Αναμονή...φτηνό ξενοδοχείο

Διαμονή...απόμακρο κοιμητήριο…

Σαλπάρισα για να βρω τον ορίζοντα που τέμνεται ο παράδεισος με την κόλαση φουσκώνοντας πανιά με ένα σάρκινο σκαρί πολυκαιρισμένο, δοκιμασμένο, διογκωμένο από τα σαγόνια της Αθανασίας. Η ζωή…

Σηματοδοτεί το τέλος…

Μονάχο δέντρο στο κέρινο βουνό…

Εγρήγορση…

Ένας σταυρός ορφανός από ξωκλήσι…

Σιωπή θες να 'ρθεις να επιβληθείς

στο συννεφόκαμα της ταραχής

δέσε την άχνα του ορίζοντα

σέρνεται πάνω απ' την πράσινη αχλή…

Τα μάτια δεν έχουν που να ακουμπήσουν…

Σπασμένες πλάτες

από τα σκοτάδια ανασύρονται κραυγές

εξαπολύοντας αδέσποτα θραύσματα μομφές…

Εσταυρωμένοι στολίδια από πολύχρωμα μονότονα λαμπιόνια

γυάλες επανδρωμένες με γηραιά…

Στο νόθο βλέμμα

φιγούρες…

Πάλλονται οι στάλες της βροχής

στη μαύρη λαμαρίνα μάτια τρεμάμενα

με τρόμο αντικρίζουν τα…

Ακλόνητο φορτίο κυλιόμενο

άλλοτε σε ώμους...φτερούγες τρυφερές

τώρα σε πλάτες...φτερούγες πια γειρτές

δεμένο με σκουριασμένες από αίμα αλυσίδες…

Στο μισοσκόταδο μιας πλάνης ανασαίνω

επάνω στα γυμνωμένα στήθη νεολαίων

κρατώντας αχρείαστες μαλθακές καρδιές…

Πώς αντιδράς στην ισοπέδωση της ψυχής

και φτάνεις μόνο την απώλεια να εξυμνείς

βλέποντας στη στιγμή το στίγμα της ζωής…

Ένας πλανήτης τυλιγμένος με πλέγμα δόλιων άστρων αλαζονικών…

Μικρά ένοχα μυστικά...πνιχτά βογγητά και η νύχτα είναι δική σου...σου ανήκει

όταν κατακτήσεις έστω την ύστατη στιγμή την άστατη γνώση της ζωής…

Οριστική αλλαγή πορείας

απομάκρυνση απ΄ τα σπλάχνα της σφαγής…

 Κλείδωσε η ψυχή μου και κατάπιε το κλειδί, πνίγοντας μέσα της την πιο γάργαρη,ακλόνητη φωνή... τώρα σιωπή πιο βαριά και από την ομίχλη της ψυχής ο χρόνος που γλίστρησε φλέγμα φυματικού σε μουχλιασμένο τοίχο.

Χρωστούσα μέρες και χρώματα που ξέκλεψα από την πιο πυκνή μου…

Τι απαιτείται για να ζεις...

Μια αιωνιότητα να χωράει σε μια στάλα





Τι έδωσες για να αρνηθείς...

Μια μακροβιότητα να χωράει σε μια …