

Λόγια φαντάσματα, στοιχειώσαν για αιώνες

Και καρτερούσαμε την ποθητή την ώρα

Που αυτά που κρύβαμε, θα βγάζαμε στην φόρα

Πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια μα ακόμα

Αδημονώντας, λόγια θάβουμε στο χώμα

Λόγια παράπονα, λόγια αγανακτισμένα

Λόγια που πλέον δε θυμίζουνε κανένα

Άλλαξες κι άλλαξα και τώρα τα πετάμε

Σκουπιδολόγια που…

Είπα δε γίνεται, θα φύγω πριν πονέσω

Μα ‘συ μου κράτησες το χέρι πιο σφιχτά

Είπα στο λίγο σου εγώ πώς να χωρέσω;

Κι είπες να πάψω και να μη ρωτάω πολλά

Εσύ με γνώριζες προτού με συναντήσεις

Όλα τα ήξερες και πώς να με κερδίσεις

Σ’ ένα παιχνίδι που ‘χες προμελετημένο

Μπήκα κι ας το ‘ξερα πως ήτανε στημένο

Κλεισμένα μάτια και με στόμα σφραγισμένο

Έμαθα δίπλα σου αγάπη να προσμένω

Λίγο-πολύ, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω

Πόσα σου έδωσα και…

Και φτάνεις πάλι μπρος σ’ αυτό το σταυροδρόμι

Κοιτάζεις πίσω μια ολόκληρη ζωή

Φανάρια πράσινα και ανοιχτοί οι δρόμοι

Μόνο ένα βήμα θέλει κι έγινε η αρχή

Μα πως ν’ αφήσεις μια ζωή ολοδικιά σου;

Πως θα επιζήσεις κι αυτήν την καταστροφή;

Εδώ που έφτασες στο λέει κι η καρδιά σου

Πρέπει να φύγεις. Δεν υπάρχει επιστροφή

Είναι σκληρό να το δεχτείς

Θα κλάψεις και θα πικραθείς

Κι ας ζούσες μόνη σου για δύο

Κάποιες φορές μια νέα…