ζεστο το φως με ελουσε

η καρδια μου ζεσταθηκε επιτελους

σε ενα παγκακι καθισμένος

αναπολώ ξεχασμενες μνημες

δεν γνωριζω πια

που και τι κανεις

ελπιζω μονο η μοιρα 

να σου φερθηκε καλά

κοιτώ ψηλα το ζεστο φως

το προσωπό μου γαλήνιο

η ζωη γυρω μου ομορφα 

μου μιλαει με τους δικους 

της ηχους

κλεινω τα ματια και αναπολω

μνημες σφραγισμενες σκοτεινές

που λουστηκαν στο…

το λιμανι της ελπιδας εχαθη

βαρυ το πεπλο της ομιχλης

εκαλυψε το φως

σαν την ψυχη στον αδη

άχαρη η ελπιδα πλεον μοιαζη

ο θανατος ηταν γρηγορος

ακαριαίος χωρις δισταγμό

ποτέ δεν ενοιωσα 

τοσο χαμένος και αψυχος

τα σκοτεινά μονοπατια

της αμφιβολίας

με κυριευσαν 

ο φοβος κυριαρχος 

εγινε στο μυαλο μου

αφησα πισω την ελπιδα

σε σκοτεινά πλεον

μονοπατια…

περιπατον έκανα στην  ακρη του γυαλού

μιαν θυμηση επερασε στιγμιαια απο το μυαλο μου

σε αυτον τον βραχο συναντηση ειχα χρονια πίσω

η αμμος σχεδόν τον ειχε καλυψει

σαν τις μνημες που ειχαν σβηστεί

μα αρκεί ενα άγγιγμα μια ματιά 

να ερθουν οι εικόνες

εδώ σε αυτο τον βραχο

καποιες μνημες ειχα απο χρόνια παλιά

στεκομουν και έβλεπα 

εμπρος μου τις εικονες

ας εισουν εδω τώρα

στο δικο μας…

Ποτέ δεν πίστεψα ποσο θα
μου κόστιζε η μοναξιά
το πέπλο της νύχτας σαν με σκεπαζη
σκιές στους τοίχους,χορευουν
τις θύμισης την μορφή σου αναπολώ

ποτέ δεν πίστεψα ποσο θα έλειπες
οι νύχτες μου το διατράνωσαν πικρά
τώρα τραβώ τις λύτρωσης το πέπλο
τις εικόνες προσπαθώ να αγγίξω

ποσο λάθος πήγαν ολα
ποσο έχασαν όλα το νόημά τους
όλα ένα σκοτεινό πέπλο
έγιναν
και εγώ βασανιστικά κοιτώ

ο τζιτζικας τραγουδισε

η ζεστη με εκαψε

το νερο με δροσισε

το φεγγαρι με γαληνεψε

εσυ με προδωσες

ας εισουν ο τζιτζικας

ας εισουν  η ζεστη

ας εισουν  το νερο

ας εισουν το φεγγαρι

ας μην εισουν η προδοσια

ολα αντεχοντε 

ολα ανεχοντε

μα ποτε η προδοσία

δεν αντεχετε

σε καίει μεσα σου 

για παντα

στα βηματα μου τα βαρια

ελευθερες σκεψεις κανω

νιωθω ταχα ελευθερος

η ελευθερος πολιορκημενος;

οι σκεψεις μου δεν βγαζουν πουθενα

παντα τοιχο βρισκουν

ισως γιατι ψαχνω παντα αυτο το κατι αλλο

που παντα ξερει να κρυβετε καλα

απο ολους και ολα

σαν πεπλο κουρτινας τραβω να δω το φως

που μεσα αυτο το κατι το αλλο κρυβετε

μα ποτε δεν το βλεπω

στα βηματα μου τα…

πολλες φορες ήλπιζα σε κατι αισιοδοξο

μα παντα η ζωη με προλαβενε στο αντιθετο

στου μυαλου μου η πλάνη εκανε το παιχνιδι της

και γω στεκομουν αλλαλος και ακινητος

να αναρωτιεμε

μονος στην θλιψη της μιζερης ζωης μου

αναρωτιεμε ποσο θα υποφερω ακομα

ποσο οι μοιρες θα ριχνουν τα ζαρια

της προσωπικης μου καταδικης

στου μυαλου μου την πλανη 

οι σκεψεις δεν χωρουν

πονανε πολυ

στου μυαλου μου…

ψαχνω εσενα

ψαχνω σε σκιες

ψαχνω απελπισμενα

ισως σε βρω 

ισως οχι

μα παντα θα ελπιζω

γιατι ξερω 

οτι υπαρχεις

οτι υπαρχω

οτι υπαρχουμε

και οι δυο μας

και η αγαπη 

που υπηρχε

και τωρα 

δεν υπαρχη

μα στο μυαλο μου

παντα υπαρχεις

η αγαπη μας

παντα υπαρχει

σε αναζητω 

σε ονειρα

σε εφιαλτες

σε σκιες 

μα…

ο ηχος ενος τζιτζικα 

γλυκα ηχουσε στα αυτια μου

τραγουδι ερωτικο 

συνέθετε στο δεντρο

ο ηλιος  στο προσωπο με ζεστενε

γλυκιά νύστα με κυριευσε

το τραγουδι του τζιτζικα

γλυκα με νανουρουσε

αποκοιμηθηκα θαρρω

στο δεντρο των τζιτζίκων

και σε όνειρο γλυκό

αγάπη μου σε ειδα

ειμουν ευτυχισμένος

σε ονειρευτικα, σε ενιωσα

σε αγγιξα ,σε μυρισα

με ηχους…

ποια φευγαλεα στιγμη σε ειδα 

στου μυαλου μου τη λησμονια

σαν σκιά ερχεσε και φευγεις

στης  θυμησης μου τον βασανισμό

νa ειχα την δυναμη να σκισω το σκοταδι

να βγεις στο φως να σε αγγιξω

μα δεν μπορω ειναι αδυνατον

αυτο με ξεπερναει χανομε

μες στην σκια σου

δεν μπορω να σε αγγιξω

δεν μπορω να σε μυρισω 

δεν μπορω να χαιδεψω το κορμι σου

εχεις γινει του μυαλου μου ο βασανισμός

μονο εσυ…

το μισος εφωλιασε στην καρδια σου

το φως το εκρυψες αθελά σου

ενα φαναρι σιγοκαιγε ετοιμο να σβηση

το φως του τρεμοσβηνε 

ετοιμο να πεθανη και αυτο 

οπως η αγαπη σου

σαν σκια προχωρησες στον διαδρομο

 σε παρατηρουσα  ακινητος

λυγμος με επνιξε για μια στιγμη

το φως εσβησε 

δεν φαινοσουν πια

εχάθης στο σκοταδι

μα ακουγα τον λυγμό μου 

μόνος μεσα στο σκοτάδι μου

στον ανεμο ακουω την φωνη της

ψιθυριζω προφερω ισχνα το ονομα της

μα δεν με ακουει 

εχει χαθει οριστικα

χαθηκε στον ανεμο και σκορπισε

γιατι αγαπη εγινες χιλια κομματια

και  σκορπισες στις τεσσερις γωνιες της γης;

πως τολμησες και εκανες συμμαχο τον ανεμο 

και εφυγες απο κοντα μου;

ψιθυριζω αχνα το ονομα σου

χαθηκες 

μονο τον ανεμο ακουω πιά

τιποτα αλλο σιωπή

σφραγισαν τα χειλη μου απο…

αυτο που ζουμε μας σκοτωνει

σαν ονειρο εφιαλτικο τους

υπνους μας στοιχειωνη

ως ποτε θα ζω στην αμφιβολια

στο μαυρο βαθυ το χαος

ψαχνω στα ονειρα το φως

μα δεν το βλεπω

νιωθω κουρασμενος απο ολα αυτα

η ελπιδα για κατι μαγικο εχει χαθει

μα παντα θα ελπιζω πως τιποτα

δεν εχει χαθει για παντα

αυτο που ζουμε μας σκοτωνει

το ονειρο αυτο το εφιαλτικο

ή μηπως δεν ειναι…

σαν πεσω να συναντησω τον μορφεα

την νυχτα, νιωθω να με τυλιγει

μια αχνη φλογα κεριου διπλα μου καιει

παραξενες σκιές στον χωρο απλωθήκαν

πολεμος θαρρω ξεσπασε 

πολυ το σκοτος, λιγοστο  το φως

σκιες στους τοιχους, πολεμουν

αραγε ποιος ο νικητης

δεν τολμω να σβησω την φλογα

το βλεμμα μου καρφωμενο στο κερι

μαγνητισμενος ονειροπολω

χαμενες μνημες τις θυμαμε

οι σκιες ψυχες νεκρων…