Δεν είμαι ο Μαύρος Χλωμός Καβαλάρης των ονείρων

ούτε εμμονικός της θλίψης...της άγονης ομίχλης

δεν σπαράσσομαι από τους εφιάλτες των δακρύων

μήτε κραυγάζει ο νους πνιχτά με την πληγή της…

Είσαι ένας άνθρωπος ξένος απόψε…

Δεν σε ακούω πια

χαλύβδινοι, θωρακισμένοι τοίχοι

κραυγάζω δυνατά και πάλι

μα στη βοή η ανάσα βαρυγκωμάς…

Αναμονή...φτηνό ξενοδοχείο

Διαμονή...απόμακρο κοιμητήριο…

Σαλπάρισα για να βρω τον ορίζοντα που τέμνεται ο παράδεισος με την κόλαση φουσκώνοντας πανιά με ένα σάρκινο σκαρί πολυκαιρισμένο, δοκιμασμένο, διογκωμένο από τα σαγόνια της Αθανασίας. Η ζωή…

Σηματοδοτεί το τέλος…

Μονάχο δέντρο στο κέρινο βουνό…